ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 313

เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะไปอยู่ที่นั่น ร้านค้าจึงเรื่องจำเป็นโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถึง

“พี่จะมองหาร้านค้าให้เธอ ถ้ามีที่ไหนเหมาะพี่จะจัดการให้ ถ้าต้องจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไปก่อนสักสองหรือสามเดือนก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ในความเห็นของพี่ ทางที่ดีที่สุดคือซื้อร้านมาเลย” หลินชิงเหอกล่าว

“พี่สะใภ้สี่คะ พี่ซื้อร้านเป็นของตัวเองหรือว่าเช่าคะ?” โจวเสี่ยวเหมยกระซิบถาม

หลินชิงเหอยิ้มยิงฟันพลางมองไปที่หล่อนและซูต้าหลิน “พี่จะบอกเธอไว้ แต่เธออย่าไปบอกเรื่องนี้กับใครนะ ร้านนั้นพี่ชายเธอกับพี่ใช้เงินทั้งหมดที่เรามีซื้อมันมาน่ะ”

“พี่ซื้อมันจริง ๆ หรือคะ?” โจวเสี่ยวเหมยอุทานออกมา

ซูต้าหลินไม่ได้แปลกใจนัก พวกเขาย้ายทะเบียนบ้านไปอยู่ที่เมืองหลวงแล้ว ต่อไปพวกเขาจะอาศัยอยู่ที่นั่น จึงจำเป็นที่จะซื้อร้านค้าที่นั่นไว้เพื่อจะได้ทำธุรกิจในอนาคต

“อือ” หลินชิงเหอพยักหน้า

“เท่าไหร่คะ?” โจวเสี่ยวเหมยอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“ประมาณ 3,000 หยวน” หลินชิงเหอตอบ

“แพงขนาดนั้นเลย?” โจวเสี่ยวเหมยตกตะลึง ในช่วง 2-3 ปีมานี้ หล่อนและซูต้าหลินรวบรวมเงินเก็บไว้ได้เพียงเล็กน้อย สำหรับครอบครัวที่เก็บเงินได้ประมาณ 3,000 หยวนนั้นถือว่าเป็นความสำเร็จที่ค่อนข้างมากแล้ว พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าร้านค้าที่เมืองหลวงจะราคาสูงมากถึงขนาดนี้

“ร้านค้าของเรามีสองชั้น ด้านบนชั้นสองสามารถใช้เป็นพื้นที่อยู่อาศัยได้ด้วย เธอสามารถเช่าร้านที่เล็กกว่านี้ก็ได้ ร้านขายซาลาเปาไม่จำเป็นต้องมีพื้นที่ใหญ่มากเกินไปนัก เพราะคนซื้อสามารถเดินกินไปบนถนนได้” หลินชิงเหอกล่าว “แต่พี่ยังคิดว่าใหญ่หน่อยจะดีกว่า ถ้าไม่ใช่ร้านแบบที่มีสองส่วน ราคาจะลดลงไปอยู่ที่ 2,000 หยวน”

“งั้นเช่าไปก่อนแล้วกันค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยสั่นหัว

หลินชิงเหอไม่ได้ชักจูงพวกเขาต่อ เพราะในตอนที่ได้เห็นประโยชน์ พวกเขาจะเกิดความต้องการซื้อร้านไปเอง

“อ๋ออีกเรื่องหนึ่ง น้องสามของฉันจะซื้อร้านค้าในเมือง เธอมีอะไรแนะนำบ้างไหม?” หลินชิงเหอถาม

ทั้งคู่อาศัยอยู่ในเมือง ดังนั้นพวกเขาน่าจะคุ้นเคยดี

“น้องเขยจะเปิดร้านค้าในเมืองหรือคะ?” โจวเสี่ยวเหมยถามอย่างแปลกใจ

“ใช่ เขาวางแผนไว้ว่าจะเปิดร้านในปีนี้” หลินชิงเหอพยักหน้า “ถ้าเธอไม่ได้จะไปอยู่ที่เมืองหลวง ฉันก็อยากจะแนะนำอย่างนั้นนะ”

“แต่ว่าเขาจะขายอะไรเหรอคะ?” โจวเสี่ยวเหมยอดพูดออกมาไม่ได้

“ก็พวกของในหมู่บ้านที่สามารถกินได้ ของพวกนี้ทำไมจะเอามาขายไม่ได้ละ?” หลินชิงเหอกล่าว

“ผม…ผมจะไปหา…คุณป้าของผมและถาม…ถามให้นะครับ” ซูต้าหลินเอ่ยปาก

จริง ๆ เขาเองก็รู้อะไรไม่มากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่คุณป้าของเขาจะต้องรู้แน่ ข้อมูลข่าวสารของนางค่อนข้างจะทันสมัยทีเดียว

“ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนน้องเขยด้วยนะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

“พี่สะใภ้สี่ การเปิดร้านค้าตอนนี้มันดีขนาดนั้นเลยหรือคะ?” โจวเสี่ยวเหมยถาม

“ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงนะ ทั้งนี้ทั้งนั้นมันจะเป็นอุตสาหกรรมที่เป็นที่นิยมมากในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้” หลินชิงเหอตอบกลับ

ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ร้านแผงลอยเป็นที่นิยมมาก ๆ หลังจากนั้นช่วงกลางของยุค 1980 การทำธุรกิจเป็นของตัวเองก็กลายเป็นเรื่องปกติธรรมดา ซึ่งสามารถทำต่อเนื่องไปจนถึงช่วงทศวรรษ 1990 ได้ ในตอนนี้พวกเขาเปิดร้านค้าและดำเนินธุรกิจไปได้ด้วยดี เมื่อถึงเวลานั้นร้านค้าของพวกเขาก็จะกลายเป็นที่ได้รับการยอมรับไปแล้ว แล้วธุรกิจจะแย่ได้หรือ?

เมื่อถึงเวลาประมาณ 11 โมงเช้า พี่สาวใหญ่ พี่เขยใหญ่ พี่สาวรองและพี่เขยรองก็มาถึง

พี่สาวใหญ่พาลูกสาววัย 17 ปีของหล่อนชื่อสวี่เชิ่งเหม่ยมาด้วย หล่อนมีหน้าตาที่น่ารักทีเดียว

ติดที่ว่าหล่อนดูเป็นคนขี้กลัว หล่อนไม่กล้ามองไปที่คนอื่นเวลาพูด สายตาของเธอมักจะมองไปรอบ ๆ และคอยหลบสายตา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่ทำไมเด็กสาวที่โตขนาดนี้แล้วถึงต้องกลัวกับการมาที่บ้านญาติตัวเองด้วย?

“เชิ่งเหม่ย มานี่สิจ๊ะ มาเอาขนมไปกิน” อย่างไรก็ดีนี่ไม่ใช่ลูกสาวของเธอ หลินชิงเหอแค่ต้อนรับหล่อนเท่านั้นไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากเกินไป เธอส่งขนมหวานสองชิ้นไปหล่อนให้กิน