ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 328

วันต่อมาโจวเฉวี่ยนก็เดินทางกลับไปตามลำพัง

ในวันที่เขาออกเดินทางไป หม่าเฉิงหมินลูกชายของคุณป้าหม่าก็ได้เดินทางกลับมาพร้อมกับภรรยา หวงเสี่ยวลิ่วและลูกชายวัย 4 ขวบของพวกเขา

คุณลุงหม่าและคุณป้าหม่าต่างพากันยินดีปรีดา

หลินชิงเหอจึงให้คุณป้าหม่าหยุดงานเป็นพิเศษหนึ่งวัน และให้โจวข่ายไปช่วยงานที่ร้านเกี๊ยวแทน

หลังจากเลิกงานแล้วหลินชิงเหอก็ถือถุงลูกอมมาถุงหนึ่งเพื่อแวะเยี่ยม

อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นเพื่อนบ้านกัน ที่สำคัญกว่านั้นเธอยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณลุงหม่าและคุณป้าหม่า ดังนั้นจึงสมควรที่เธอจะแวะมาทักทาย

หม่าเฉิงหมินลูกชายของคุณป้าหม่านั้นเป็นคนสุภาพและดูเป็นคนมีภูมิความรู้ แม้ได้ไปอยู่ในชนบทมานานกว่า 10 ปีจนเปลี่ยนจากคนที่เคยมีเนื้อมีหนังไปเป็นคนผอมบักโกรก แต่ต้องบอกว่าเขายังคงมีบุคลิกลักษณะที่ไม่ธรรมดาให้เห็น อีกทั้งดูเป็นคนหนุ่มที่ดูดีมีการศึกษา

หวงเสี่ยวลิ่วภรรยาของเขาดูสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนัก แต่แค่เพียงมองดูก็รู้ได้ว่าหล่อนเป็นคนซื่อตรง ส่วนลูกชายของพวกเขาก็ดูเป็นเด็กที่เฉลียวฉลาดมาก

ในวัยเพียง 4 ขวบ ผิวของเขากลับดำคล้ำเหมือนกับสีใบไม้ที่ร่วงหล่น เห็นได้ชัดว่าเขามักจะออกไปเล่นนอกบ้านขณะอยู่ในชนบท

ตอนที่โจวข่ายและน้องชายของเขายังเป็นเด็กอยู่ พวกเขาก็เป็นอย่างนี้เช่นกัน

“แค่แวะมาหาก็พอแล้ว ไม่ต้องเอาลูกอมมาให้ด้วยหรอกจ้ะ” คุณป้าหม่าพูดหลังจากที่ได้แนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกันแล้ว

“ฉันแค่อยากให้หลานชายของฉันน่ะค่ะ ลูกอมแค่ถุงเดียวไม่ได้มีค่าอะไรมากมายเลยค่ะ” หลินชิงเหอตอบพร้อมกับยิ้มให้

“พ่อแม่ของผมอยู่ที่นี่ ผมต้องขอบคุณอาจารย์หลินด้วยนะครับที่ช่วยดูแลพวกท่าน” หม่าเฉิงหมินหันไปกล่าวกับหลินชิงหอ

หลินชิงเหอยิ้ม “พูดถึงเรื่องดูแลกัน เป็นคุณลุงหม่ากับคุณป้าหม่านะคะที่คอยช่วยเหลือพวกเรา เราอย่าเพิ่งคุยกันถึงเรื่องนี้เลยค่ะ ยังมีเวลาอีกมากที่จะได้คอยช่วยดูแลกันในอนาคต”

หม่าเฉิงหมินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

ในส่วนของหวงเสี่ยวลิ่ว ภรรยาของเขายังมีความรู้สึกกลัวคนแปลกหน้าอยู่ หล่อนแค่นั่งยิ้มเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลินชิงเหอได้พบปะกับพวกเขาแล้ว หลังจากที่พูดคุยกันอีกไม่กี่คำเธอก็ไม่ได้อยู่รบกวนพวกเขาต่อ

“อาจารย์หลินกับเจ้านายโจวเป็นคนดีมากจริง ๆ พวกเขาช่วยเหลือพ่อกับแม่เยอะมาก ลูกชายของพวกเขาทั้งสามคนต่างก็ตัวสูงและเป็นเด็กดีมาก ถ้าเสี่ยวตั้นตั้นสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นแบบพวกเขาสามคนพี่น้องนี้ในอนาคตแล้วละก็แม่กับพ่อของลูกคงสามารถไปพบบรรพบุรุษได้ด้วยรอยยิ้มแล้ว” คุณป้าหม่ากล่าว

“แม่อย่าพูดอะไรอย่างนี้เลยนะครับ แม่ยังไม่แก่เลยครับ” หม่าเฉิงหมินตอบ

“เอาละเดินทางมาไกล แกคงเหนื่อย เดี๋ยวไปโรงอาบน้ำกับพ่อของแก อาบน้ำแล้วจะได้กลับมาพักผ่อนกัน พรุ่งนี้แกจะต้องไปทำงานกับพ่อแกแล้วนะ” คุณป้าหม่ากล่าว

คุณลุงหม่าพาลูกชายกับหลานชายไปที่โรงอาบน้ำ ในขณะที่คุณป้าหม่าก็พาลูกสะใภ้หวงเสี่ยวลิ่วไปโรงอาบน้ำด้วยเช่นกัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว คุณป้าหม่าจึงพาหวงเสี่ยวลิ่วไปที่ร้านเกี๊ยวและบอกหล่อนว่า “นี่เป็นร้านที่แม่ทำงานอยู่ ถ้าที่บ้านมีเรื่องอะไรขึ้นมาก็ให้มาหาแม่ที่นี่ ทางมาที่นี่ง่ายมาก แค่เดินมาทางถนนเส้นนี้แล้วเลี้ยวซ้าย จากนั้นก็จะเจอร้านเกี๊ยวแล้ว”

“ค่ะ” หวงเสี่ยวลิ่วเม้มปาก หล่อนยังติดสำเนียงพูดของคนชนบทอยู่ ซึ่งหล่อนน่าจะพอรู้ตัวเช่นกัน ทำให้สีหน้าของหล่อนแดงเรื่อขึ้นมา

คุณป้าหม่าพาหล่อนกลับโดยไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก หลังจากนั้นสักพักคุณลุงหม่ากับลูกชายและหลานชายของเขาจึงกลับมาถึงบ้าน

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ พวกเขาก็ให้ครอบครัวกลับเข้าห้องไปพักผ่อน

เช้าตรู่วันถัดมา คุณลุงหม่าพาหม่าเฉิงหมินไปที่ทำงานเพื่อส่งมอบงานให้ เขาต้องแนะนำงานให้ลูกชายของตนเอง 2-3 วันก่อนที่เขาจะสามารถปล่อยงานในหน้าที่ความรับผิดชอบของเขาได้อย่างเสร็จสมบูรณ์

ในส่วนของคุณป้าหม่า นางต้องไปทำงานที่ร้านเกี๊ยว เมื่อวานนี้หลินชิงเหอให้นางหยุดงานเป็นเพราะลูกชายและลูกสะใภ้ของนางกลับมาพร้อมกับหลานชาย ดังนั้นวันนี้นางจึงได้กลับมาทำงานตามปกติ

และเป็นเพราะลูกชายกลับมาแล้วจึงทำให้คุณป้าหม่ารู้สึกกระตือรือร้นขึ้นมาก

เมื่อนางกลับมาบ้านในช่วงบ่าย นางพบว่าหลานชายของนางดูเศร้า ๆ

“เกิดอะไรขึ้น?” คุณป้าหม่าถามขึ้นมาทันที

“คุณย่า ผมอยากออกไปเล่นข้างนอกครับ แต่แม่ไม่ยอมให้ผมออกไป” หม่าเสี่ยวตั้นพูดด้วยภาษาจีนกลาง

แม้ว่าเขาจะอายุเพียงแค่ 4 ขวบ แต่เขาก็สามารถพูดได้ทั้งภาษาถิ่นของเขาและภาษาจีนกลาง ทั้งหมดนี้คุณพ่อของเขาเป็นคนสอน