ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 333

น้องชายสามตระกูลหลินถึงกับนิ่งอึ้งไป เนื่องจากเขาไม่เคยคิดไปถึงเรื่องพวกนี้มาก่อนเลย

“ตอนนี้ที่นายยังทำไหวเป็นเพราะอายุยังน้อย แต่นายต้องการจะขี่จักรยานแบบนี้ไปชั่วชีวิตเหรอ? ในเมืองหลวงมีคำพูดที่ว่า ‘ลองสู้ดูสักตั้ง จักรยานก็กลายเป็นมอเตอร์ไซค์ได้’ นายจะเชื่อคำพูดของพี่หรือไม่ นายกับภรรยาของนายต้องไปตัดสินใจกันเอาเอง”

น้องชายสามตระกูลหลินใคร่ครวญดูแล้วก็รู้ว่าพี่สาวของเขาพูดถูกจริง ๆ

ถ้ามีมอเตอร์ไซค์แล้วเขาจะสามารถไปรับของมาขายได้มากขึ้น ซึ่งแน่นอนว่าเขาก็จะหาเงินมากได้ขึ้นตามไปด้วย

ตอนนี้เขาเดินทางขนของโดยใช้จักรยาน ซึ่งของที่เอามามีไม่พอขาย ของหนึ่งคันรถขายได้จนหมดเกลี้ยงในช่วงก่อนบ่ายเท่านั้นเอง ช่วงเวลาที่เหลือมีลูกค้าเข้าร้าน แต่พวกเขาก็ไม่มีอะไรเหลือจะให้ขายอีกแล้ว

ถ้ามีมอเตอร์ไซค์ ไม่ว่าจะเป็นผลไม้และผักจากชนบท หรือจะเป็นพวกไก่ เป็ด ปลาและไข่ เขาก็จะสามารถขนพวกมันกลับมาขายได้เยอะขึ้น

“ผมแค่กังวลว่ามอเตอร์ไซค์ไม่ได้หาซื้อกันมาได้ง่าย ๆ จะทำให้พี่ต้องลำบากมากเกินไปหรือเปล่าครับ?” น้องชายสามตระกูลหลินมองหน้าพี่สาว

“ไม่ได้ลำบากอะไรเลย แต่ปีนี้นายคงต้องทำแบบนี้ไปก่อนนะ อาจจะงานหนักสักหน่อยสำหรับนาย จะต้องรอจนถึงช่วงนี้ของปีหน้าเสียก่อน” หลินชิงเหอพยักหน้า

เธอพอใจมากที่น้องชายของเธอเป็นคนที่มีหัวคิดก้าวหน้าเช่นนี้ ถ้าเขายังเป็นแบบนี้ ต่อไปวันหน้าเขาจะมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน

เธอหันไปหาน้องสะใภ้สามตระกูลหลิน “อย่ามัวแต่ประหยัดเงินมากจนเกินไปนะจ๊ะ คอยหาอาหารดี ๆ มาให้เขากินให้มาก ทำงานหนักขนาดนี้ถ้าไม่บำรุงร่างกายแล้วละก็อีกไม่นานร่างกายจะรับไม่ไหวแน่ ๆ พอถึงเวลานั้นต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลจะต้องเสียเงินไปอีกตั้งมากเท่าไหร่ มันไม่คุ้มกันหรอกนะกับสุขภาพที่แย่ลง”

“ฉันก็ทำอย่างนั้นค่ะ ตอนนี้ทำไข่กินทุกวันและก็กินเนื้อวันเว้นวันด้วยค่ะ” สะใภ้สามตระกูลหลินตอบ

“เธอต้องหมั่นเชือดไก่มาให้เขากินบำรุงร่างกายด้วย” หลินชิงเหอพูดแทรกขึ้น

ตอนนี้ร้านแห่งนี้ไม่ได้ทำกำไรน้อยไปกว่าร้านเกี๊ยวของครอบครัวเธอเลย พวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องมาประหยัดกับเงินเพียงเล็กน้อยเท่านี้หรอก ไก่ตัวหนึ่งราคาแค่ประมาณหยวนเดียวเท่านั้น อย่างครอบครัวของเธอจะต้องตุ๋นไก่ทุก ๆ 3 วันให้ทุกคนในครอบครัวได้กินเพื่อบำรุงร่างกาย

ส่วนเรื่องอื่นนอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องบอกเพิ่มอีกแล้ว

หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋บอกลาพวกเขาและไปที่บ้านของซูต้าหลินกับโจวเสี่ยวเหมยต่อ

ตอนที่ไปถึงซูต้าหลินและโจวเสี่ยวเหมยอยู่ที่บ้านพอดี ทั้งครอบครัวกำลังนั่งกินแตงโมกันอยู่

“พี่สี่ พี่สะใภ้สี่!”

โจวเสี่ยวเหมยตาเป็นประกายเมื่อเห็นพวกเขามา หล่อนตะโกนเรียกออกไปในทันที

ซูต้าหลินรินน้ำให้พวกเขาแล้วไปตัดแตงโมมาให้เพิ่ม

โจวชิงไป๋และหลินชิงเหอไม่เกรงใจหยิบแตงโมขึ้นมาและพูดว่า “มีความสุขกันจริงๆ นะครอบครัวของเธอเนี่ย”

“วันนี้เฉิงเฉิงพูดขึ้นมาว่าอยากกินแตงโมน่ะค่ะ ต้าหลินก็ตามใจเขา เลยซื้อมาให้กิน” โจวเสี่ยวเหมยเล่า

แม้ว่าซูต้าหลินจะเป็นคุณพ่อ แต่เป็นเพราะเขารู้สึกโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เด็กเนื่องจากไม่มีพี่น้องแท้ ๆ เลยสักคน เขาจึงตามใจลูก ๆ ทั้งสี่คนของตัวเองมาก

ตราบใดที่ไม่ใช่เรื่องที่หนักหนาจนเกินไป เขาจะทำให้ลูก ๆ ได้สมหวัง

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วกลับเป็นโจวเสี่ยวเหมยที่กลายเป็นคุณแม่ที่เข้มงวด

“คุณลุง คุณป้าสะใภ้ จะมาพาพวกเราไปเมืองหลวงใช่ไหมครับ?” แววตาของซูเฉิงเป็นประกายวิบวับ

“ใช่จ้ะ ป้ามาพาหนูไปเมืองหลวง ญาติผู้พี่ของหนูก็อยู่ที่นั่นกันด้วยนะ” หลินชิงเหอตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

โจวชิงไป๋ลูบหัวของเขา หลานชายตัวน้อยคนนี้เติบโตขึ้นมาในบ้านของเขา

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่ครับ?” ซูเฉิงถาม

“พวกเธอเก็บของกันเสร็จหรือยัง?” หลินชิงเหอมองไปที่ซูต้าหลินกับโจวเสี่ยวเหมย

“เก็บ…เก็บ…ทั้งหมดแล้วครับ” ซูต้าหลินพยักหน้า

“เก็บทุกอย่างเสร็จไปนานแล้วค่ะ ต้าหลินก็ลาออกตั้งแต่ต้นเดือนแล้ว แค่รอเวลาให้พี่สี่กับพี่สะใภ้มารับเท่านั้นค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยตอบ

หลินชิงเหอผงกศีรษะและเอ่ยว่า “งั้นก็ไม่มีเรื่องให้ต้องล่าช้าอีก ไปถึงที่โน่นเร็วจะได้ตั้งหลักได้เร็วขึ้น คืนนี้พวกเธอพักผ่อนกันก่อน วันพรุ่งนี้พวกเราค่อยไปขึ้นรถไฟกันที่เทศบาลมณฑล”

“ตกลงค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยส่งเสียงอย่างดีใจ

เพื่อนบ้านทั้งหมดต่างก็รู้กันแล้วว่าครอบครัวของเธอกำลังจะย้ายไปอยู่ที่เมืองหลวง และรู้ด้วยว่าซูต้าหลินได้ลาออกจากงานแล้วและวางแผนจะไปทำธุรกิจของตัวเองที่เมืองหลวง