ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 347

“หมายความว่ายังไงเหรอจ๊ะที่ว่าน้าจะเปิดร้านอีก? น้ามีแค่สองร้านเอง” หลินชิงเหอหัวเราะ

“สามสิครับ รวมร้านเกี๊ยวของคุณน้าชิงไป๋ด้วย” หู่จือแจง

“ร้านเกี๊ยวของน้าชิงไป๋ไม่เกี่ยวกับน้า เขาก็มีร้านของเขา น้าก็มีร้านของน้า” หลินชิงเหอตอบและกลับมาคุยกันแบบเป็นการเป็นงาน “ร้านนี้จะอยู่ในการดูแลของนายกับคุณน้าเฉิงหมินนับตั้งแต่ตอนนี้ การตกแต่งร้านหรืออะไรก็ตามก็จะเป็นหน้าที่ที่นายกับคุณน้าเฉิงหมินต้องทำให้เสร็จ”

“ครับ ไม่มีปัญหา” หู่จือพยักหน้าทันที

เขารู้จักหม่าเฉิงหมินดี เพราะตัวเขาอยู่อะพาร์ตเมนต์เดียวกันกับอีกฝ่าย โดยที่หม่าเสี่ยวตั้นจะมาดูทีวีด้วยกันกับเขาทุกคืน

ดังนั้นร้านเสื้อผ้าแห่งที่สองของหลินชิงเหอจึงอยู่ในความดูแลของหม่าเฉิงหมินกับหู่จือในการทำหน้าที่ตกแต่งร้านและอื่น ๆ สิ่งที่พวกเขาทำได้เอง พวกเขาจะลงมือทำจนเสร็จ ส่วนสิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้ พวกเขาก็หาคนอื่นมาช่วย

ขณะเดียวกัน หลินชิงเหอก็ทำการสั่งผลิตเสื้อผ้าผู้ชาย

เธอสั่งเสื้อผ้าบุฝ้ายกันความหนาวกับผู้ประกอบการโรงงานที่เป็นทายาทรุ่นที่สองของตระกูลร่ำรวยที่โจวชิงไป๋รู้จัก

ทายาทคนรวยรุ่นที่สองที่ก่อตั้งธุรกิจเองมีชื่อว่าหวังหยวน ซึ่งเป็นคนที่อัธยาศัยดีคนหนึ่ง

“อาจารย์หลิน คุณวางเแผนเปิดร้านเสื้อผ้าผู้ชายเหรอครับ” หวังหยวนเอ่ยด้วยรอยยิ้มหลังมองแบบร่างเสื้อผ้าบุฝ้ายแล้ว

เขารู้ว่าหลินชิงเหอสอนวิชาภาษาต่างประเทศอยู่ที่มหาวิทยาลัยปักกิ่ง และต้องบอกว่าเขามีความชื่นชมนับถือเธอ

ยิ่งกว่านั้นแบบร่างเสื้อผ้าที่ส่งมายังดูล้ำสมัย ก่อนหน้านั้นมีแต่เสื้อผ้าผู้หญิง ซึ่งเขาได้ผลิตมาจำนวนหนึ่งและมอบให้คนในครอบครัวสวมใส่ ซึ่งทุกคนต่างชื่นชอบมันเป็นอย่างมาก

เสียแต่ว่ายังไม่มีเสื้อผ้าผู้ชายออกมา และเขาก็ต้องการจะใส่ด้วย

“ฉันเปิดเป็นแค่ร้านเล็ก ๆ น่ะค่ะ เทียบไม่ได้กับโรงงานใหญ่ของคุณหรอก” หลินชิงเหอยิ้ม

หวังหยวนได้ยินก็พูดต่อ “ทำไมเดี๋ยวนี้มียอดสั่งตัดเสื้อผ้าผู้หญิงน้อยลงแล้วล่ะครับ?”

“กิจการตอนนี้ติดขัดอยู่บ้างน่ะค่ะ” หลินชิงเหอตอบ

เขายังไม่รู้เรื่องที่เธอเปิดศูนย์ตัดเย็บเสื้อผ้าเล็ก ๆ

หวังหยวนหัวเราะ “ทำไมธุรกิจของคุณถึงจะติดขัดล่ะครับ? มันขายดีมากเลย ร้านเสื้อผ้าผู้ชายของคุณคงจะไม่สะดุดแน่ตอนที่คุณเปิดร้านแล้ว”

“เสื้อผ้าล็อตนี้จะออกมาเมื่อไหร่เหรอคะ?” หลินชิงเหอถาม

“อีกครึ่งเดือนครับ” หวังหยวนตอบ

หลินชิงเหอพยักหน้าและเซ็นสัญญากับเขา หวังหยวนรู้สึกชื่นชมนับถืออยู่ในใจหลังเซ็นสัญญาแล้ว เพราะเธอเขียนใบสัญญาไว้ดีจริง ๆ

“อาจารย์หลินครับ ทำไมคุณไม่ลองมาทำงานกับโรงงานของผมล่ะ? เป็นไปได้ว่าในอนาคตผมจะส่งสินค้าขายต่างประเทศด้วยนะครับ ถึงตอนนั้นผมก็จะต้องการคนมีพรสวรรค์แบบคุณ ถ้าคุณเต็มใจมาทำงานกับโรงงานของผม เดือนหนึ่งสัก 5 วันก็ได้ ผมจะให้เงินเดือนคุณ 200 หยวน คุณว่าอย่างไรครับ?” หวังหยวนมองหลินชิงเหอ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาหมายตาหลินชิงเหอไว้ แต่หลินชิงเหอยังคงปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่หวังสุภาพเกินไปแล้วค่ะ จากเงินเดือนที่คุณเสนอมา อนาคตคุณคงไม่ขาดคนที่จะมาเป็นล่ามหรอกมั้งคะ?”

“ถ้างั้นทำไมคุณไม่ลองร่วมงานกับผมล่ะครับ?” หวังหยวนถาม

ชายหนุ่มมีอายุเพียง 23 ปีเท่านั้น ปีนี้เป็นปีแรกที่เขาก่อตั้งกิจการด้วยตัวเอง เห็นชัดว่าเขาเป็นคนฉลาดที่สามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้หลายเรื่องจนโรงงานผลิตเสื้อผ้าดำเนินไปได้ด้วยดี

เขาเองยังมีความทะเยอทะยานสูง ดูได้จากความคิดที่จะส่งออกสินค้าไปยังต่างประเทศ

หลินชิงเหอรู้ว่าเขาอยากว่าจ้างเธอจริง ๆ เธอจึงตอบไปว่า “ฉันไม่ได้สนใจอยากทำงานนี้น่ะค่ะ ฉันชอบชีวิตในมหาวิทยาลัยปักกิ่งมากกว่า แต่ถ้าในอนาคตศิษย์ของฉันคนไหนมีความคิดแบบนั้น ฉันจะแนะนำพวกเขาให้คุณดีไหมคะ?”

“ตกลงครับ!”หวังหยวนรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินดังนี้ เขาคลี่ยิ้ม “เมื่อถึงเวลานั้นคุณหาคนดี ๆ มาให้ผมสักคนนะครับ ต่อให้พวกเขาจะไม่ได้เก่งระดับคุณ แต่ก็อย่าห่างชั้นจากคุณเกินไปนะครับ”

เขามีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งที่เรียนอยู่ต่างประเทศ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ในประเทศของเขาดีขึ้นแล้ว เขาจึงตัดสินใจกลับมาในปีนี้

ในเดือนที่แล้วนี่เองลูกพี่ลูกน้องของเขากลับมาและพบกับหลินชิงเหอโดยบังเอิญ และชาวต่างชาติไม่จริงคนนั้นก็สะดุดตากับราศีของหลินชิงเหอ

เขาใช้ภาษาอังกฤษในการเริ่มบทสนทนา ซึ่งเขาก็พูดได้อย่างคล่องปรื๋อเนื่องจากคุ้นเคยกับการพูดจาหว่านเสน่ห์ในต่างประเทศ

เขาอยากจะแก้ไขด้วยการพูดภาษาจีน แต่พอได้ยินหลินชิงเหอตอบเขากลับเป็นภาษาอังกฤษ หลังจากความบังเอิญครั้งนั้นเอง พวกเขาก็สนทนาโต้ตอบกันไปมา ทำให้หวังหยวนที่เดินออกมาถึงกับตกตะลึงไป

หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินลูกพี่ลูกน้องคนนี้บอกว่าอาจารย์ภาษาต่างประเทศของมหาวิทยาลัยปักกิ่งคนนี้เก่งสุดยอด สำเนียงของเธอสมบูรณ์แบบไร้ที่ติเลยทีเดียว

เมื่อลูกพี่ลูกน้องของหวังหยวนรู้ว่าหลินชิงเหอมีลูกชาย 3 คน และคนโตเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัย เขาก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกอันซับซ้อนของตัวเองออกมาได้