ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 353

โจวชิงไป๋รู้สึกร้อนใจขึ้นมาบ้างเหมือนกัน เห็นชัดว่าวันนี้ภรรยาของเขาอารมณ์ไม่ดีและเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมด้วย

หลินชิงเหอมาถึงบ้านแล้วก็เห็นเขาตามติดมาด้วย จึงเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ “ทำไมคุณถึงกลับมาล่ะคะ?”

“เจ้ารองอยู่ที่ร้านแทนแล้ว” โจวชิงไป๋บอก

หลินชิงเหอมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนเดินเข้าบ้าน

โจวชิงไป๋ชงน้ำผสมน้ำผึ้งให้เธอแก้วหนึ่ง เมื่อหลินชิงเหอดื่มน้ำผสมน้ำผึ้งเข้าไปแล้วเธอก็ยังรู้สึกมึนงงอยู่

“ภรรยาครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” โจวชิงไป๋อ้ำอึ้งไป

หลินชิงเหอเหลือบมองเขา เธอไม่อยากจะบอกเขาเลย มันจะกลายเป็นเรื่องไม่เข้าใจกันหรือเปล่า? แต่หญิงสาวก็รู้สึกว่าเป็นไปได้น้อยมากที่จะเกิดเรื่องเข้าใจผิดกัน

เธอไม่อาจทรมานตัวเองได้ ชายนิสัยไม่ดีคนนี้ต่างหากที่เป็นตัวต้นเหตุ ดังนั้นเธอจึงควรบอกให้เขารู้

ในที่สุดเธอก็พูดออกมา “รอบเดือนของฉันมาช้าไป 3 วันแล้ว ตอนนี้มันยังไม่มาเลยค่ะ”

โจวชิงไป๋รู้ว่ารอบเดือนของภรรยามาตรงเวลาทุกรอบ แต่ช่วงนี้เขาจัดหนักไปหน่อย เขาจึงลืมเรื่องนี้ไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

พอภรรยาเอ่ยเตือนความจำขึ้นมา เขาก็นึกขึ้นได้

เห็นเขามีท่าทางนิ่งงันไป หลินชิงเหอก็รู้ว่าเขาต้องเข้าใจผิดแล้ว เธอไม่มีอารมณ์แปรปรวนระหว่างมีรอบเดือนเลย “ฉันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลมาน่ะค่ะ”

“แล้วหมอว่าอย่างไรบ้าง?” โจวชิงไป๋ถามรัวเร็ว

รอบเดือนของภรรยามาตรงเวลาตลอด น้อยครั้งที่จะเลื่อน ต่อให้เลื่อนไปก็เป็นแค่วันสองวัน ไม่เคยเลื่อนไปถึง 3 วันเลย

“ในผลการตรวจไม่มีอะไรผิดปกติหรอกค่ะ แต่คุณหมอเธอพูดว่า…” หลินชิงเหอเม้มปาก

“พวกเขาพูดว่ายังไง?” โจวชิงไป๋อดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

หลินชิงเหอทุบเขา “ดูสิว่าคุณทำอะไรลงไป”

ในตอนแรกโจวชิงไป๋ยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นภรรยามีอาการแบบนี้แล้วเขาก็ตกตะลึงไป จากนั้นก็มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เขาจ้องมองภรรยาด้วยดวงตาเลื่อนลอย มือทั้งคู่สั่นเทิ้ม “ภรรยาครับ หมอ…หมอว่ายังไงบ้าง?”

หลินชิงเหอกลอกตาใส่เขาก่อนเอ่ยตอบ “อย่าเพิ่งตื่นเต้นนักเลยค่ะ ในผลการตรวจบอกว่าฉันไม่ได้ท้อง!”

โจวชิงไป๋ได้ฟังก็ห่อเหี่ยวลงราวกับลูกโป่งที่ถูกเจาะลม

หลินชิงเหออดไม่ได้ที่จะหยิกหน้าและเอ่ยต่อ “ผู้ชายไร้จิตสำนึก ฉันอายุ 35 แล้วคุณยังจะหวังให้ฉันท้องอีกเหรอคะ? คุณไม่กลัวว่าฉันจะแก่เกินไปจนเสี่ยงเกินที่จะมีลูกเหรอ?”

“คุณไม่แก่เลย คุณยังสาวอยู่นะครับ” โจวชิงไป๋เอ่ยปลอบ

หลินชิงเหอได้ฟังก็พอใจ เมื่อเห็นสีหน้าของเขาดูผิดหวังอย่างไม่อาจปิดบัง เธอก็หันหน้าหนี “คุณหมอบอกว่าต่อให้ผลตรวจบอกว่าฉันไม่ท้อง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ท้องเสมอไปหรอกนะคะ”

โจวชิงไป๋นิ่งไปและจ้องมองภรรยา

“มันเป็นไปได้เหมือนกันค่ะว่าเวลาตรวจสั้นเกินกว่าที่จะสรุปผลได้ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะท้องนะคะ” หลินชิงเหอเอ่ยเสียงอ่อย

เธอเองก็มีความรู้สึกเช่นนั้น ช่วงนี้เธอง่วงนอนบ่อยและเหนื่อยง่าย แถมยังกินจุอีกด้วย ซึ่งเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

ใบหน้าเศร้าหมองของโจวชิงไป๋ดูสว่างสดใสขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้เขาขยันทำการบ้านหนักมากและภรรยายังตามใจเขา นอกจากเมื่อคืนนี้แล้ว เขาก็ไม่พลาดที่จะทำเลยแม้แต่วันเดียว

ดวงตาของโจวชิงไป๋เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความปิติยินดี เขารู้สึกราวกับว่าไม่รู้จะเอามือเอาเท้าไปไว้ที่ไหนบนร่างกายเลยทีเดียว

“ชิงไป๋ ถ้าฉันท้องแล้วเราจะทำยังไงกันดีคะ?” หลินชิงเหอกังวล

โจวชิงไป๋รีบเอ่ยปลอบเธอในทันที “คุณอย่ากลัวไปเลยนะครับ ด้วยฐานะของเราตอนนี้ ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วล่ะครับ”

หลินชิงเหอมองเขาด้วยสายตาเศร้าสลด “คุณอยากให้ฉันมีลูกขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” เธออายุมากขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่สาว ๆ อีกต่อไป ถ้ายังอยู่ที่ชนบท เธอก็อยู่ในวัยที่อุ้มหลานได้แล้ว

โจวชิงไป๋รีบปลอบโยนเร็วรี่ “ถ้าคุณท้อง คุณก็คลอดเขาเถอะ ชะตาเราถูกกำหนดมาให้มีเด็กคนนี้”

หลินชิงเหอรู้สึกสลดใจแทบตาย อายุเท่านี้แล้วเธอยังต้องคลอดลูกคนที่สี่อีก จะมีใครคนไหนโชคร้ายเท่าเธอบ้างเนี่ย?

“ปีหน้าจะมีการวางแผนครอบครัวแล้วนะคะ” หลินชิงเหอพูดต่อ

“เยี่ยมเลย ลูกเราก็จะเกิดปีหน้าพอดี หลังคลอดคนนี้แล้วเราก็พอแล้วล่ะ” โจวชิงไป๋ตอบ