ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 363

หลังโจวข่ายกลับไปแล้ว จูเจินเจินก็เข้าไปในบ้านพร้อมกับใบหน้าแดงซ่าน

แม่เฒ่าจูกำลังเย็บพื้นรองเท้าอยู่ เมื่อนางเห็นหล่อนเข้ามาในบ้านก็เอ่ยทัก “หนูเข้ามาทำไมน่ะ? ออกไปรอสิ วันนี้โจวข่ายมาหาแน่ ๆ แล้ว”

“บางที…บางทีหนูอาจเห็นคนที่คุณย่ากำลังพูดถึงก็ได้ค่ะ” จูเจินเจินเม้มปากเอ่ยด้วยใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ

เมื่อแม่เฒ่าจูได้ยินดังนี้ นางก็ถามรัวเร็ว “เป็นเด็กหนุ่มที่ตัวสูงมาก หน้าตาหล่อเหลา และคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงใช่หรือเปล่า?”

จูเจินเจินพยักหน้าด้วยความเขินอาย “ค่ะ เขาตัวสูงและหล่อเหลา แต่ดูยังไม่โตเป็นหนุ่มนัก เขาอายุแค่ 18 ปีหลังปีใหม่นี้จริง ๆ เหรอคะ?”

“ย่าจะล้อเล่นได้ยังไงล่ะ เขาตัวสูงขนาดนี้ก็เลยไม่ได้ดูบอบบางอีกต่อไป ถึงอย่างนั้นพ่อหนุ่มตัวโตนี่ก็สมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติเลยทีเดียวเชียว หนูชอบเขาไหมล่ะ? ถ้าชอบเขา ย่าจะได้หาเวลาสานสัมพันธ์ให้หนู” แม่เฒ่าจูบอก

พ่อเฒ่าจูไม่อาจฟังได้อีกต่อไปจึงเอ่ยขึ้นมา “ชั่วพริบตาเดียวปีใหม่ก็กำลังมาถึงแล้ว ดังนั้นอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ถ้าอยากพูดก็ค่อยรอหลังปีใหม่เถอะ”

“ฉันไม่ได้พูดตอนนี้สักหน่อย งั้นก็พูดหลังปีใหม่เถอะ” แม่เฒ่าจูไม่เป็นกังวลนัก เด็กหนุ่มคนนี้ยังเด็กและไม่มีคนรัก นางจึงไม่กลัวว่าจะมีใครแย่งเขาไป

ยิ่งกว่านั้นนางยังมีความสัมพันธ์อันดีกับท่านแม่โจว การได้หลานสาวแสนดีของนางไปเป็นหลานสะใภ้คงทำให้ท่านแม่โจวยิ้มอย่างมีความสุขได้

จูเจินเจินหน้าแดงและไม่เอ่ยอะไรต่อ

ส่วนโจวข่ายผู้ยังไม่รู้ว่ามีคนคิดถึงเขาก็กำลังกินซาลาเปาและซี่โครงแกะอยู่ในร้านของอาเขยเล็ก

“สา….สาลี่ผลนี้…สาลี่นี่มัน…สดมากเลยนะ” ซูต้าหลินเอ่ยขณะกัดผลสาลี่

ช่วงนี้เขารู้สึกตัวรุม ๆ เล็กน้อย ตอนนี้เขาจึงรู้สึกว่าสาลี่ผลนี้ช่างอร่อยเป็นพิเศษ

“ถ้าอาเขยเล็กชอบ อาก็ไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้าได้นะครับ เราเพิ่งไปมาเมื่อวานแล้วก็เห็นว่ามันไม่สดเท่ากับที่พ่อผมซื้อมาเลย” โจวข่ายบอก

“อืม” ซูต้าหลินพยักหน้า เมื่อเห็นว่าหลานชายกินเสร็จแล้วก็ถามขึ้น “หลาน…หลาน…อยากกินเพิ่มอีกไหม?”

“ไม่ล่ะครับ ผมอิ่มแล้ว” โจวข่ายตอบ “ทางเราได้ยินเรื่องนี้มาแล้วล่ะครับ ว่าในอนาคตสถานการณ์จะคงตัวมากขึ้น คุณอาเล็กย้ายมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้แล้วเคยคิดจะซื้อร้านบ้างไหมครับ?”

“พ่อ…พ่อหลาน…ก็…พูดแบบเดียว…กันน่ะ” ซูต้าหลินตอบ

“ครับ แล้วมันจะไม่เลวร้ายเลยหลังได้ซื้อร้านมาแล้ว” โจวข่ายพยักหน้า

ส่วนร้านเกี๊ยวนั้นแม่ของเขาซื้อมาทั้งแต่สิ้นปี 1979 แล้ว เขาจึงไม่เอ่ยอะไร

ในตอนนั้นเธอสามารถซื้อร้านค้าได้ด้วยเงิน 3,000 หยวน เงินจำนวนนี้มากขนาดไหนกัน? ตอนนั้นพ่อแม่ของเขาไม่มีธุรกิจใด ๆ เลย พวกเขาจึงต้องอาศัยเงินเก็บที่หามาได้จากการทำไร่ทำนา ทุกคนที่มีสายตาเฉียบแหลมต่างมองออกว่าเป็นเรื่องยากลำบากทีเดียวที่จะหาเลี้ยงทั้งครอบครัวด้วยงานน้อยนิดแบบนั้น

แล้วพวกเขามีเงินมาจากไหนกัน?

ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่จำเป็นต้องเอ่ยเลย

“มัน…แพง…เกินไป…ร้านกะ…ร้านเกี๊ยว…ของพ่อ…พ่อหลาน…ราคา…ตั้งสี่…สี่พันแน่ะ” ซูต้าหลินเอ่ย

โจวข่ายเข้าใจทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้วก็ยิ้มในใจ แม่ของเขาต้องพูดมันออกไปแล้วแน่ ๆ

เขาจึงบอกกลับไปว่า “ผมเคยได้ยินแม่ผมพูดอยู่เหมือนกันครับ ราคา 4,000 หยวนดูเหมือนมากทีเดียว แต่ร้านเกี๊ยวของพ่อก็อยู่มา 1 ปีหรือราว ๆ นั้นแล้วครับ”

กิจการร้านเกี๊ยวนับว่าดีมากแม้ส่วนต่างกำไรจะน้อย ซูต้าหลินเองก็อยู่ในวงการธุรกิจนี้เหมือนกัน เขาจึงมีการประมาณไว้ในใจด้วย ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างไม่รู้สึกประหลาดใจมากนัก

ผลกำไรที่ร้านของเขาก็เป็นเหมือนกัน

“เงินสามสี่พันเหมือนจะแพง แต่อาคงจะได้คืนทุนในอีก 1 ปีหรือราว ๆ นั้นนะครับ อนาคตยังอีกยาวไกล ดังนั้นอาต้องรักษาร้านของอาไว้ให้มั่นคงนะ” โจวข่ายเอ่ยย้ำ

“นั่นฟัง…ดูเหมือน…มีเหตุผลนะ…” ซูต้าหลินพยักหน้า

กิจการตอนนี้กำลังเป็นไปด้วยดี แต่ซูต้าหลินก็มีความกังวลอยู่บ้าง เพราะร้านค้าไม่ใช่ร้านของเขาเอง

เสี่ยวเหมยเองก็พูดอย่างเดียวกัน ถ้าร้านค้าเป็นของพวกเขาเอง มันน่าจะมั่นคงมากกว่านี้และไม่มีใครมาขัดขวางธุรกิจของพวกเขาได้

ไม่นานนักก็มีลูกค้าเข้ามาซื้อซาลาเปา ซูต้าหลินจึงผละไปบริการ พวกเขาซื้อซาลาเปาเป็นจำนวนมากถึง 3 ถุงกระดาษไข