ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 366

“ผมนัดร้านถ่ายรูปไว้ตอนเช้าวันพรุ่งนี้นะครับ เก้าโมงเช้าพวกเราทั้งหมดจะไปถ่ายรูปกัน” คราวนี้โจวกุยหลายเอ่ยขึ้นมา

“เจ้าสามจ่ายเหรอ?” โจวเฉวี่ยนเลิกคิ้ว

“ผมเป็นคนจ่ายน่ะสิครับ ผมเองก็รวยเหมือนกันนะ” โจวกุยหลายเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน

เขาจะใช้เงินอั่งเปาที่คุณปู่คุณย่ากับอาเล็กและอาเขยเล็กให้ไว้ ซึ่งคุณป้าหม่ากับหม่าเฉิงหมินที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็ให้เงินอั่งเปากับเขาด้วย

มันไม่ใช่ซองแดงขนาดใหญ่หรอก เป็นแค่ซองเล็ก ๆ เท่านั้น

หลินชิงเหอให้อั่งเปาซองใหญ่กับหม่าเสี่ยวตั้นเป็นการตอบแทน

นี่คือวิธีการให้อั่งเปาในวันปีใหม่ แทบทุกคนต่างแลกซองอั่งเปากัน อาจมีการขัดแย้งกันไม่มากก็น้อย แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

หากฐานะไม่ได้แย่มากนัก มันก็ไม่ได้สร้างความอึดอัดให้แต่อย่างใด

ดังนั้นในครั้งนี้ โจวกุยหลายจึงได้รับเงินจำนวนมากต่อให้เขาจะได้ซองอั่งเปาเล็ก ๆ ก็ตาม

เด็กโง่คนนี้จึงหยิบเงินออกมาเป็นจำนวนมาก และเชิญชวนให้ทุกคนไปถ่ายรูปในเช้าวันพรุ่งนี้

ปกติแล้วหลินชิงเหอไม่ได้คัดค้านอะไร เงินอั่งเปานั้นถูกมอบให้เขาไปแล้ว และเขาจะใช้ไปกับอะไรก็ขึ้นอยู่กับการจัดการของเขาเอง

ทุกคนนัดวันเวลาที่จะมาเจอกัน รอคอยอยู่ที่ร้านถ่ายรูปในเวลาเก้าโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น

ในตอนนี้มีร้านถ่ายรูปอยู่จำกัดไม่กี่ร้าน เพียงแค่บอกที่อยู่มาก็หาเจอแล้ว

พวกเขาอยู่ที่บ้านหลังนี้จนถึงหลังสามทุ่มก่อนที่หลินชิงเหอจะให้โจวข่ายไปส่งคุณปู่อุปถัมภ์กลับ จากนั้นเธอก็พาโจวชิงไป๋กับลูกชายอีกสองคนกลับบ้าน

“ลูกอยากกินบัวลอยสักถ้วยไหม?” หลินชิงเหอถาม

“ไม่ล่ะครับ คืนนี้ผมอิ่มแล้ว” โจวกุยหลายตอบ

โจวเฉวี่ยนปฏิเสธเช่นกัน หลินชิงเหอจึงทำบัวลอยให้ตัวเธอกับโจวชิงไป๋คนละถ้วย มันเป็นบัวลอยที่ทำจากข้าวเหนียวและเผือกหอมที่เธอทำเก็บไว้เพื่อเป็นอาหารค่ำ

บัวลอยมีรสชาติหวานอ่อน จัดว่าอร่อยไม่น้อย

หลังกินเสร็จ คนทั้งคู่ก็ล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเข้านอน สองพี่น้องนั่งรอให้พี่ใหญ่กลับมา ทันทีที่เขากลับมาถึง พวกเขาก็จะนั่งฟังเรื่องราวในค่ายทหารของเขาจนกระทั่งห้าทุ่มก่อนจะเข้านอน

‘พี่ใหญ่จะเป็นทหาร พี่รองจะเป็นศาสตาจารย์ ส่วนผมจะทำธุรกิจ’ โจวกุยหลายคิดอย่างมีความสุขขณะนอนหลับ

ส่วนหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋อยู่ในห้อง พอถึงตอนนี้พวกเขาก็หลับไป

ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ในห้องมากกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่หลับ ซึ่งไม่ต้องถามเลยว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ ไม่นานมานี้โจวชิงไป๋ขยันทำการบ้านหนักมาก

ไม่ว่าผลไม้นั้นจะเปรี้ยวฝาดเพียงใด หลินชิงเหอก็ต้องกล้ำกลืนกินมันเข้าไปหากเธอต้องการจะเพาะเมล็ดด้วยตัวเอง

เธอจะทำอะไรได้? ได้แต่ยอมให้ความร่วมมือกับวีรบุรุษและแสดงความเต็มใจที่จะให้กำเนิดลูกสาวน่ะสิ ตราบใดที่เขายังสู้ เธอก็จะคลอดลูกให้!

โจวชิงไป๋พอใจกับความคิดของเธอมาก หลังเสร็จกิจแล้วเขาก็กอดภรรยานอนหลับไป

“ชิงไป๋ คุณเคยได้ยินภาษิตนี้ไหมคะ?” หลินชิงเหอเอ่ยเสียงแผ่ว

“หือ?” โจวชิงไป๋ตอบ

“มีเพียงโคถึกที่อ่อนแรง แผ่นดินถึงร่วนซุยดีน่ะค่ะ” หลินชิงเหอบอก

“ที่ดินเยอะขนาดเท่านี้ผมเอาไหวอยู่ครับ” โจวชิงไป๋ตอบ

ฟังดังนี้แล้ว คำพูดสัปดนพวกนี้มันคืออะไรกัน? ที่แน่ ๆ ชิงไป๋ของเธอเรียนรู้ที่จะเป็นคนชั่วขึ้นมาแล้ว หลินชิงเหอจึงทุบเขาเบา ๆ ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ

แล้วหลินชิงเหอก็นอนหลับในอ้อมกอดอบอุ่นเจือกลิ่นความเป็นชายของเขา

ช่วงฤดูหนาวเธอชอบนอนในอ้อมกอดของเขา ทั้งร่างของเขาเหมือนเตาผิงขนาดใหญ่ ให้ความรู้สึกอุ่นสบายเป็นพิเศษ

โจวชิงไป๋เองก็ชอบเหมือนกัน เขาสามารถหลับอย่างเป็นสุขได้ขณะกอดภรรยาไว้

เมื่อถึงเก้าโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็มุ่งหน้าไปถ่ายรูป เพราะได้ทำการนัดกับทางร้านไว้แล้ว พวกเขาจึงต้องไปตามนัด

ช่างภาพบอกว่ามาตอนเช้าดีแล้ว หากพวกเขามาตอนบ่าย ใครจะรู้ว่าต้องคอยนานขนาดไหน

ไม่ได้มีแค่ครอบครัวของพวกเขาที่มาถ่ายรูปในช่วงปีใหม่ ยังมีครอบครัวคนอื่น ๆ อีก

ในการถ่ายรูปครั้งนี้ ทั้งท่านพ่อโจว ท่านแม่โจว และเฒ่าหวังต่างสวมเสื้อผ้าใหม่มาทุกคน