ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 381

ระหว่างทางกลับบ้าน หลินชิงเหอกล่าวกับโจวชิงไป๋ “คุณว่าที่เชิ่งเหม่ยพูดออกมาอย่างนั้นหมายความว่าอะไรคะ?”

“หือ?” โจวชิงไป๋ขี่จักรยานต่อไปโดยไม่ได้ละสายตา

“หล่อนอยากให้แม่ของหล่อนมาที่นี่หรือคะ? หรือว่าอยากให้แม่หล่อนมาช่วยงานเสี่ยวเหมย?” หลินชิงเหอถาม

“ถ้าพี่สาวใหญ่จะมาที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ” โจวชิงไป๋กล่าว

หลินชิงเหอตอบกลับไปว่า “ฉันก็ไม่ได้พูดว่ามีปัญหานี่ค่ะ”

ถ้าพี่สาวใหญ่อยากมาที่นี่ ก็มาสิ ไม่ได้มีตรรกะว่าตัวเธอสามารถมาที่ปักกิ่งได้ แล้วสามารถไปห้ามคนอื่นไม่ให้มาที่นี่ด้วยนี่

แต่ถ้าหล่อนมาแล้ว ต้องอยู่ให้ไกลออกไปจากที่นี่ พวกเขาจะทำธุรกิจประเภทเดียวกัน ก็ไม่ควรมาอยู่ด้วยกัน เพราะจะทำให้เกิดความระหองระแหงใจระหว่างกันได้

“กลับไปถามในช่วงวันหยุดหน้าร้อนนี้ดีไหมครับ?” โจวชิงไป๋พูด

“ตกลงค่ะ” หลินชิงเหอไม่คัดค้าน เธอต้องกลับไปส่งมอเตอร์ไซค์ให้น้องชายในช่วงวันหยุดหน้าร้อนนี้อยู่แล้ว

ถ้าพี่สาวใหญ่มาที่นี่ เธอก็จะมีเหตุผลในการให้สวี่เชิ่งเหม่ยออกไปช่วยแม่ของหล่อนแทน

“แต่ถ้าจะคุยกันถึงเรื่องนี้ คุณเป็นคนไปนะคะ ฉันไม่อยากไปคุยด้วย” หลินชิงเหอกล่าว

โจวชิงไป๋พยักหน้าพลางบอกว่า “พอถึงเวลานั้นผมจะเป็นคนไปคุยกับพี่สาวใหญ่เองครับ”

“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วนเองค่ะ” หลินชิงเหอถอนใจออกมาเบา ๆ เธอรู้ว่าชิงไป๋ของเธอกำลังต้องหัวหมุนกับเรื่องที่เธอให้กังจือมาที่นี่และไม่ยอมให้สวี่เชิ่งเฉียงมา

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องการไปคุยกับพี่สาวใหญ่เรื่องการมาทำธุรกิจที่นี่

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ อย่าคิดมากเลย” โจวชิงไป๋บอกอย่างใจเย็น

ภรรยาของเขาทำในสิ่งที่ถูกต้อง ทั้งเฉียงจือและกังจือต่างก็เป็นหลานชายของพวกเขา ดังนั้นไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกัน ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมกังจือได้รับอนุญาต ในขณะที่เฉียงจือไม่ได้รับอนุญาตให้มานั้น ภรรยาเขาก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้รู้

แต่ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นพี่สาวใหญ่ของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องไว้หน้าหล่อนบ้าง

ตอนที่เขาขี่มาถึงอะพาร์ตเมนต์ หลินชิงเหอยังคงครุ่นคิดอยู่ว่าเธอควรจ้างญาติทำงานให้หรือไม่ ถ้าเธอใช้วิธีรับสมัครคนงานตั้งแต่แรกจะดีกว่านี้ไหม?

เธอคงไม่ต้องประสบปัญหาแบบในตอนนี้ ถูกต้องไหม? แน่นอนว่าเป็นเพราะไม่ยอมปฏิเสธในเวลาที่ควรจะปฏิเสธ เธอถึงต้องมาทนรับเรื่องวุ่นวายเหล่านี้

“พอถึงช่วงวันหยุด เราไปทางใต้กันนะครับ” โจวชิงไป๋รู้ดีว่าควรจะอย่างไรถึงจะสามารถหันเหความสนใจและทำให้ภรรยาของเขามีความสุขได้

เมื่อหลินชิงเหอได้ยินอย่างนี้ก็หันเหความสนใจไปทันที “เราควรจะออกเดินทางกันในอีก 2 วันถัดไปเลยดีไหมคะ?”

วันมะรืนนี้จะเป็นวันหยุดภาคฤดูร้อนของเธอแล้ว พักผ่อนสัก 1 วันและออกเดินทางในวันถัดไป แม้จะดูเร่งรีบไปสักหน่อย แต่ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย

ด้วยเหตุที่ปีนี้เธอซื้อเรือนสี่ประสาน 2 วงชั้นยอดไป ทำให้มีเงินเหลืออยู่หลังจากที่หักค่าใช้จ่ายแล้วไม่มากนัก ดังนั้นเธอจึงตั้งใจจะไปหาเงินก้อนโตจากที่นั่น

พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ไม่สนใจเรื่องของสวี่เชิ่งเหม่ยกับพี่สาวใหญ่อีกต่อไป

“ดีครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้าเห็นด้วย

หลินชิงเหออารมณ์ดีขึ้นมาก หลังจากการสอนชั้นเรียนสุดท้ายในวันรุ่งขึ้นเสร็จสิ้นลง เธอก็ประกาศเรื่องพักร้อนให้ทุกคนรู้

ในเวลานี้ผลสอบของโจวหยางและโจวอู่นีประกาศออกมาแล้ว พวกเขาโทรศัพท์กลับไปถามผลจากทางบ้าน คะแนนสอบที่ได้ไม่สูงนัก แต่ก็ไม่ได้ต่ำเช่นกัน

ทว่าพวกเขาก็รู้สึกผิดหวังที่ไม่สามารถสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่ต้องการได้ ตอนนี้พวกเขาต้องรอจดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัยที่เป็นตัวเลือกในลำดับถัดมา

อย่างไรก็ตาม หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋ไม่ได้อยู่รอฟังผลด้วย เมื่อถึงวันที่กำหนด พวกเขาก็ออกเดินทางไปทางตอนใต้

เรื่องทุกอย่างในบ้านให้โจวเฉวี่ยนเป็นคนจัดการ ร้านค้าก็ให้เขาและโจวกุยหลายเป็นคนดูแล สองพี่น้องเคยช่วยงานที่บ้านมาตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังอายุน้อยแล้ว

และความจริงที่ว่าป๊ากับม้าของพวกเขาเดินทางไปตอนใต้ในระหว่างช่วงวันหยุดภาคฤดูร้อนมาโดยตลอด จึงไม่แปลกเลยที่พวกเขาทำแบบนี้กันมาทุกปีตั้งแต่ที่ได้ย้ายมาอยู่ที่ปักกิ่ง

เนื่องจากหลินชิงเหอและโจวชิงไป๋ไม่อยู่ เฒ่าหวังจึงมาช่วยที่ร้านด้วย

เมื่อมีเฒ่าหวังอยู่ด้วย ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวก็ไม่จำเป็นต้องมาช่วยที่นี่ ในช่วงที่สภาพอากาศร้อนเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องเดินทางไป ๆ มา ๆ มีเฒ่าหวังอยู่ก็พอแล้ว

ที่จริงแล้ว ถึงจะไม่มีเฒ่าหวังอยู่ด้วย พวกเขาก็ทำกันได้เป็นอย่างดี แม้ว่าโจวเฉวี่ยนจะอายุแค่ 16 ปี แต่ความสามารถของเขาไม่อ่อนด้อยเลย สามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้ด้วยตัวเองแล้ว

คู่สามีภรรยาซึ่งออกเดินทางหลังจากที่ผลักภาระไปหมดแล้ว ในตอนนี้กำลังอยู่บนรถไฟ

“ปีนี้คนที่รวยเหมือนอย่างเรามีเพิ่มขึ้นเกือบถึง 3 ล้านครัวเรือนแล้ว” โจวชิงไป๋กล่าวขึ้นในขณะที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์