ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 407

โจวเฉวี่ยนกับโจวกุยหลายกลับมาที่บ้านพร้อมกับส้มหนึ่งถุงตาข่าย

หลินชิงเหอมองแล้วก็เอ่ยขึ้น “นี่พวกลูกเอาส้มจากบ้านเวิงกลับมาหมดเลยหรือเปล่าเนี่ย?”

“ส้มนี่คุณป้าให้เรามาครับ หล่อนบอกว่ามันหวานมาก เราปฏิเสธหล่อนไม่ได้หรอกครับ” โจวกุยหลายตอบ

“มีใครอยู่ที่บ้านบ้าง?” หลินชิงเหอถาม

“มีแค่คุณป้าเวิงกับคุณลุงเวิงครับ” โจวกุยหลายตอบ

“พี่กั๋วเหลียงกับพี่ชายของเขาไม่ได้กลับมาในปีนี้ ส่วนพี่เหม่ยเจี่ยก็ไปค้างบ้านเพื่อน หล่อนไม่ได้กลับมาที่บ้านในปีนี้เหมือนกัน แต่น่าจะมาที่บ้านเราในวันที่สองของวันปีใหม่ คุณลุงเวิงกับคนอื่น ๆ ก็อาจจะมาด้วยครับ” โจวเฉวี่ยนพูด

หลินชิงเหอยิ้มกว้าง “เอาล่ะ ถ้างั้นม้าจะเตรียมทำหม้อไฟต้อนรับพวกเขาในช่วงปีใหม่นะ”

โจวชิงไป๋คว้าส้มไปแกะเปลือกให้เธอลูกหนึ่ง ส่วนอีกลูกหนึ่งเขาแกะเปลือกกินเอง “ส้มนี่รสชาติดีนะ~~”

“ไม่เลวเลยค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า มันทั้งลูกใหญ่และรสหวานจริง ๆ

เนื่องจากตอนนี้ยังไม่มืดค่ำ โจวชิงไป๋จึงเสนอขึ้นมา “เราไปเดินเล่นกันเถอะครับ”

“พวกลูกไปกินข้าวเย็นที่บ้านคุณปู่คุณย่ากันนะ หู่จือกับกังจือไปที่นั่นแล้ว” หลินชิงเหอเอ่ยกับลูกชายทั้งสอง

หลังสั่งลูกชายแล้ว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ออกมาเดินเล่นท่ามกลางหิมะ

“ฉันคิดว่าจะให้ตระกูลเวิงเกี่ยวดองกับเราน่ะค่ะ คุณคิดว่าอย่างไรคะ?” หลินชิงเหอถามด้วยรอยยิ้ม

“รอให้พวกเขามาแล้วค่อยว่ากันเถอะครับ” โจวชิงไป๋ตอบ

แม้เขาจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ลูกสะใภ้ใหญ่ของตระกูลก็ยังเป็นเรื่องสำคัญมาก พวกเขาจึงต้องรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร

หลินชิงเหอพยักหน้าและเปลี่ยนประเด็นไปคุยเรื่องบ้านใหม่ของพี่ชายใหญ่และสะใภ้ใหญ่แทน

ได้ความว่ามันสร้างเสร็จสมบูรณ์ภายในปีนี้ พี่ชายใหญ่กับสะใภ้ใหญ่ร่ำรวยกว่าที่พวกเขาคิดเสียอีก พวกเขาถึงกับสร้างบ้านอิฐแดงอันโอ่โถงได้

สะใภ้ใหญ่พูดว่าหล่อนสร้างพื้นที่ไว้เผื่อพวกเขาจะได้อยู่อาศัยในอนาคต ดูเหมือนว่าจะมีห้องเพิ่มมาหลายห้องอยู่ หลังจากตกแต่งบ้านเสร็จสิ้นแล้ว เงินเก็บของพี่ชายใหญ่กับสะใภ้ใหญ่ก็ถูกใช้จนเกลี้ยง

เงินเก็บนี้รวมถึงเงินที่เหลือจากการเลี้ยงหมู การขายไก่และเป็ด และการขายธัญพืชในปีนี้ พวกเขาใช้เงินเกือบทั้งหมดไปกับการสร้างบ้านหลังนี้เลยทีเดียว

แต่หลังจากได้ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ เธอก็รู้สึกได้ว่าสะใภ้ใหญ่มีความสุขมากเพียงใดจากคำพูดของหล่อน

โจวชิงไป๋ยิ้มและเอ่ยขึ้น “ผมเองก็อยากได้สักหลังนะ”

บ้านที่พวกเขาเป็นเจ้าของย่อมมีพื้นที่ไม่พอต่อการอยู่อาศัยของเด็ก ๆ ยามที่พวกเขาเติบโตขึ้น บางครั้งพวกเขาต้องกลับไปอยู่ด้วย ทั้งหมดทั้งมวลคือมันต้องมีพื้นที่กว้างขวางกว่านี้

“ไว้ทีหลังแล้วกันค่ะ” หลินชิงเหอพูด

แม้จะทำการย้ายทะเบียนบ้านแล้ว พวกเขาก็ยังเป็นคนจากที่นั่นอยู่ดี พวกเขาจากชนบทมาก็จริง แต่ก็ไม่ได้ตัดความสัมพันธ์กับทางนั้นเสียทีเดียว

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสภาพแวดล้อมในบ้านเกิดของพวกเขานับว่ายังดีอยู่ไม่น้อย จึงไม่ใช่ความคิดที่แย่นักหากจะกลับไปอยู่ชั่วระยะหนึ่งในอนาคต

ส่วนเรื่องบ้านอิฐก็ช่างมันเถอะ เมื่อเวลานั้นมาถึง พวกเขาจะซื้อที่ดินสักผืนและสร้างตึกหลังหนึ่ง ไม่ใช่แบบที่เป็นบ้านชั้นเดียวแน่

“กลับไปอยู่บ้านเกิดเราตอนเกษียณแล้วดีไหมครับ?” โจวชิงไป๋เอ่ยพลางมองภรรยา

หลินชิงเหอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้วคะ? คิดถึงเรื่องเกษียณแล้วเหรอ?”

“คิดไว้ก่อนก็เป็นเรื่องดีนี่ครับ” โจวชิงไป๋มองรอบ ๆ และจับมือเธอไว้

หลินชิงเหอเม้มปากกลั้นยิ้ม ชายแก่เย็นชาแต่ร้อนแรงคนนี้นี่นะ เธอคิดแล้วก็จับมือของเขา

ชายคนนี้ช่างมีอารมณ์อ่อนไหวเหลือเกิน ชีวิตในเมืองหลวงดีเยี่ยมก็จริง แต่เมื่อแก่ตัวลงในอนาคต เขาก็เป็นประเภทที่อยากกลับไปอยู่ในบ้านเกิด

“ไว้เราค่อยว่ากันในอนาคตค่ะ ถ้าบ้านเกิดของเราดีกว่า ก็กลับไปได้ไม่มีป้ญหา” หลินชิงเหอปลอบเขา

เขาไม่อาจตระหนักได้เลยว่าชนบทในยุคหลังมีการพัฒนารวดเร็วเพียงใดจากคำพูดของเธอ รู้เพียงว่าในอนาคตเมืองใหญ่แถบชนบทจะเป็นสถานที่ดีเยี่ยมต่อการพักอาศัยในวัยเกษียณ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการแพทย์หรือความปลอดภัยสาธารณะหรือเรื่องอื่น ๆ มันก็อยู่ในระดับเยี่ยมยอด