ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 423

บทที่ 423 แท้งลูก

เรื่องร้านค้าร้านที่ห้าของหลินชิงเหอจึงผ่านไปแบบนั้น

มันใช้เวลาปรับโฉมใหม่ไม่กี่วันก็พร้อมเปิด แถมพนักงานใหม่อีก 3 คนก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาชี้นิ้วสั่งอะไรอีกแล้ว

ตอนนี้พวกเขาได้เงินเดือนเพียงครึ่งหนึ่งของเงินเดือนมาตรฐานเนื่องจากอยู่ในระยะทดลองงาน พวกเขาต้องรออีกสักระยะจนกว่าจะได้เลื่อนขั้นกลายเป็นพนักงานเต็มตัวก่อน

หลังจากหลินชิงเหอได้ยุ่งอยู่กับงาน เธอก็รู้สึกเหมือนชีวิตถูกเติมเต็มมากขึ้น

วันเวลาในการทำงานช่างเหนื่อยนักจนเธออยากได้วันหยุดสักช่วง ในขณะที่ได้หยุดยาวเธอกลับคิดถึงวันเวลาที่ได้ทำงานแทน

สมควรที่จะบอกว่าในปีนี้เงินเดือนของหลินชิงเหอได้เพิ่มขึ้นอีกครั้ง แม้จะเพิ่มขึ้นมาเพียง 5 หยวน แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ขึ้นเงินเดือนเลย

เมื่อพูดถึงระดับเงินเดือนของเธอ มันนับว่าสูงกว่าเงินเดือนมาตรฐานในยุคนี้เสียอีก

ปีนี้คือปี 1983 พนักงานบางคนที่มีประสบการณ์ทำงาน 10 ปีจะไม่ได้รับการเลื่อนขั้นและได้เงินเดือนเพียง 40 หยวน

อย่างเช่นตำแหน่งงานที่คุณลุงหม่าให้หม่าเฉิงหมินในอดีต ที่คุณลุงหม่าต้องทำงานแทบทั้งชีวิตและได้เงินเดือนเพียง 40 หยวนเท่านั้น

แม้ราคาสินค้าอุปโภคบริโภคจะเพิ่มขึ้น แต่เงิน 40 หยวนก็นับว่าเพียงพอแล้วที่จะทำให้ครอบครัวสมาชิก 5 คนที่ใช้จ่ายอย่างประหยัดสามารถอยู่ได้

แม้หลินชิงเหอจะขึ้นเงินเดือนในปีนี้ให้เล็กน้อย แต่มันก็เป็นจำนวนน้อยนิดจริง ๆ เรื่องของการจ่ายเงินเดือนไม่ใช่แค่ให้เงินเฉย ๆ แต่ต้องพิจารณาระดับเงินเดือนอิงตามโรงงานอื่น ๆ ด้วย

ซึ่งไม่ควรจะให้เกิดความแตกต่างกันมากเกินไป

มันต้องอิงตามระดับที่ใกล้เคียงกับเจ้าอื่น ๆ หลินชิงเหอก็ไม่อยากจะทำตัวเด่นอยู่เจ้าเดียวหรอก

ยิ่งกว่านั้น เงินเดือนที่เธอจ่ายให้ในทุกเดือนก็นับว่าค่อนข้างมากอยู่แล้ว

เดิมทีหลินชิงเหออยากจะนำรถบรรทุกออกมาใช้ล่วงหน้าเพราะว่าจะได้เดินทางไปที่บ่อน้ำพุร้อนในวันหยุดอย่างสะดวก แต่เมื่อมาคิดอีกทีแล้วเธอก็ตัดสินใจลืมมันไป

รอจนกว่าเธอจะได้ลงใต้ในวันหยุดฤดูร้อนนี้ก่อน เธอจะได้ขับกลับมาพร้อมกับเหตุผลที่ฟังเข้าหู

แต่กลางเดือนมีนาคมในวันนี้ หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ได้ขอยืมรถยนต์ของหวังหยวนมาใช้ ทั้งคู่พาท่านพ่อโจว ท่านแม่โจว และเฒ่าหวังไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อน

ส่วนร้านค้านั้นพวกเขาให้ลูกชายทั้งสองเป็นคนดูแล

ต้องบอกว่าบ่อน้ำพุร้อนที่นี่ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ พวกมันเป็นบ่อน้ำพุร้อนแบบแยกส่วนตัวและยังเป็นบ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติแสนบริสุทธิ์ ให้ความผ่อนคลายยามได้นั่งแช่เหลือเกิน

“มันแพงเกินไปแล้ว ตั้ง 10 หยวนต่อคนแน่ะ” แม้ท่านแม่โจวจะรู้สึกเพลิดเพลินไปกับมัน แต่นางก็รู้สึกเสียดายเงินนิดหน่อย

“ตอนนี้ยังราคา 10 หยวนอยู่ค่ะ บ่อน้ำพุร้อนนี่แช่ตัวสบายจริง ๆ ฉันคิดว่าถ้าเรามารอบหลังราคาของมันก็คงจะแพงกว่านี้นะคะ” หลินชิงเหอเอ่ยตามตรง

เธอรู้สึกพอใจกับการมาที่นี่ในครั้งนี้มาก บ่อน้ำพุร้อนช่างรื่นรมย์นัก ชิงไป๋ของเธอหวังพาเธอมาที่นี่นานแล้ว

“ต่อไปจะแพงกว่า 10 หยวนอีกเหรอ? แล้วใครจะมาล่ะเนี่ย” ท่านแม่โจวอุทาน

ในความคิดของท่านแม่โจว เงิน 50 หยวนในครั้งนี้เป็นค่าใช้บริการสำหรับคน 5 คน แล้วคน ๆ หนึ่งจะใช้จ่ายเท่าไหร่ใน 1 เดือนกัน?

มันมีช่องว่างระหว่างวัยระหว่างหลินชิงเหอกับนางอยู่ นางจึงไม่พูดอะไรมากนัก

“หาเงินแต่ละทีมันไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะ อย่าใช้จ่ายแบบนี้สิ เรามีโรงอาบน้ำใกล้บ้านเราอยู่แล้ว ค่าเข้าใช้แค่ 3 เหมาเอง” ท่านแม่โจวบอกลูกชาย

“อืม ก็ได้ครับ” โจวชิงไป๋ตอบ

เมื่อพวกเขามาถึงบ้าน หลินชิงเหอก็ไม่ได้เอ่ยอะไร หญิงชราก็เป็นแบบนี้แหละ

แต่แล้วท่านแม่โจวก็โดนท่านพ่อโจวบ่นใส่ “ลูกชายกับลูกสะใภ้คุณอุตส่าห์พาไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนทั้งทีแถมคุณไม่ได้ออกเงินเลยสักแดงเดียว แต่คุณกลับฮึ่มฮั่มมาตลอดทางเนี่ยนะ คุณนี่จะน่ารำคาญไปถึงไหนหา?”

ท่านพ่อโจวพยายามอดกลั้นมาตลอดขากลับ เฒ่าหวังก็นั่งอยู่ด้วยและพูดคุยไม่หยุดทันทีที่พวกเขาขึ้นรถ นางคิดจะทำอะไรกันแน่?

ไม่ใช่ว่าตอนนี้ลูกชายของพวกเขาจะจ่ายไม่ไหวเสียหน่อย ยิ่งกว่านั้นพวกเขาได้ไปที่นั่นกันบ่อยแค่ไหนกัน? แม้มันจะฟุ่มเฟือยโดยแท้ แต่จะมีสักกี่ปีที่พวกเขาจะได้มีความสุขไปกับความหรูหราฟู่ฟ่าพวกนี้กันล่ะ?

ลูกชายและลูกสะใภ้แสดงความกตัญญูต่อพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปห้ามพวกเขาถูกไหม?

เมื่อโจวเสี่ยวเหมยกลับมาถึง หล่อนก็เห็นผู้เป็นแม่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง จึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา “เป็นอะไรไปคะ? แม่ไม่ได้ไปบ่อน้ำพุร้อนมาเหรอ?”