ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 429

“แค่เข้าโรงเรียนภาคค่ำเอง คุณยายไม่รู้เหรอครับว่าน้าสะใภ้เป็นคนยังไง? น้าสะใภ้จะแย้งเรื่องนี้ได้อย่างไรล่ะครับ? หล่อนก็แค่โทษคุณน้าว่าให้การดูแลเฉียงจื่อโดยที่ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยต่างหาก” กังจือเอ่ย

“เฉียงจือก่อเรื่องอะไรกับตระกูลจ้าวไว้งั้นเหรอ?” ท่านพ่อโจวเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาถามพลางย่นคิ้ว

สะใภ้สี่ไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้ นอกจากจะทนไม่ได้จริง ๆ ถึงตอนนั้นเธอก็จะแสดงความรู้สึกออกมา

“พนักงานคนหนึ่งในโรงงานตระกูลจ้าวถูกซ้อมจนต้องเข้าโรงพยาบาล ว่ากันว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วย” กังจือบอกเมื่อเห็นว่าคุณตาคุณยายของเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย

“อะไรนะ?” ท่านแม่โจวผุดลุกขึ้นยืนในทันที

“คุณยายใจเย็นก่อนครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” กังจือละล่ำละลัก

“เกิดเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? นานเท่าไหร่แล้วนับจากที่เขามาถึงและกล้าลงมือต่อยตีคนอื่น? ยิ่งกว่านั้นยังล่อถึงขนาดเข้าโรงพยาบาลด้วย?” ท่านแม่โจวถามอย่างไม่อาจนั่งติดเก้าอี้ได้

“ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมคุณน้าสะใภ้ถึงจะอยากสนใจเขาล่ะครับ?” กังจือเอ่ย

ท่านแม่โจวรู้สึกของขึ้นทันที “คราวที่แล้วพวกเขาสองพี่น้องมาที่นี่ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ฉันเลยไม่รู้เรื่องสักนิด!”

“คราวหน้าคุณพูดน้อย ๆ หน่อยเถอะถ้าไม่รู้ว่าสถานการณ์มันเป็นยังไง” ท่านพ่อโจวดุด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

สีหน้าท่าทางของเขาตอนนี้ย่ำแย่ถึงขีดสุด นานเท่าไหร่แล้วตั้งแต่ที่เขามาที่เมืองหลวง? และสถานที่อย่างโรงงานที่นั่นมันเป็นอย่างไรกันล่ะ? ต่อให้มันเป็นของตระกูลจ้าว พวกเขาจะไม่อยากไว้หน้าหน่อยเหรอ?

คงจะดีกว่าถ้าไปที่นั่นแล้วอดทนสักหน่อย ไม่ยอมทำร้ายใครทั้งนั้น แต่หลานชายคนนี้กลับซ้อมชายคนหนึ่งจนเข้าโรงพยาบาล

ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาก็เป็นฝ่ายผิด!

เมื่อโจวเสี่ยวเหมยกับซูต้าหลินกลับมาบ้านพร้อมกับเด็ก ๆ พวกเขาก็รับรู้ถึงสีหน้าน่าเกลียดของพ่อแม่จนต้องถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นคะ?”

หลังจากได้ยินท่านพ่อโจวพูดเสียงดุเล็กน้อย พวกเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“เป็นเพราะสองพี่น้องนี่ เราถึงพลอยเจอแต่ปัญหาไม่หยุดหย่อนไปด้วย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่สะใภ้สี่ถึงไม่ยอมให้เขามา” โจวเสี่ยวเหมยแค่นเสียงเย็นชา

ซูต้าหลินย่นคิ้ว เขามักจะยึดความสงบเป็นหลักสูงสุดอยู่เสมอ ตัดความจริงที่ว่าเขาทำร้ายคนอื่นหลังจากมาที่นี่ได้ไม่นาน พฤติกรรมนี้ก็ถือว่ารับไม่ได้จริง ๆ

“คุณแม่คิดยังไงคะ? คุณแม่ยังอยากพูดให้พวกเขาต่อหน้าพี่สะใภ้สี่อีกไหมคะ?” โจวเสี่ยวเหมยพูดกับแม่ของหล่อน

ท่านแม่โจวถลึงกลับ “หาเรื่องเหรอ?”

“หนูก็แค่เตือนแม่ไว้น่ะค่ะ อย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้แล้วสร้างปัญหาให้พี่สะใภ้สี่เลย พี่สะใภ้สี่แยกตัวเองเพื่อไปทำอะไรหลาย ๆ อย่างแล้ว” โจวเสี่ยวเหมยบอก

“ฉันก็รู้ว่าพี่สะใภ้สี่ของแกรับมือกับเรื่องพวกนี้ไม่ง่ายนัก แต่ตอนนี้หล่อนกับพี่สี่ของแกไม่คุยกันมาหลายวันแล้ว แกว่างไหมล่ะ? ถ้าว่างก็ไปช่วยไกล่เกลี่ยหน่อย” ท่านแม่โจวไม่กล้าไปพูดกับสะใภ้สี่ จึงมอบหมายหน้าที่นี้ให้ลูกสาวของนางแทน

“แม่รู้ว่าพวกเขาไม่คุยกันมาหลายวันแล้วเหรอคะ?” โจวเสี่ยวเหมยถาม

“กังจือมาที่นี่แล้วบอกฉันน่ะ” ท่านแม่โจวอธิบาย

“งั้นคืนนี้หนูจะแวะไปที่นั่นพร้อมต้าหลินแล้วกันค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยตอบ จากนั้นก็เม้มปาก “ไม่รู้ว่าพี่สาวใหญ่สอนลูกยังไงนะคะ เด็กสองคนนี้นี่จริง ๆ เลย!”

“ตอนงานเลี้ยงฉลองงานแต่งครั้งที่แล้ว หล่อนขอให้ฉันไปบอกอาสี่กับสะใภ้สี่ให้เฉียงจืออยู่ที่นี่ด้วยล่ะ บอกว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กดีแล้วก็ขยันทำงาน!” ท่านแม่โจวพลอยผสมโรงไปกับหล่อนด้วย

โชคดีที่ตอนนั้นนางรู้ว่าสะใภ้สี่โมโหอย่างมากจึงรีบปฏิเสธทันที ถ้านางไปพูดขอเรื่องนี้และปล่อยให้เฉียงจือมาอยู่ทำร้ายผู้คนล่ะก็ พวกเขาจะทำธุรกิจกันได้หรือ?

เมื่อโจวเสี่ยวเหมยกับซูต้าหลินมาถึงในตอนเย็น หู่จือกับคนอื่น ๆ ก็ไปโรงเรียนภาคค่ำกันแล้ว ขณะที่โจวเฉวี่ยนออกไปทำงานพิเศษ

ไม่รู้ว่าเขารับงานนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาทำงานเป็นครูสอนพิเศษให้กับนักเรียนมัธยมปลาย 2 ชั่วโมงต่อคืนและได้เงินค่าจ้างมา 1 หยวน

หลินชิงเหอปล่อยให้เขาทำงานตามใจชอบ

ส่วนโจวกุยหลายนั้นไปเรียนหนังสือที่บ้านเพื่อน ปีนี้เขากำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตอนนี้เขาจึงมุ่งมั่นตั้งใจเรียนเต็มที่

จึงมีแค่หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋เท่านั้นที่อยู่บ้าน

เมื่อโจวเสี่ยวเหมยกับซูต้าหลินมาหา หลินชิงเหอก็เกือบจะถูกโจวชิงไป๋เกลี้ยกล่อมสำเร็จแล้ว