ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 437

บทที่ 437 ความสำคัญของภรรยาที่ดี

โจวกุยหลายอธิบายให้เขาฟัง “หวังหยวนเป็นแฟนของพี่เอ้อร์นีครับ”

“พี่เอ้อร์นีมีแฟนแล้วเหรอ?” โจวข่ายถามอย่างประหลาดใจ “เป็นญาติกับคุณปู่ทูนหัวเหรอ?”

พวกเขาต่างก็แซ่หวังด้วยกันทั้งคู่ เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“ก็ทำนองนั้นแหละครับ แต่คุณปู่ไม่ได้เป็นคนแนะนำให้พวกเขารู้จักกันหรอกนะครับ เขาเป็นผู้ผลิตเสื้อผ้าที่ร้านเสื้อผ้าของเราติดต่อค้าขายอยู่ด้วย เป็นเถ้าแก่ธุรกิจโรงงานผลิตเสื้อผ้า รวยมาก ๆ เลยครับ จากนั้นก็มาหลงรักพี่เอ้อร์นี ตอนนี้กำลังคบหากันอยู่ ดูเหมือนเขากังวลใจอยากจะแต่งงานกับพี่เอ้อร์นีแล้ว แต่พี่เอ้อร์นียังไม่มีแผนที่จะแต่งงานเลยครับ” โจวกุยหลายเล่า

“เขาเปิดโรงงานเป็นของตัวเองงั้นเหรอ? อายุเท่าไหร่แล้ว?” โจวข่ายถาม

“อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไปครับ เขาไม่ได้เป็นแบบพวกคุณลุงวัยกลางคนพวกนั้นหรอก อายุมากกว่าพี่เอ้อร์นี 6 ปี ถือว่ายังไม่มากเท่าไหร่” โจวกุยหลายกล่าว

โจวข่ายพยักหน้า 6 ปีถือว่ายังยอมรับได้อยู่

“แล้วเขาปฏิบัติกับพี่เอ้อร์นียังไง?” โจวข่ายตั้งคำถามต่อ

เด็กหนุ่มย่อมรู้สึกเป็นห่วง เพราะเขาเติบโตมากับโจวเอ้อร์นีที่เป็นญาติผู้พี่คนนี้

“พี่ถามคุณปู่ดูสิครับว่าคุณปู่พอใจเขาไหม” โจวกุยหลายตอบ

“หวังหยวนดีมากทีเดียว” ท่านพ่อโจวพยักหน้ายอมรับ

สำหรับหวังหยวนแล้ว ท่านพ่อโจวหาจุดบกพร่องในตัวเขาไม่ได้เลย ถ้าหลานสาวของเขาจะได้แต่งงานกับหวังหยวน ท่านพ่อโจวก็เห็นชอบด้วย เขาเชื่อว่าในอนาคตเอ้อร์นีจะได้รับการปฏิบัติเป็นอย่างดี

“อีกอย่างนะครับ เขามีความสัมพันธ์กับคุณปู่ทูนหัวด้วย เป็นหลานชายของเพื่อนวัยเด็กของคุณปู่ทูนหัวน่ะครับ” โจวกุยหลายเอ่ยถึง

ซึ่งเฒ่าหวังได้บอกว่า “เด็กคนนั้นไม่กล้าทำตัวไม่ดีกับเอ้อร์นีหรอก”

ตอนนี้โจวข่ายโล่งใจแล้ว และเขาก็รู้สึกสนใจในเรื่องไปแช่ตัวที่บ่อน้ำพุร้อนขึ้นมานิดหน่อย

น่าเสียดายที่ไปวันพรุ่งนี้ไม่ได้ เพราะโจวกุยหลายจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ เมื่อเขาสอบเสร็จแล้ว พวกเขาถึงจะสามารถเที่ยวพักผ่อนด้วยกันได้

หลังจากที่สองพี่น้องอาบน้ำเสร็จ พวกเขาก็มาที่บ้านคุณปู่คุณย่าด้วยกัน ท่านแม่โจวทำบะหมี่ 2 ชาม ท่านพ่อโจวกับเฒ่าหวังไม่กินอาหารเพิ่มอีกแล้ว โจวข่ายและโจวกุยหลายจึงกินกัน 2 คน

ไข่ลวก 2 ฟองในบะหมี่หนึ่งชามนั้นอร่อยมากทีเดียว

“ม้าเคยทำแบบนี้ให้พวกเรากินกันด้วยครับ” โจวข่ายบอกยิ้ม ๆ

“แม่ของพวกเธอมักรู้วิธีทำอาหารดี ๆ ให้กินเสมอแหละจ้ะ” ท่านแม่โจวพูด

“ผมยังจำไข่ต้มยางมะตูมที่ม้าเคยทำให้พวกเรากินตอนที่ยังอยู่ที่หมู่บ้านได้อยู่เลยครับ มันอร่อยมาก ๆ เลย” โจวกุยหลายกล่าวขึ้น

“นั่นมันตอนที่นายอายุแค่ 7-8 ขวบเองนี่ใช่ไหม? ทำแค่ครั้งเดียวเอง นายยังจำได้อีกเหรอเนี่ย?” โจวข่ายประหลาดใจ

“ผมจะจำไม่ได้ได้ยังไงล่ะครับ? ก็มันอร่อยมากนี่น่า เสียดายที่หลังจากนั้นม้าไม่เคยทำอีกเลย” โจวกุยหลายคร่ำครวญ

“พอนายสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จแล้ว ก็ไปบอกให้ม้าทำให้กินสิ” โจวข่ายบอก

สองพี่น้องกินบะหมี่จนหมดและรู้สึกแน่นท้องนิดหน่อย เนื่องจากท่านแม่โจวทำในปริมาณที่มาก

“พรุ่งนี้พวกเธอทั้ง 2 คนมาที่นี่อีกนะ จะได้กินไก่ตุ๋นด้วยกัน” ท่านแม่โจวบอก

โจวข่ายและโจวกุยหลายรับปาก จากนั้นเฒ่าหวังก็กลับไปที่มหาวิทยาลัย โจวข่ายและโจวกุยหลายไปส่งเขากลับก่อน แล้วจึงเดินทางกลับบ้าน

ในเวลานี้ โจวเอ้อร์นี หู่จือและกังจือน่าจะเลิกเรียนภาคค่ำแล้ว ดังนั้นทั้งคู่จึงเดินอ้อมทางไปเพื่อรอรับพวกเขากลับบ้านพร้อมกัน

ทั้ง 2 คนไม่เห็นโจวเอ้อร์นี กังจือและหู่จือ แต่กลับเห็นสวี่เชิ่งเฉียงเดินออกมาก่อน

“นั่นมันเชิ่งเฉียงไม่ใช่เหรอ?” มีคนเยอะมากอยู่ที่บริเวณหน้าประตูโรงเรียน โจวข่ายคิดว่าเขาจำคนผิดจึงชะงักไป

สวี่เชิ่งเฉียงขี่จักรยานมาโรงเรียน เขาน่าจะกำลังรีบอยู่ จึงผ่านออกไปโดยที่ไม่ทันเห็นพวกเขา

“ใช่เขานั่นแหละ” โจวกุยหลายพยักหน้า

“เกิดอะไรขึ้น?” โจวข่ายถาม

“พี่ยังไม่รู้เหรอ? พี่เชิ่งเหม่ยแต่งงานออกไปแล้ว” โจวกุยหลายบอก