ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 439

ซุปไก่กระเพาะหมูตุ๋นนับว่าเป็นอาหารจานเด็ด โดยเฉพาะน้ำซุปมีรสชาติที่อร่อยมาก

เมื่อเสิร์ฟกับแผ่นแป้งย่าง ก็เป็นอาหารที่เรียบง่ายและน่าพึงพอใจมาก

หลังรับประทานอาหารเสร็จ หน้าที่การทำความสะอาดจึงตกเป็นของพวกเด็ก ๆ ส่วนหลินชิงเหอเชิญคุณพ่อเวิงและคุณแม่เวิงไปที่ตึกอะพาร์ตเมนต์เพื่อดื่มชา

ในตอนนั้นเอง คุณแม่เวิงก็มอบโสมซึ่งหล่อนนำมาด้วยให้กับหลินชิงเหอ “ของพวกนี้หลานชายของอาเวิงเป็นคนส่งมาให้ค่ะ เขาอยู่ในธุรกิจนี้ พวกมันเป็นโสมป่าบริสุทธิ์จากทางตะวันออกเฉียงเหนือ คุณเอาไปตุ๋นกับไก่เพื่อบำรุงเสี่ยวข่ายนะคะ ฉันเห็นเขากลับมาปีนี้คล้ำขึ้นมากแล้วก็ผอมลงไปด้วย”

“ไม่จำเป็นต้องให้ของนี่กับเขาหรอกค่ะ เอากลับไปเถอะ คุณยังมีกั๋วเหลียงกับคนอื่น ๆ อีกนะคะ” หลินชิงเหอกล่าว

“ที่บ้านยังมีของเกาหลีอยู่ด้วยค่ะ ฉันเก็บไว้ให้พวกเขาแล้ว นี่เป็นชิ้นโสมป่าสำหรับโจวข่าย ในแต่ละครั้งคุณไม่จำเป็นต้องใช้มันเยอะนะคะ ใส่ไปแค่ 2-3 ชิ้นเท่านั้น มันจะช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นแล้วก็เพิ่มภูมิต้านทานด้วยค่ะ” คุณแม่เวิงบอก

หลินชิงเหอเห็นว่าหล่อนต้องการจะมอบให้อย่างจริงใจ เธอจึงรับของเอาไว้ จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณเอ็นดูเขามากเสียจนฉันเทียบไม่ติดเลยค่ะ”

“แค่โสมป่าไม่กี่ชิ้นเองค่ะ” คุณแม่เวิงตอบ

“หลานชายของคุณเวิงทำธุรกิจประเภทนี้เหรอคะ ธุรกิจเป็นยังไงบ้างคะ?” หลินชิงเหอถาม

“ดูเหมือนว่าธุรกิจของเขาก็อย่างงั้น ๆ แหละครับ ของพวกนี้ราคาแพงมาก ใครจะเต็มใจซื้อกิน” คุณพ่อเวิงตอบ

“ช่วยไม่ได้นี่คะ มันเป็นของหายาก ราคาต้นทุนก็เลยแพงมากอยู่แล้ว” หลินชิงเหอไม่รู้สึกแปลกใจเลย แต่โดยทั่วไปแล้ว สินค้าหรูหราชนิดนี้ก็มีกำไรดีมาก

“ราคาต้นทุนสูงจริง ๆ ครับ ผมคิดว่าถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วร้านคงจะต้องปิดตัวลง” คุณพ่อเวิงพูด

“ไม่หรอกค่ะ จากนี้ไป ผู้คนจะร่ำรวยขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก่อนนี้สุขภาพร่างกายของทุกคนอ่อนแอ พวกเขาจะไม่คิดบำรุงร่างกายกันได้หรือคะ? ในอนาคตธุรกิจนี้จะดำเนินไปไม่เลวเลยล่ะค่ะ มันจะค่อย ๆ ดีขึ้น พอถึงเวลานั้น ก็จะกลายเป็นร้านเก่าแก่ที่มีลูกค้าอย่างสม่ำเสมอ ต่อไปวันหน้าเขาจะไม่จำเป็นต้องร่วมหุ้นกับคนอื่นเลย”

คุณพ่อเวิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “โสมเกาหลีกล่องหนึ่งที่มีโสมแค่ไม่กี่เส้น มีราคามากกว่า 200 หยวนเสียอีก ใครจะไปซื้อไหวครับ?”

“ต้องมีคนเต็มใจที่จะซื้อมันอย่างแน่นอนค่ะ ค่อย ๆ บริหารจัดการไป ร้านค้าประเภทนี้ต้องใช้เวลา ตราบใดที่ของมีคุณภาพ ต่อจากนั้นก็จะถูกบอกต่อกันไปปากต่อปาก” หลินชิงเหอให้ความมั่นใจ

คุณพ่อเวิงพยักหน้า

คู่สามีภรรยานั่งคุยอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่พวกเขาจะลุกขึ้นขอตัวกลับไป หลินชิงเหอเดินไปส่งพวกเขาที่ชั้นล่าง แล้วจึงกลับขึ้นบ้าน

โจวชิงไป๋และโจวข่ายยังไม่ได้กลับมากระทั่งเวลา 3 ทุ่ม หลังจากนั้นโจวชิงไป๋ถึงจะได้ปิดร้าน ซึ่งในช่วงฤดูร้อนร้านจะปิดช้าลง

“คุณป้าเวิงของลูกเอาใจใส่มากเลย หล่อนเอาโสมชิ้นกล่องเล็กมาให้ลูก นี่เป็นโสมป่าบริสุทธ์เลยนะ” หลินชิงเหอบอกกับลูกชายคนโต

โจวข่ายยิ้ม “ม้ากับป๊ากินมันได้เลยครับ ผมไม่จำเป็นต้องกินมันหรอก”

“ม้าจะแบ่งให้ลูกบางส่วน แล้วจะเก็บส่วนที่เหลือไว้ให้ป๊าของลูกกิน” หลินชิงเหอพยักหน้า ถึงอย่างไร เขาก็ยังเป็นเด็กหนุ่มแถมยังไม่มีแฟน จะต้องบำรุงร่างกายไปทำไม? บำรุงมากเกินไปจะไม่เป็นผลดีเปล่า ๆ

เก็บเอาไว้ให้เธอกับชิงไป๋ตุ๋นน้ำแกงกินในบางโอกาสเพื่อเป็นอาหารเสริมจะดีกว่า

พูดถึงเรื่องอาหารบำรุงร่างกาย ปีนี้เธอจะไปตอนใต้เพื่อดูว่ามีกระเพาะปลาหรือของจำพวกนี้ขายบ้างหรือไม่ นี่เป็น 1 ใน 8 ของล้ำค่า เป็นแหล่งคอลลาเจนชั้นยอดเชียวนะ

ถ้ามีขายเธอจะซื้อกลับมา เช่นเดียวกับของจำพวกเขากวางด้วยเหมือนกัน

การสอบเข้ามหาวิทยาลัยของโจวกุยหลายใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว ในวันที่ 2 หลังจากสอบเสร็จ พวกเขาก็ไปหาหวังหยวนและเฒ่าหวัง จากนั้นก็นั่งเบียดกันไปในรถเพื่อไปบ่อน้ำพุร้อน

หลินชิงเหอไม่ได้ห้ามพวกเขาเช่นกัน เมื่อพวกเขาอยากจะไปก็สามารถไปได้ การพักผ่อนหย่อนใจเป็นสิ่งที่ดี เจ้าสามของเธอกำลังจะไปเรียนในมหาวิทยาลัยในปีนี้แล้ว ดังนั้นเขาควรจะได้พักผ่อนบ้าง

ในวันนั้นหลินชิงเหอสอนหนังสือเสร็จเร็วจึงได้แวะมาที่ร้านเสื้อผ้า หลังจากตรวจสอบบัญชีแล้ว เธอก็คุยกับโจวเอร์นีเกี่ยวกับเรื่องของหวังหยวน

“มีกำหนดการอะไรกันบ้างหรือยังจ๊ะ?” หลินชิงเหอเอ่ยถามพลางยิ้มแย้ม