ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 487

บทที่ 487 หัวใจของคนเป็นพ่อ

“คุณลุง จะเกิดอะไรขึ้นมาได้ล่ะคะ? ฉันแค่คิดได้น่ะค่ะแล้วก็รู้สึกว่าการที่ผู้หญิงจะอุทิศตัวเองให้กับสามีและลูกเป็นเรื่องที่ดี ก็เท่านั้นเองค่ะ” ต่อให้หลินชิงเหอรู้สึกประหลาดใจมากเพียงใดที่ชายชราผู้นี้สามารถทำนายเรื่องเหล่านี้ออกมาได้ แต่เธอก็ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกออกมาเลย

เธอซื่อตรงและไม่ได้ผิดต่อจิตสำนึก

ชายชราขมวดคิ้ว ตัวเลขดวงชะตาจะสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้โดยง่ายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?

“คุณลุงคะ ตอนนี้พวกเราสามารถมีชีวิตที่ดีได้ นั่นก็เพียงพอแล้วนี่ค่ะ ไม่ต้องกังวลกับเรื่องอื่นให้มากหรอกค่ะ คุณลุงอย่าสงสัยไปเลยนะคะ พวกเราก็แค่คนธรรมดา ๆ ทั่วไปเท่านั้น” หลินชิงเหอบอก

ชายชราผู้นี้ไม่ได้แสดงความเห็นอะไรออกมา กล่าวเพียงว่า “ได้ ในเมื่อเธอไม่อยากบอก ฉันก็จะไม่ถามอะไรอีก นี่สำหรับเธอ” เขาหยิบเครื่องรางออกมาแล้วส่งไปให้หลินชิงเหอ

“นี่เป็นเครื่องรางปลุกเสกหรือคะ?” หลินชิงเหอมองไปที่เขา

“นาน ๆ ทีฉันถึงจะวาดออกมาสักแผ่นหรอกนะ แต่ถ้าเธอไม่อยากได้ ฉันก็จะเอาคืน” ชายชราพูด

โจวชิงไป๋รับมาพลางถามว่า “เท่าไหร่ครับ?”

“ไม่ต้องให้เงินหรอก พวกเธอจะได้ไม่คิดว่าฉันมาหลอกเอาเงิน” ชายชราโบกมือก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับข้าวของของตนเอง

หลินชิงเหอมองตามหลังเขาไปก่อนจะหันมาดูเครื่องรางที่อยู่ในมือโจวชิงไป๋พลางพูดขึ้น “ถ้างั้นจะเก็บไว้หรือคะ?”

“เก็บไว้สิครับ” โจวชิงไป๋ตอบ

ชายชราผู้นี้เป็นคนที่มีความสามารถมากทีเดียว ในเมื่อเขาเต็มใจให้เครื่องรางแบบนี้มา เช่นนั้นเขาก็จะเก็บมันเอาไว้

หลินชิงเหอหยิบมันขึ้นดู “ฝีมือการวาดสวยทีเดียวนะคะ”

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าเครื่องรางชิ้นนี้มีผลอะไรบางอย่างจริง ๆ

ดังนั้นหลินชิงเหอจึงเก็บมันเอาไว้

ในแผ่นดินขุมทรัพย์แห่งศาสตร์ฮวงจุ้ยในปักกิ่งแห่งนี้ ไม่รู้ว่ามีผู้คนที่มีความสามารถแตกต่างจากผู้อื่นซ่อนตัวอยู่มากมายเพียงใด มันเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์มากที่จะสามารถบอกชะตากรรมของคนผู้หนึ่งได้โดยการดูโหงวเฮ้งบนใบหน้าของเขา

หลินชิงเหอย่อมไม่รู้ว่ามีคนน้อยมากที่อยู่ในศาสตร์แขนงที่ลึกซึ้งนี้ดังเช่นชายชราผู้นี้ และผู้ที่อยู่ในระดับเดียวกับเขายิ่งมีน้อยมากลงไปอีก

โจวชิงไป๋ไม่สนใจในเรื่องอื่น ๆ ระหว่างทางกลับเขาเอ่ยขึ้นว่า “คุณลุงคนนั้นพูดว่าในอนาคตพวกเราจะมีลูกสาวครับ”

หลินชิงเหอรู้สึกตกใจมาก “คุณได้ยินจากเขาตอนไหนกันคะ? ฉันไม่เห็นได้ยินเลยค่ะ”

“เขาพูดตอนที่คุณไม่ได้อยู่ตรงนั้นน่ะครับ” โจวชิงไป๋ตอบ

พอหลินชิงเหอเห็นว่าชิงไป๋ของเธอมีความสุขมากขนาดไหน เธอก็อยากจะกลับไปเอาเรื่องชายชราผู้นั้นเสียหน่อย ตอนนี้เธออายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้ว? สามสิบกว่าไปแล้ว นับเป็นการตั้งครรภ์ของหญิงสูงวัยโดยแท้ใช่ไหม? เธอจะยังมีลูกสาวได้อีกหรือ?

อีกทั้งหลินชิงเหอก็ไม่ได้มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะมีลูกอีก ลูกชายของเธอสามารถแต่งงานได้แล้ว หากว่าเขาแต่งงานเร็ว เธอก็จะอยู่ในวัยที่เป็นคุณย่าแล้ว เธอจำเป็นต้องมีลูกอีกหรือ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็รู้สึกกลัว

นอกจากนี้เธอยังทำหมันไปแล้วด้วย และในช่วงหลายปีมานี้ก็ไม่มีข่าวคราวเลย ในอนาคตเธอยังจะสามารถตั้งครรภ์ได้จริง ๆ หรือ? หลินชิงเหอรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้

“แค่ฟังเอาไว้เท่านั้นก็พอนะคะ” หลินชิงเหอเอ่ย เมื่อเห็นว่าเขามีความสุขมากขนาดไหน เธอก็ไม่กล้าที่จะราดน้ำเย็นลงไปบนตัวเขา

โจวชิงไป๋กังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของภรรยาตนก็จริง แต่สิ่งที่ชายชราผู้นั้นกล่าวว่าภรรยาได้ถูกชะตากำหนดมาให้มีลูกสาวกับตนจะต้องไม่ผิดแน่

“ภรรยาครับ คุณอยากมีลูกสาวคนนี้ไหม?” โจวชิงไป๋ถาม

เขาอยากจะมีลูกสาวจริง ๆ ไม่มีข้อสงสัยใด ๆ ในเรื่องนี้เลย แต่ไม่ว่าลูกสาวจะมีความสำคัญมากสักเพียงใดก็ไม่สำคัญเท่ากับภรรยาของเขาไปได้

ภายในใจหลินชิงเหอตอบไปว่าเธอไม่ได้มีแผนเช่นนั้นเลยจริง ๆ ชีวิตในเวลานี้ยอดเยี่ยมมากอยู่แล้ว จะทำให้วุ่นวายไปอีกทำไม?

แต่เธอรู้จักสามีของตัวเองดี เขาอยากจะมีลูกสาวอีกคนจริง ๆ ดังนั้นเธอจะปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา