ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 511

บทที่ 511 อย่ามายุ่งกับเงินที่เขาต้องการเก็บไว้ให้ลูกสาว

ความจริงอาหารที่มหาวิทยาลัยไม่ได้แย่นัก แต่หากเทียบกับอาหารที่ร้านเกี๊ยวแล้ว กลับเทียบไม่ติดจริง ๆ

ผู้เฒ่าหวังไม่ได้มาทานบ่อย มาหาบ้างเพียงบางครั้งคราวเท่านั้น

แต่โจวกุยหลายจะวางแผนว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะตุ๋นไปให้ปู่บุญธรรมของเขากินทุกวันเลย กระทั่งอาจารย์ใหญ่ยังยิ้มและพูดขึ้นว่า “หลานบุญธรรมคนนี้ของนายช่างดีจริง ๆ ” กระทั่งลูกชายหลานชายแท้ ๆ ของอีกฝ่ายยังไม่แน่ว่าจะดูแลเขาได้ดีเท่านี้เลย

ในใจของผู้เฒ่าหวังย่อมต้องรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประลอมใจ

แต่พูดถึงน้ำซุปน้ำแกงพวกนี้หากกินสักครึ่งเดือนร่างกายของเขาก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นไม่น้อยได้จริง ๆ

ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนใกล้จะมาถึงแล้ว หลินชิงเหอรู้สึกลังเลใจเล็กน้อย วันนี้ผู้เฒ่าหวังมากินข้าวหลินชิงเหอจึงพูดออกมา “คุณปู่หวังคะ หรือว่าช่วงปิดเทอมฤดูร้อนปู่ไม่ต้องออกไปดีคะ?”

“เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ร่างกายของฉัน ฉันรู้ดี” ผู้เฒ่าหวังที่อยากออกไปเที่ยวมาก ๆ พูดขึ้น

หวังหยวนพูดขึ้นยิ้ม ๆ “ไม่นานมานี้ปู่ของผมโทรมาหา ยังฝากถามถึงสุขภาพของคุณปู่หวังอยู่เลย”

พวกเขาใช้นามสกุลเดียวกัน คุณปู่ของเขาอายุน้อยกว่า แต่ว่าคุณปู่ของเขายังคงอยู่ที่ไห่หนานไม่มีแพลนจะกลับมาเสียที ทั้งยังบอกว่าอยู่สุขสบายดีมากกว่าอยู่ที่นี่อีก

“บอกปู่ของเธอว่าฉันสบายดี” ผู้เฒ่าหวังพูด

“ฉันว่าไว้วันหลังถ้ามีเวลาว่าง ๆ พวกเราไปไห่หนานเที่ยวเล่นดูดีไหมคะ?” หลินชิงเหอพูดกับโจวชิงไป๋

“ได้สิครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้า

หลินชิงเหอยิ้ม แล้วมองไปที่หวังหยวน “ถึงตอนนั้นเธอจะไปด้วยกันไหมจ๊ะ?”

“ไปด้วยก็ดีเหมือนกันครับ ผมไม่ได้เจอคุณปู่มานานแล้ว แต่ว่าผมก็ยังต้องขอดูอีกทีนะครับ” หวังหยวนพูด

หลินชิงเหอพูดขึ้น “ไม่ต้องรีบยังอีกนานจ๊ะ” รอให้เธอซื้อที่ดินอย่างถูกต้องก่อนค่อยว่ากัน นี้เพิ่งจะปี 87 ปี 88 อยู่เลย ยังเร็วไปนัก

แต่พอเห็นว่าผู้เฒ่าหวังยังคงมุ่งมั่นที่จะออกไปข้างนอกให้ได้ หลินชิงเหอก็ไม่ขัดอีกเช่นกัน แต่กำชับบอกไม่ให้เจ้าสามพาเขาไปไกลนัก

วันนี้ก็เข้าสู่เดือนมิถุนายน ซึ่งตอนนี้จะเป็นช่วงที่ร้อนจริง ๆ แล้ว

หลินชิงเหอจึงพูดกับหู่จือ “เวลาออกไปตั้งแผงขายของ หาที่ที่ร่ม ๆ หน่อยนะจ๊ะ เธอตากแดดจนจะดำหมดแล้ว”

หลินชิงเหอดูชอบหู่จือมากจริง ๆ หลานชายคนนี้ดูสู้ชีวิตมาก เขาเริ่มจะคุ้นชินกับการไปตั้งขายของแผงลอยแล้ว ขายของก็เริ่มคล่องมือ หลินชิงเหอเคยเห็นเขาขายได้สูงสุด 400 หยวนต่อเดือน

นี่เกือบจะเท่ากับร้านเกี๊ยวของโจวชิงไป๋ได้แล้ว

“คุณป้าไม่ต้องกังวลนะครับ ผมทราบแล้ว” หู่จือยิ้ม

“เรียกน้องชายภรรยาเธอกินต้มถั่วเขียวสิ เธอก็ตักไปเยอะ ๆ หน่อย”หลินชิงเหอพูด

“ครับ” หู่จือพยักหน้ายิ้ม ๆ

“พี่หู่จือตอนนี้พี่มีภรรยาแล้ว นี่ก็สู้เพื่อครอบครัวของพวกเขาสินะ” โจวกุยหลายพูด

โจวเฉวี่ยนมองไปที่กังจือ “กังจือเมื่อไหร่นายจะออกไปทำคนเดียวดูล่ะ?”

“ตอนนี้ผมก็อยากนะครับ แต่คุณน้าสะใภ้อยากให้ผมเรียนให้จบก่อนถึงค่อยให้ออกมาทำ” กังจือพูดพร้อมกับถอนหายใจ เหลือบมองคุณน้าสะใภ้ของเขา

“เรียนหนังสือเยอะ ๆ ไม่งั้นต่อไปเธอจะรู้สึกเสียใจภายหลังนะ” หลินชิงเหอพูด ก่อนจะกล่าวขึ้นอีกว่า “ถ้าคะแนนดีล่ะก็ ปีหน้าน้าจะให้เธอออกไปตั้งแผงขายของ”

อย่างไรก็ต้องเรียนหนังสืออยู่ การศึกษาจะทำให้มีผลอนาคตอันไกล สำหรับเรื่องหาเงินต่อไปก็จะมีโอกาสดี ๆ ให้หาได้ ไม่จำเป็นต้องรีบเลย

เพียงแต่อายุของหู่จือไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ทั้งแต่งงานแล้ว หลินชิงเหอจึงต้องวางมือให้เขาออกไปทำงาน ส่วนกังจือน่ะยังไม่ต้องรีบร้อนเลยจริง ๆ

กังจือได้ยินแบบนี้ก็ดีใจ “ถ้าคะแนนผมดีจะให้ผมออกไปตั้งแผงลอยเหมือนกันเหรอครับ?”

“ใช่จ๊ะ” หลินชิงเหอพูด “ต้องได้คะแนนดีเท่านั้นนะถึงจะได้ทำ แต่ผลการเรียนก่อนหน้าของเธอยังไม่ถือว่าดีเท่าไรนะ”

“ผมจะพยายามยิ่งกว่านี้ครับ!” กังจือพูด