ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 513

บทที่ 513 ไม่ทำให้หล่อนมีความสุข

ไม่ว่าหล่อนจะพูดอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอม เรื่องนี้ทำให้สวี่เชิ่งเหม่ยทั้งร้อนใจทั้งโกรธ

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเรื่องนี้แค่พูดประโยคเดียวก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย แค่หยุดส่งสินค้าให้น้องชายหล่อน ร้านของเขาก็เปิดต่อไปไม่ได้แล้ว จางเหมยเหลียนจะไม่ไปจากน้องชายหล่อนได้อย่างไร

แต่โจวเอ้อร์นีก็ไม่ฟังและไม่ทำตาม

“เธอกลับไปเถอะ เรื่องนี้รอให้อาสี่กับอาสะใภ้สี่มากินข้าวเที่ยงก่อน แล้วฉันจะบอกกับพวกเขาให้” โจวเอ้อร์นีพูด

“พี่คะ พี่ไม่ได้อยากทำเพื่อเฉียงจือเลยใช่ไหม? เขาเป็นญาติผู้น้องของพี่นะ อาสะใภ้สี่กับอาสี่ปฏิบัติกับเขาอย่างไรพี่ก็รู้ดีอยู่แก่ใจ พี่บอกให้พวกเขารู้ แล้วน้องชายฉันจะทำยังไงคะ?” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด

“เรื่องนี้เธอต้องไปจัดการด้วยตัวเอง ถ้าอยากให้ฉันช่วยละก็ ยังไงก็ต้องผ่านอาสี่กับอาสะใภ้สี่ไปก่อน” โจวเอ้อร์นีพูด

หล่อนเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกันกับเรื่องที่สวี่เชิ่งเฉียงกับจางเหมยเหลียนคบกัน

อย่างไรก็เป็นจางเหมยเหลียนคนนี้ไม่ได้จริง ๆ ชุมชนที่นี่รู้กันให้ทั่วแล้วว่าคนบ้านจางเป็นคนอย่างไร มีใครบ้างที่ยังเห็นไม่ชัดเจนอีก?

สวี่เชิ่งเหม่ยขบกรามแน่น แม้จะรู้สึกแค้นใจมาก แต่ตอนนี้จะมีวิธีการไหนได้อีก? หล่อนไม่อาจทนมองให้มันเป็นแบบนี้ได้อีกแล้ว ถ้าต้องให้น้องชายของหล่อนแต่งงานกับจางเหมยเหลียนจริง ๆ หล่อนจะทำอย่างไรดี?

เมื่อถึงเวลาเที่ยงวัน โจวเอ้อร์นีก็มากินข้าวที่นี่พร้อมกับหวังหยวน

หลังจากที่ปลีกตัวออกมาจากคนอื่นได้ โจวเอ้อร์นีก็บอกเรื่องนี้กับอาสี่และอาสะใภ้สี่ของหล่อน

ใบหน้าของหลินชิงเหอแทบไม่แสดงอารมณ์เลยสักนิดเดียว สำหรับคนใจแข็งอย่างเธอ เธอไม่สนใจหรอกว่าสวี่เชิ่งเหม่ยหรือสวี่เชิ่งเฉียงจะเป็นอย่างไร เธอตัดขาดความสัมพันธ์กับสองพี่น้องคู่นี้ไปแล้ว ยังมีเรื่องอะไรให้ต้องพูดกันอีก

แต่สีหน้าของโจวชิงไป๋กลับดำคล้ำจนไม่รู้จะดำอย่างไรแล้ว

หลินชิงเหอมองท่าทางของชายคนนี้ ถ้าสวี่เชิ่งเฉียงอยู่ตรงหน้าเขา เด็กคนนี้ก็สมควรถูกเขาตีตายเสียให้เข็ด

“เรื่องนี้คุณต้องเข้ามาจัดการด้วยหรือคะ?” หลินชิงเหอกล่าวตามตรง

โจวชิงไป๋มองภรรยาของตน “ยังไงก็ให้เขาอยู่กับจางเหมยเหลียนไม่ได้”

หลินชิงเหอค้อนตาขาว “คุณอย่าเพิ่งพูดมากได้ไหมคะ” เธอมองไปที่ลูกชายตนและพูดขึ้น “เจ้าสามมานี่”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” โจวกุยหลายขานรับเมื่อมาถึง

“ตอนเที่ยงลูกมีเรียนไหมจ๊ะ” หลินชิงเหอถาม

“มีสองคาบครับ” โจวกุยหลายตอบ

“สองคาบก็สองคาบ พอลูกเรียนเสร็จแล้วค่อยไปหาสวี่เชิ่งเฉียง” หลินชิงเหอพูด

“ไปหาเขาทำไมครับ?” โจวกุยหลายพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ผมไม่มีอะไรต้องพูดกับเขา”

แม้ว่าสวี่เชิ่งเฉียงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา แต่โจวกุยหลายกับสวี่เชิ่งเฉียงไม่สนิทกันเลย อีกทั้งหายากมากที่เขาจะพูดคุยกับสวี่เชิ่งเฉียง

“เขาคบกับจางเหมยเหลียนแล้วน่ะสิ” หลินชิงเหอบอก

โจวกุยหลายอึ้ง มองพ่อเขากับโจวเอ้อร์นี หลังจากนั้นก็กลับมามองแม่ของเขาใหม่ “ม้าอย่าบอกนะว่า จางเหมยเหลียนคนนี้คือจางเหมยเหลียนที่อยู่ข้างบ้านพวกเรา?”

“ไม่งั้นม้าจะรบกวนลูกเหรอจ๊ะ” หลินชิงเหอพูด

“นี่มันเรื่องอะไรกันครับเนี่ย?” โจวกุยหลายพูดขึ้นอย่างรีบเร่ง “แม่ต้องบอกกับผมให้ชัดเจนก่อน ผมถึงจะไปหาเขา”

“ถามพี่เอ้อร์นีของลูกเถอะ” หลินชิงเหอโบกมือ ตอนบ่ายเธอยังมีสอนอีกแล้วงานก็รัดตัวมาก จึงขึ้นไปชั้นสองเตรียมการสอนคาบต่อไปและไม่สนใจเรื่องเหล่านี้อีก

โจวกุยหลายทำความเข้าใจจากโจวเอ้อร์นีอยู่ที่เดิม ผ่านไปสักพักก็พูดขึ้น “ผมอยากไปดูจริง ๆ นี่ผมยังไม่รู้เลยว่านี้มันสถานการณ์อะไรกันแน่!” เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายดายอย่างนั้น จางเหมยเหลียนคบกับสวี่เชิ่งเฉียงอย่างไม่มีเหตุผล ถ้าไม่มีเจตนาอะไรจริง ๆ นี้ต้องพึ่งโชคชะตามากขนาดไหนกัน?