ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 521

บทที่ 521 จัดการเรื่องทะเบียนบ้าน

“เขากับจางเหมยเหลียนกลับไปแต่งงานที่บ้านเกิดน่ะค่ะ” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด

จ้าวจวินขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาคิดไม่ถึงว่าจางเหมยเหลียนจะสามารถแต่งงานกับสวี่เชิ่งเฉียงได้จริง ๆ ผู้หญิงคนนั้นเวลามองเขาแล้วก็ชอบทำหน้าแดงเขินอายทุกครั้ง

เขาคิดจะไปดูร้านขายเสื้อผ้าตรงนั้นอยู่เลย แต่พวกเขาก็กลับไปแต่งงานกันเสียแล้ว

และแล้วช่วงปิดเทอมฤดูร้อนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เปิดเทอมใหม่นี้ทำให้หลินชิงเหอยุ่งมาก เพราะช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมามีอาจารย์หัวหน้าคณะคนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุถูกรถยนต์ชนขณะขี่จักรยาน แม้อาการของเขาจะไม่หนักนักและช่วยชีวิตไว้ได้ แต่ขาทั้งคู่กลับเดินไม่ได้แล้ว

ดังนั้นตำแหน่งหัวหน้าคณะจึงตกมาอยู่ที่หลินชิงเหอ

พูดง่าย ๆ ก็คือหลินชิงเหอได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว

ข้อดีของการเลื่อนตำแหน่งก็คือเธอจะยิ่งงานยุ่งมากขึ้น แน่นอนว่าเงินเดือนก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย แต่เงินเดือนอะไรนั่นหลินชิงเหอไม่สนใจหรอก ที่เธอสนใจคืองานที่ยุ่งจนหัวแทบหมุน

โดยเฉพาะการประสานงานทั้งหมดที่เธอต้องเป็นคนทำความคุ้นเคยด้วยตัวเอง โชคดีที่เธอเองก็มีความสามารถเช่นกัน หลังจากผ่านไป 1 สัปดาห์เธอก็คุ้นเคยกับมัน

เมื่องานเริ่มคงที่ หลินชิงเหอก็พบว่าลักษณะตัวงานช่างผ่อนคลายมากจริง ๆ พอมีเวลาว่างเมื่อใด เธอก็ปลีกตัวไปหาโจวชิงไป๋ที่ร้านเกี๊ยว

โจวชิงไป๋พอใจกับช่วงเวลานี้มาก มีเวลาพักก็ดีแล้ว เป็นแบบนี้เขาก็ไม่ต้องยุ่งมากขนาดนั้นแล้วเหมือนกัน

“เจ้ารองของพวกเราควรไปเรียนขับรถได้แล้วนะคะ” หลินชิงเหอพูด

“ไว้ปิดเทอมฤดูร้อนปีหน้าน่ะ” โจวชิงไป๋พูด

ปิดเทอมร้อนฤดูร้อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่พาคุณปู่สองคนของเขาออกไปเที่ยว เขาก็จะเป็นคนดูร้าน เจ้ารองจะได้ไปเรียนขับรถได้

“ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าเจ้าใหญ่จะกลับมาเมื่อไหร่ เขาไม่ได้โทรกลับมาสักระยะหนึ่งแล้ว” หลินชิงเหอพูด

หลังจากนั้นเธอก็มาที่บ้านตระกูลเวิงเพื่อมาหาคุณแม่เวิง

ตอนนี้คุณแม่เวิงกำลังทำงานแบบสามวันจับปลา สองวันตากแห* เพราะโรงงานที่หล่อนทำงานอยู่ใกล้จะปิดตัวลงแล้ว หล่อนจึงนั่งถักไหมพรมแก้เบื่อไปพลาง ๆ

*ทำงานบ้างไม่ทำบ้าง

วันนี้หล่อนอยู่ที่บ้านพอดี พอเห็นหลินชิงเหอมาหาหล่อนก็ดีใจมากและเอ่ยขึ้น “ฉันนึกว่าคุณยุ่งอยู่น่ะค่ะเลยไม่ได้ไปหา”

“นับจากนี้ต่อให้ไม่มีเรื่องอะไรคุณก็มาหาฉันได้ตลอดนะคะ ฉันอยู่ที่นั่นว่าง ๆ นั่นแหละค่ะ” หลินชิงเหอพูด

ตอนนี้มีบางครั้งบางคราวที่เธอต้องไปสอนแทนอาจารย์คนอื่น ที่เหลือก็คือคาบสอนของตัวเอง เรื่องจัดการบางอย่างก็สามารถมอบให้ศึกษานิเทศก์* ได้

*ศึกษานิเทศก์ หมายถึง ผู้ชี้แจงแนะนำด้านการศึกษาแก่ครูอาจารย์ในโรงเรียน หรือวิทยาลัย

พอรู้ว่าหลินชิงเหอได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว คุณแม่เวิงก็บังเกิดความนับถือเธออย่างมาก “ได้เลื่อนตำแหน่งหรือคะ ดีจังเลย เงินเดือนก็จะสูงขึ้น พูดไปแล้วมันก็ไม่ง่ายเลยกว่าฉันจะได้เลื่อนเป็นผู้จัดการ แต่ว่าโรงงานใกล้จะปิดตัวลงแล้วนี่สิคะ”

“งานไม่ดีเหรอคะ” หลินชิงเหอพูด

“งานโรงงานไม่ค่อยกล้าได้กล้าเสีย เป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกค่ะ” คุณแม่เวิงกล่าวอย่างไม่สนใจ โรงงานของหล่อนก็แค่ยืดชีวิตไปวัน ๆ มาตั้งแต่ปีที่แล้ว ปีนี้น่าจะดำเนินกิจการไม่ไหวแล้ว บรรดาคนงานก็เริ่มจะทำใจแล้วด้วย

แต่คุณแม่เวิงไม่สนใจเลย เพราะถึงอย่างไรหล่อนก็จะเกษียณอายุอยู่แล้ว ครอบครัวหล่อนไม่ได้เดือดร้อนอะไร ลูกชายลูกสาวก็มีงานทำเป็นของตัวเองอยู่

“หน่วยงานที่กั๋วต้งทำอยู่เป็นอย่างไรบ้างคะ” หลินชิงเหอถาม

เดือนกรกฎาคมปีนี้เวิงกั๋วต้งได้ย้ายหน่วยงานกลับมา ตอนนี้ทำงานอยู่ในหน่วยงานรัฐบาล

“ดีทีเดียวค่ะ มั่งคงมากเลย” คุณแม่เวิงพยักหน้า จากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าหลินชิงเหอเคยบอกกับหล่อนว่าต้องการให้ช่วยน้องสาวสามีของเธอทำเรื่องทะเบียนบ้าน หล่อนจึงพูดขึ้น “ที่คุณเคยพูดเรื่องนั้นกับฉันก่อนหน้านี้ ฉันเคยไปถามกั๋วต้งแล้ว กั๋วต้งบอกว่าให้ทำจริง ๆ ก็ทำได้ แต่ว่าต้องให้ซองแดง(เงินใต้โต๊ะ) กับคนอื่นสองสามคนด้วยนะคะ”

“นั่นอย่างไรก็ต้องให้ค่ะ” หลินชิงเหอยิ้มและพูดขึ้น “ประมาณเท่าไหร่หรือคะ?”

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ รอให้กั๋วต้งกลับมาตอนเย็นแล้วฉันจะลองถามเขาดู จากนั้นจะมาบอกคุณนะคะ” คุณแม่เวิงพูด