ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 611

บทที่ 611 เจ้าก้อนเล็ก ๆ

พอกินเกี๊ยวกันคนละชามจนอิ่ม โจวข่ายกับเวิงเหม่ยเจี่ยถึงค่อยรู้สึกสบายท้อง

แถมพวกเขานั่งรถมาหลายวันขนาดนี้ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็จำเป็นต้องไปอาบน้ำอยู่แล้ว

โจวข่ายเอากระเป๋าเดินทางไปไว้ชั้นสอง ส่วนเวิงเหม่ยเจี่ยหยิบเสื้อผ้าส่วนตัวใส่ไว้ในถุง ก่อนจะขี่จักรยานจากร้านเกี๊ยวไปยังโรงอาบน้ำ

พวกเขาแยกกันไปอาบน้ำจนสบายเนื้อสบายตัว ก่อนจะมาเจอกันที่หน้าประตูทางเข้าและขี่จักรยานกลับบ้านกัน

ทั้งสองไม่ได้ไปร้านเกี๊ยว แต่ตรงกลับอะพาร์ตเมนต์เลย

ตอนนี้โจวเฉวี่ยน โจวชิงไป๋ รวมทั้งหลินชิงเหออยู่ในบ้านกันทุกคน โจวเฉวี่ยนกำลังกดขาให้พ่อของเขาออกกำลังกาย ส่วนหลินชิงเหอก็กำลังทำงานแปลอยู่

งานแปลนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้นตรงที่ต้องเชื่อมรูปประโยคให้สมบูรณ์ แต่เธอก็ทำด้วยความยินดีมากเช่นกัน

พอได้ยินเสียงของเจ้าใหญ่ดังมาจากด้านนอก สีหน้าของหลินชิงเหอพลันสดใสขึ้นมา ไม่พูดไม่จาลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที

“ฉันคิดไว้แล้วว่าพวกเธอสองคนน่าจะกลับมาแล้ว” หลินชิงเหอพูดอย่างดีใจ

โจวชิงไป๋ไม่ออกกำลังกายต่อแล้วเช่นกัน ถ้าเพียงลูกชายกลับมาก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่นี่ว่าที่ลูกสะใภ้กลับมาด้วย ทำให้เขาต้องระวังเรื่องภาพลักษณ์ตัวเองขึ้นมาบ้าง

ต่อหน้าว่าที่ลูกสะใภ้จะให้เขานั่งบนเสื่อโดยมีเจ้ารองจับขาลุกนั่งแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ?

“น้าหลินคะ หุ่นคุณน้าไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะเนี่ย” เวิงเหม่ยเจี่ยพูดยิ้ม ๆ

“ก็น้ายกเนื้อให้อาโจวเขากินหมดเลยน่ะสิจ๊ะ” หลินชิงเหอพูดยิ้ม ๆ “พวกเธอสองคนกลับมาตอนไหน แล้วกระเป๋าเดินทางล่ะ?”

“ครึ่งชั่วโมงก่อนพวกผมไปกินข้าวที่ร้านเกี๊ยวกันมาน่ะครับ กินเกี๊ยวเสร็จก็ไปอาบน้ำแล้วก็กลับมานี่” โจวข่ายพูด เขาอดรนทนไม่ไหวที่จะเจอกับน้องสาวของเขาแล้ว “ม้าครับ น้องสาวผมอยู่ในห้องใช่ไหม?”

“จ้ะ” หลินชิงเหอตอบรับ

“ป๊า ผมกลับมาอาบน้ำแล้วนะ ขอผมไปดูน้องสาวได้ไหม” โจวข่ายพูดยิ้ม ๆ แต่เท้ากลับก้าวเข้ามาในห้องแล้ว

โจวชิงไป๋เพียงกลอกตามองเขา

โจวข่ายเข้ามาภายในห้องแล้ว ก็เห็นก้อนเล็ก ๆ อยู่บนเตียงทันที ซึ่งหล่อนยังคงหลับอยู่ โจวข่ายเข้าไปมองใกล้ ๆ พร้อมกับเวิงเหม่ยเจี่ยด้วยอีกคน

“หน้าเหมือนน้าหลินเลยค่ะ” เวิงเหม่ยเจี่ยมองแล้วก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเต็มหัวใจ ใครก็ไม่อาจต้านทานเด็กน้อยคนนี้ได้เลยจริง ๆ

โจวข่ายยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าไม่ใช่ว่าหล่อนหลับอยู่ เขาจะต้องอุ้มน้องสาวของตัวเองอย่างแน่นอน

หลังจากดูอยู่สักพักใหญ่พวกเขาถึงค่อยออกมา โจวข่ายพูดกับแม่เขา “ม้าครับ เมื่อต้นปีตอนที่พวกผมเพิ่งกลับมา ม้ายังไม่ได้ท้องเลย พอผมกลับมาคราวนี้ ผมกลับมีน้องสาวโตสามเดือนซะแล้ว”

น้ำเสียงของเขาติดเสียใจเล็กน้อย เขาอดเห็นแม่ของเขาตอนท้องเลยว่าเป็นอย่างไร

“เจ้าสามกับผมแล้วก็ป๊าถ่ายรูปเก็บไว้ไม่น้อย เป็นรูปตอนที่ม้าท้องหมดเลย ถ้าพี่อยากดูก็ไปดูได้ มีอยู่เต็มอัลบั้มเลยล่ะ” โจวเฉวี่ยนพูดยิ้ม ๆ

เขาแกะส้มให้เหม่ยเจี่ย “พี่เหม่ยเจี่ย กินส้มสิครับ” เจ้ารองกับเจ้าสามนั้นแตกต่างกัน เจ้าสามขนาดเรียกพี่สะใภ้ใหญ่ยังเรียกไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย แต่นั่นก็เพราะเขาคือเจ้าสาม ซนไปสักหน่อยย่อมไม่มีปัญหา

โจวเฉวี่ยนกลับไม่ใช่แบบนั้น

เวิงเหม่ยเจี่ยยิ้มแล้วรับมา โจวข่ายไปหยิบอัลบั้มมาแล้วดูพร้อมกับเวิงเหม่ยเจี่ย เมื่อเปิดอัลบั้มดูรูปหลินชิงเหอตอนกำลังตั้งท้อง เขาก็พูดออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย “นี่ถ้าไม่ได้เห็นรูปพวกนี้ ผมคงคิดว่าน้องสาวของผมถูกพวกม้าอุ้มกลับมาเฉย ๆ แล้วนะครับ”

“น้องสาวกับน้าหลินออกจะเหมือนกันขนาดนั้น ดูยังไงเหมือนอุ้มกลับมากันคะ” เวิงเหม่ยเจี่ยยิ้มพูด และพูดอีกว่า “ตอนน้าหลินท้องก็ยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะคะ”

“ดูดีตรงไหนจ๊ะ อ้วนจนฉันเองยังจำแทบไม่ได้แล้ว” หลินชิงเหอหัวเราะ

“นอกจากท้องใหญ่กว่าเดิมหน่อย นอกนั้นก็ไม่เปลี่ยนไปเลยค่ะ” เวิงเหม่ยเจี่ยพูด “มองออกเลยว่าตอนท้องคุณน้าก็ยังคงดูแลรักษาหุ่นอยู่สินะคะ”

น้าหลินเป็นคนที่รักษารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างดีที่สุดที่หล่อนเคยเจอมาคนหนึ่ง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันทำให้ดูอ่อนวัยมากอย่างเห็นได้ชัด

“ป๊าอ้วนขึ้นไม่น้อยจริง ๆ” โจวข่ายมองพ่อของเขา

โจวชิงไป๋ไม่สนใจเขา และดูโทรทัศน์ของตัวเองต่อ โจวเฉวี่ยนหัวเราะแล้วพูดว่า “ป๊าเริ่มควบคุมอาหารลดน้ำหนักได้แล้วนะครับ ตอนนี้ถือว่าลดลงมาได้หน่อยแล้ว ก่อนหน้าที่พี่จะกลับมาพี่คงยังไม่เห็นป๊าในตอนนั้น ถ้าให้เดาก็น่าจะน้ำหนักเพิ่มเป็นร้อยกิโลขึ้นได้เลยล่ะ”