ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 619

บทที่ 619 อยู่เย็นเป็นสุข

พอใกล้จะได้เวลากินข้าว กังจือถึงจะขี่จักรยานสามล้อกลับมา

“ล้างหน้าล้างมือแล้วมากินข้าวเถอะจ้ะ” หลินชิงเหอพูด

“ครับ” กังจือฉีกยิ้ม

คนในครอบครัวจึงนั่งกินข้าวด้วยกัน บางครั้งก็จะมีแขกเข้ามากินเกี๊ยวบ้างเป็นครั้งคราว ซึ่งโจวกุยหลายก็จะลุกไปทำ

“เนื้อไก่ตัวผู้นี้อร่อยจริง ๆ เลยครับ” เจียงเกิงพูด

“อร่อยจริง ๆ นั่นแหละ คุณน้าเป็นคนผัดใช่ไหมครับ?” กังจือพูด

“ฉันผัด” โจวกุยหลายพูด “พวกนายจะดื่มเหล้าไหม?”

เจียงเกิงบอกว่าอยากดื่มนิดหน่อย โจวกุยหลายจึงเทให้เขาสองแก้วเล็ก แล้วก็รินให้กับตัวเองเช่นกัน รวมทั้งรินให้พ่อของเขาด้วยสองแก้ว

ดื่มเหล้ากับเนื้อไก่ตัวผู้ คิดดูสิว่าจะสดชื่นขนาดไหน

“ไม่ดื่มแล้วดีกว่า เดี๋ยวฉันยังต้องไปตั้งแผงขายของอีก” โจวกุยหลายกำลังจะรินให้กังจืออีกหน่อย แต่กังจือกลับส่ายหน้าปฏิเสธแล้ว

“ทำไมนายต้องสู้ชีวิตขนาดนี้ด้วย” โจวกุยหลายพูด

ไม่เพียงหู่จือที่ขยันทำงานสู้ชีวิต กังจือเองก็ไม่ต่างกัน เขาทำงานตั้งแต่เช้าจนค่ำตลอด

“วันนี้ไม่พักสักหน่อยล่ะจ๊ะ?” หลินชิงเหอก็พูดเสริมด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะหู่จือหรือว่ากังจือ ทั้งสองก็เป็นหลานนอกตระกูลที่พัฒนาตัวเองจนก้าวหน้า

“ไม่ได้เหนื่อยอะไรมากหรอกครับ ก็แค่ไปตั้งแผงเอาไว้เฉย ๆ ไม่ต้องพักก็ได้ครับ” กังจือยิ้มพูด

พี่ชายของเขาย้ายทะเบียนบ้านมาที่ปักกิ่งแล้ว ทั้งซื้อบ้านทั้งแต่งภรรยา เรียกว่าตอนนี้เขามีความสุขมากแล้ว

ส่วนเขาในตอนนี้ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง แน่นอนว่าเขาก็ขอให้สามีของพี่ซื่อนีช่วยย้ายทะเบียนบ้านให้เขาเหมือนกัน ดังนั้นจึงต้องหาเงินให้ได้จำนวนหนึ่ง ตอนนี้มีบ้านเปิดให้ซื้ออีกแล้ว แต่ไม่มีหลังไหนเลยที่ขนาดเล็กเท่ากับบ้านของพี่ชายเขา ข้าวของอะไรอย่างอื่นก็ต้องใช้เงินไม่น้อย

นอกจากนั้นเขายังส่งกลับไปให้ที่บ้านแม่เขาด้วย ซึ่งตอนนี้เขามีเงินเก็บหมื่นกว่าหยวนแล้ว

แม้ว่าจะไม่น้อย แต่ครั้งก่อนแม่ยายของพี่ใหญ่เขาช่วยหาบ้านให้ บ้านนั้นเริ่มต้นมากกว่า 10,000 หยวนไปแล้ว อีกทั้งยังมีพื้นที่ไม่ใหญ่และค่อนข้างเก่า ซึ่งเขาดูแล้วไม่ชอบเลยสักนิด

น้าสะใภ้เขาบอกให้เขาเก็บเงินต่อไปไม่ต้องรีบ ต่อไปตึกอาคารพาณิชย์ก็จะเริ่มสร้างแล้ว หล่อนบอกให้เขารอไปซื้อตึกนั่น

แต่เป็นความจริงที่จำเป็นต้องมีเงินไม่น้อย ถึงอย่างนั้นกังจือก็ไม่สนใจ เขาคิดว่าการที่เขาฟังน้าสะใภ้พูดต้องไม่มีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงคิดว่าซื้อตึกอาคารพาณิชย์นี้แหละ

ตอนนี้การค้าขายดูจะดีกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย ถ้าเขาขยันล่ะก็รายได้พันหยวนต่อเดือนก็น่าจะทำได้ถึง

เมื่อก่อนไม่มีอะไรแบบนี้หรอก ต้องรอปีใหม่หรือเสื้อผ้าที่ออกมาใหม่เท่านั้นถึงจะสามารถขายดีระเบิดระเบ้อ

หลินชิงเหอก็ไม่พูดอะไรกับเขาแล้ว พูดเพียงว่า “ยังมีซุปไก่อยู่หม้อหนึ่ง เดี๋ยวกินอีกหน่อยสิ”

“ครับ” กังจือฉีกยิ้มกว้าง ค่าใช้จ่าย 20 หยวนต่อหนึ่งเดือนของเขานี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรื่องอาหารการกินนี้ดีเกินไปมากจริง ๆ

เรื่องที่อยู่เขาก็ไม่ต้องจ่ายเงิน ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ชั้นสองของร้านเกี๊ยวนี้คนเดียว

“ฉันได้ยินว่าช่วงนี้พี่หู่จือกำลังหาหน้าร้านแล้วใช่ไหม” โจวกุยหลายพูด

“ใช่” กังจือพยักหน้า

“หาได้หรือยัง เดี๋ยวนี้หน้าร้านไม่ใช่ถูก ๆ แล้ว” โจวกุยหลายพูด

ตอนนี้ร้านหน้าร้านหนึ่งก็ตั้งราคาขายอยู่ที่ 10,000 หยวนเป็นต้นไปแล้ว ยิ่งกว้างก็ยิ่งแพงขึ้นมาอีก

“หาได้ร้านหนึ่งทำเลพอใช้ได้ แต่ว่าต้องจ่าย 18,000 หยวน พี่ของฉันเลยบอกช่างมัน” กังจือพูด

ราคา 18,000 หยวนนั่นมันก็แพงเกินไปแล้ว!

“ถ้าทำเลดีก็บอกให้หู่จือซื้อเอาไว้เถอะจ๊ะ” หลินชิงเหอได้ยินก็พูดตอบ