ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 76

สำหรับเรื่องอะไรก็ตามที่เกิดในบ้านตระกูลโจว หลินชิงเหอไม่สนใจทั้งนั้น

เนื้อพวกนั้นเธอให้ไปเพราะต้องการแสดงความกตัญญูกับท่านพ่อท่านแม่โจว เช่นเดียวกับเป็นการปิดปากสะใภ้รอง เท่ากับว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

หลินชิงเหอคิดจะทานข้าวสวยเป็นอาหารกลางวัน ส่วนกับข้าวนั้นเธอต้มไข่ 8 ถึง 9 ฟองจนสุกก่อนจะปอกเปลือก จากนั้นก็สับซี่โครงหมูและหั่นเนื้อสามชั้น ใส่ในหม้อดินและตุ๋นกับซีอิ๊ว

อาหารจานอื่นนอกจากนั้นก็มีผัดผักกับแกงจืดสาหร่ายใส่กุ้งแห้ง

แน่นอนว่าเธอทำเสร็จตอนที่โจวชิงไป๋กลับถึงบ้านพอดี ก่อนหน้านั้นหลินชิงเหอก็มีงานต้องทำหลายอย่างตอนที่โจวชิงไป๋ไม่อยู่บ้าน แม้เขาจะให้อาหารหมูไปแล้วในตอนเช้า แต่เธอก็ต้องเลี้ยงพวกมันอีกครั้ง

เมื่อกระเพาะของเจ้าหมูสองตัวใหญ่ขึ้น ความต้องการอาหารของพวกมันก็มีมากขึ้นตามไปด้วย

หลินชิงเหอคิดจะงีบตอนกลางวันสักครู่หนึ่ง เธอจึงพาเจ้ารองกับเจ้าสามไปขุดผักป่า

โจวชิงไป๋กลับมาในเวลากลางวัน แก้มของเขากลายเป็นสีแดงจากการถูกแดดเผาจนหลินชิงเหอเห็นแล้วระคายตา หญิงสาวยื่นน้ำให้เขาใช้ล้างหน้า จากนั้นก็ปล่อยให้เขาได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นทั้งครอบครัวจึงได้ล้อมวงกันกินอาหารกลางวัน

เนื้อสามชั้นและเนื้อซี่โครงตุ๋นซีอิ๊วใส่ไข่ต้ม กับแกงจืดสาหร่ายกุ้งแห้ง ช่างเข้ากันได้ดีกับข้าวสวยเหลือเกิน

หลินชิงเหอคะยั้นคะยอให้โจวชิงไป๋ทานมากกว่านี้ ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายเมื่อจ้องมองเธอ หลินชิงเหอไม่เข้าใจเลยว่าเขาดีใจเรื่องอะไร เธอจึงบอกให้เขารีบทานและรีบเข้านอนหลังทานเสร็จแล้ว

อย่างที่คิดไว้ โจวชิงไป๋รู้สึกพอใจกับอาหารที่ได้กิน ไม่ต้องบอกเลยว่าอาหารฝีมือภรรยาของเขาอร่อยขนาดไหน

“เจ้าใหญ่ล้างจานนะ ส่วนเจ้ารองเก็บกวาดโต๊ะซะ” หลินชิงเหอทานเสร็จแล้วก็บอกให้เด็ก ๆ ทำงานบ้าน

สองพี่น้องที่คุ้นชินกับงานบ้านที่ได้รับมอบหมายแล้วก็เริ่มลงมือทำงาน ส่วนเจ้าสามเล่นกับเฟยอิง ขณะที่หลินชิงเหอกลับเข้าไปในห้อง

โจวชิงไป๋รอเธออยู่ก่อนแล้ว เมื่อหญิงสาวเข้ามาในห้อง สายตาของเขาก็กวาดมองเธอ หลินชิงเหอเห็นแล้วก็กระแอมไอและเอ่ยขึ้น “ฉันตกลงทุกอย่างกับเม่ยเจี่ยเรียบร้อยแล้ว คุณจะกลับคำพูดไม่ได้นะคะ”

โจวชิงไป๋ดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนและเอ่ยตอบ “ผมจะให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียว ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้น คุณต้องเลิกนะ”

“ค่ะ” หลินชิงเหอตอบรับอย่างดีใจ

มีพื้นที่มิติอยู่กับตัวแล้ว จะไม่เกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

“เมื่อคืนผมทำคุณเจ็บ ตอนนี้คุณค่อยยังชั่วแล้วหรือยัง?” โจวชิงไป๋ถามอู้อี้

ใบหน้าของหลินชิงเหอฉายแววกระดากอายเล็กน้อย ได้รับบาดเจ็บเหรอ? เธอไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำ

แต่เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกหมาป่าหื่นกัดทึ้งในตอนกลางคืนอีก เธอเลยบอกไปว่า “ยังไม่หายเลยค่ะ”

“ผมจะลองตรวจดูนะ” โจวชิงไป๋พยายามจะสำรวจเธอ

หลินชิงเหอหน้าแดง “คุณจะทำอะไรตอนกลางวันแสก ๆ น่ะคะ? เด็ก ๆ อยู่ข้างนอกนะ”

“ประตูปิดอยู่ พวกเขาเข้ามาไม่ได้หรอก” โจวชิงไป๋บอก

แต่ถึงอย่างนั้น หลินชิงเหอจะปล่อยให้เขาตรวจตราได้อย่างไรล่ะ? ต้องไม่ยอมอยู่แล้วล่ะ! ในที่สุดเธอก็ถูกโจวชิงไป๋กดลงกับเตียงและบดจูบจนกระทั่งหายใจหอบและตกอยู่ในอาการเคลิบเคลิ้ม

“ภรรยาครับ” โจวชิงไป๋เอ่ยเรียกเสียงทุ้ม

หลินชิงเหอเห็นดวงตาของเขามีไฟลุกโชนก็โพล่งออกมา “เมื่อคืนคุณทำนานมาก แล้ววันนี้คุณก็ออกไปทำงานตลอดทั้งเช้า คุณยังมีแรงเหลืออยู่อีกเหรอคะ?”

“ใช่ครับ” โจวชิงไป๋มองเธอด้วยสายตาเสน่หา

“ต่อให้คุณทำ ฉันก็จะสั่งให้คุณพักค่ะ” หลินชิงเหอถลึงตากลับ

ชายหยาบคายคนนี้มีพลังกายสมบูรณ์ดีอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแค่มองรูปร่างของเขาก็บอกได้แล้วว่าไม่มีชายใดในหมู่บ้านนี้มีรูปร่างดีเท่าเขาหรอก

อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ว่าเหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ในหมู่บ้านต่างมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย ขณะเดียวกันก็ส่งรังสีคุกคามสาดใส่เธอเสียใหญ่โต

ส่งรังสีคุกคามใหญ่โตแล้วอย่างไรล่ะ? ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่พวกหล่อนจะได้ครอบครองซักหน่อย เขาเป็นของหลินชิงเหอต่างหาก!

“ต่อให้ไม่ได้พักผมก็ยังสบายดี” โจวชิงไป๋จูบเธอและพยายามจะทาบทับบนร่างของหญิงสาว

“แต่ฉันยังได้พักผ่อนไม่พอเลยค่ะ เมื่อคืนนี้คุณทำราวกับว่าอดอยากปากแห้งไม่ได้กินเนื้อมาเป็นศตวรรษอย่างไรอย่างนั้น สภาพของฉันยังไม่พร้อมเลย” หลินชิงเหอเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนแรง