ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 88
บทที่ 88 บทลงโทษของโจวชิงไป๋
โดย
EnjoyBook
บทที่ 88 บทลงโทษของโจวชิงไป๋
เมื่อโจวชิงไป๋พาเจ้าใหญ่กับเจ้ารองกลับมา มันก็เป็นเวลาหกโมงครึ่งในตอนเย็น
การกลับบ้านในเวลานี้นับว่าค่อนข้างช้า เมื่อพ่อและลูกชายทั้งสองกลับมาถึง อาหารอันโอชะก็ตั้งโต๊ะพร้อมทานแล้ว
อาหารเย็นนี้มีซาลาเปาขาวเคียงกับไข่คนมะเขือเทศและหมูตุ๋น โดยมีแตงกวาและแกงจืดกระดูกหมูหัวไชเท้าเป็นอาหารจานเคียง
อาหารที่ทำช่างดูเรียบง่ายแต่ก็ยังเป็นมื้อที่วิเศษอยู่ดี
หลังทั้งครอบครัวทานเสร็จแล้ว หลินชิงเหอก็ไม่ได้ทำความสะอาดถ้วยชามตะเกียบเหมือนเคย ปล่อยให้เป็นหน้าที่รับผิดชอบของเจ้าใหญ่ไป
หลินชิงเหอทำงานของเธอเสร็จแล้ว เธอจึงสามารถทำอะไรอย่างที่อยากทำได้ ซึ่งหญิงสาวก็ใช้เวลานี้เริ่มเรียนหนังสือ
แม้จะยังมีเวลาอีก 7 ปีกว่าการสอบเข้าวิทยาลัยจะเริ่ม แต่มันก็ไม่ส่งผลต่อความกระตือรือร้นในการเรียนของเธอเลย ในเมื่อไม่มีอะไรจะทำแล้วก็เรียนหนังสือซะ
“เดี๋ยวผมจะกลับมาล้างเล้าหมูให้นะ” โจวชิงไป๋บอก
“เมื่อไหร่ที่หมดการเก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้วคุณค่อยเป็นคนทำค่ะ ตอนนี้คุณไม่ต้องมาแย่งทำหรอก” หลินชิงเหอตอบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย ยังคงจดจ่อกับเนื้อหาในหนังสือ
โจวชิงไป๋จ้องมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะไปอาบน้ำ
การเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงช่างเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ แต่เมื่อได้รับพลังงานจากอาหารและมีเวลาพักผ่อนเพียงพอ เขาก็สามารถทำต่อได้อยู่
หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จจนตัวหอมเย็นสดชื่นแล้ว หลินชิงเหอก็เหลือบมองเขา “หลังวุ่นวายมาทั้งวัน คุณคงจะเหนื่อยมากใช่ไหมคะ? คุณอยากพักผ่อนก่อนหรือเปล่า?”
“ไม่จำเป็นหรอก” โจวชิงไป๋จ้องมองเธอ
หลินชิงเหอไม่ว่าอะไรและหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ ทันใดนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นมา “ฉันไม่รู้นะคะว่าในอนาคตจะยังมีการสอบเข้าวิทยาลัยไหม แต่ถ้ามีจริงฉันจะลองไปสอบดูค่ะ แล้วคุณก็อย่าห้ามฉันด้วย”
“ถึงตอนนั้นคุณจะอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” โจวชิงไป๋ไม่คิดว่าภรรยาของเขาจะคิดอะไรแบบนี้เลยพูดออกมาด้วยความงงงวย
ถึงตอนนั้นใครจะรู้ล่ะว่าเธอจะมีอายุเท่าไหร่ ทำไมเธอถึงจะสอบเข้าวิทยาลัยกันนะ?
หลินชิงเหอถลึงมองเขา “ฉันจะหยุดอายุตัวเองอยู่ที่สิบแปดตลอดค่ะ เข้าใจนะคะ?”
โจวชิงไป๋พยักหน้าอย่างรู้งาน “ในสายตาผม ภรรยาผมเป็นสาวสวยอายุสิบแปดอยู่เสมอครับ”
หลินชิงเหอได้ฟังก็พอใจ “อย่างน้อยคุณก็ฉลาดพูดนะคะ ไม่อย่างนั้นแล้วก็เชิญคุณนอนตบยุงนอกบ้านเลย”
เจ้าใหญ่ที่เพิ่งล้างจานเสร็จได้ยินเข้าก็จีบปากจีบคอล้อเลียนคำพูดเธอ “อย่างน้อยคุณก็พูดฉลาดนะคะ ไม่อย่างนั้นแล้วก็เชิญคุณนอนตบยุงนอกบ้านเลย”
หลินชิงเหอไม่คิดว่าเป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใดเมื่อตัวเองเป็นคนพูดประโยคนี้ แต่พอได้ยินเจ้าใหญ่พูดล้อเลียนแบบนี้บ้างก็รู้สึกขนลุกเกรียวทั่วทั้งร่าง เธอวางหนังสือลงและเอ็ดเด็กชายในทันที “เจ้าใหญ่ ลูกอยากโดนตีใช่ไหม?”
“แม่ทำได้ แต่ผมทำไม่ได้ นี่คือสิ่งที่แม่บอกเมื่อวันก่อนใช่ไหมครับว่า ปล่อยให้ขุนนางวางเพลิง แต่ไม่ยอมให้ชาวบ้านจุดตะเกียง(1)?” เจ้าใหญ่หัวเราะเจ้าเล่ห์แล้วก็วิ่งหนี
หลินชิงเหอนั่งลงและเรียนตำราต่อพลางบ่นพึมพำ “เด็กผู้ชายเจ้าเล่ห์พวกนี้นี่ไม่มีคนไหนน่ารักสักคน พวกเขาทำให้ฉันอารมณ์เสียหมดทุกคนเลย คลอดลูกชายมาเป็นภาระแท้ ๆ มีลูกสาวยังจะน่ารักกว่า”
“ผมก็คิดอย่างนั้นนะ” โจวชิงไป๋พยักหน้าจริงจัง
หลินชิงเหอได้ยินก็เหลือบมองเขา “คุณยังมีหน้ามาพูดว่าคุณเองก็คิดอย่างนั้นเหรอคะ? ใครล่ะเป็นคนเพาะเด็กพวกนี้ขึ้นมา!”
โจวชิงไป๋มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะมีความสามารถขนาดนี้”
เธอมีความสามารถมากจริง ๆ ที่ให้กำเนิดลูกชายทั้งหมดสามคนได้
แต่ในภายภาคหน้า พวกเขาควรมีลูกสาวด้วยดีไหมนะ?
พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เขาก็ขยันทำการบ้านกับเธอไปตั้งเยอะ แต่เธอกลับไม่มีท่าทีว่าจะตั้งครรภ์เลย
หลินชิงเหอกลอกตาใส่พลางคิดในใจ ‘จะได้ลูกชายหรือลูกสาวมันไม่ใช่เพราะผู้หญิงสักหน่อย เป็นพวกผู้ชายอย่างคุณต่างหากที่เป็นคนกำหนด’
แต่เรื่องนี้ไม่อาจพูดสุ่มสี่สุ่มห้าได้ เธอก็เลยก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป
“แม่ผมก็เป็นอย่างนั้นแหละ ท่านชอบกังวลไปเรื่อยว่าครอบครัวเราจะอยู่อย่างลำบาก ท่านก็เลยพูดมากหน่อย” โจวชิงไป๋เอ่ยอย่างลังเล
“งั้นแสดงว่าเป็นความผิดฉันสินะคะ ฉันควรจะเห็นใจในเจตนาดีของท่านแทนที่จะงัดข้อกับท่านแบบนี้ใช่ไหมล่ะคะ?” หลินชิงเหอส่งยิ้ม
โจวชิงไป๋ส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล “ภรรยาครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
“ถ้าคุณคิดว่าฉันงี่เง่าไร้เหตุผลและอกตัญญูต่อคุณพ่อคุณแม่ของคุณล่ะก็ คุณพูดมาตรง ๆ เลยค่ะ เราจะได้จบกันแค่นี้” หลินชิงเหอเอ่ยด้วยท่าทางเคร่งขรึม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม