ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 130

ซูเสี่ยวลู่มองตาเฒ่าอู๋ แล้วขอบคุณเงียบๆ

ดูเหมือนว่าอาจารย์ของนางยังมีความลับอีกมากมายที่นางไม่รู้

แต่ไม่เป็นไร ผู้สืบทอดวิชาแพทย์ของสำนักหมิงกู่คือนาง สักวันหนึ่ง ความลับพวกนั้นของอาจารย์ นางก็จะรู้ทั้งหมด

เมื่อตาเฒ่าอู๋พูดแบบนี้แล้ว พ่อลูกตระกูลซุนก็ตกลงอย่างรวดเร็ว รีบไปเตรียมทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรทันที

หลังจากซุนจื่อเชียนไปแล้ว ยังขอร้องให้ซูเสี่ยวลู่ช่วยตรวจชีพจรให้เหลียนซื่อด้วย

ซูเสี่ยวลู่ตอบตกลง ดังนั้นหลังจากซุนปั๋วเฉิงกับบุตรชายออกไปแล้ว ซูเสี่ยวลู่ก็จับชีพจรให้เหลียนซื่อ

ร่างกายของเหลียนซื่อก็อ่อนแอมากเช่นกัน แม้จะได้รับอาหารบำรุงอย่างต่อเนื่องก็ยังพอไหว แต่ก็ป่วยง่าย เมื่อป่วยแล้วก็หายยาก

ดังนั้นทุกวันจึงขาดยาต้มไม่ได้

ตาเฒ่าอู๋นั่งอยู่ข้างๆ หลับตาพักผ่อนจิตใจ

ซุนเป่าเชี่ยนลุกขึ้นจากเตียง นั่งข้างๆ เหลียนซื่อด้วยท่าทีเป็นกังวล

ซูเสี่ยวลู่จับชีพจรแล้วพูดว่า "ร่างกายของป้าค่อนข้างอ่อนแอลงไปบ้าง แต่เนื่องจากกินยาเรื่อยมาเป็นเวลานาน กลับกลายเป็นว่าสารบำรุงดูดซึมเข้าไปไม่ได้

สะสมเป็นพิษจนทำให้ร่างกายย่ำแย่ เจ็บป่วยง่ายและหายยาก แต่ใช่ว่ายากที่จะรักษา เพียงแค่ขจัดพิษออก จากนั้นบำรุงตามความจำเป็น เมื่อสารบำรุงซึมเข้าไป สุขภาพก็จะดีขึ้นเอง"

ซุนเป่าเชี่ยนพูดเบาๆ ว่า "ลำบากท่านแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะข้ากับน้องชาย ท่านแม่คงไม่เป็นแบบนี้"

ซุนเป่าเชี่ยนเป็นเด็กที่รู้ความ เมื่อคิดว่าร่างกายของเหลียนซื่อแย่ลงเพราะตัวเอง นางก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ

เหลียนซื่อจับมือซุนเป่าเชี่ยนเบาๆ มองนางด้วยสายตาเป็นห่วง พูดอย่างอ่อนโยนว่า "เชี่ยนเอ๋อร์พูดเรื่องโง่ๆ อีกแล้ว เจ้ากับซ่านเอ๋อร์เป็นสมบัติล้ำค่าของแม่ เป็นแม่ที่ยืนกรานจะเก็บพวกเจ้าไว้ แม่จะตำหนิพวกเจ้าได้อย่างไร พวกเจ้าไม่โทษแม่ที่ดูแลพวกเจ้าไม่ดีพอ แม่ก็พอใจแล้ว"

ที่จริงแล้วนางสุขภาพไม่ดีหลังจากแท้งสองครั้ง กินยาบำรุงอะไรก็ไม่ได้ผล ต้องใช้เวลาหลายปีในการฟื้นฟู ถึงได้ตั้งครรภ์ซุนเป่าเชี่ยนกับซุนเป่าซ่าน บุตรทั้งสองที่นางคิดถึงทั้งวันทั้งคืน แม้จะยากลำบากแค่ไหนก็ต้องรักษาพวกเขาไว้

แม้เหลียนซื่อจะสุขภาพไม่แข็งแรง และสุขภาพของบุตรทั้งสองก็ไม่ค่อยดีนัก หากนางสุขภาพแข็งแรงกว่านี้ บางทีพวกเขาอาจจะสบายดีกว่านี้ก็ได้ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ เหลียนซื่อรู้สึกผิดและติดค้าง

ซุนเป่าเชี่ยนกับซุนเป่าซ่านเป็นเด็กดี รู้ความ ไม่ส่งเสียงดังหรือก่อความวุ่นวาย ยิ่งทำให้เหลียนซื่อรู้สึกเจ็บปวดใจมากขึ้น

ซุนเป่าเชี่ยนเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมกอดของเหลียนซื่อ พูดเสียงอ่อนโยนว่า "เชี่ยนเอ๋อร์ยังไม่ทันได้ขอบคุณท่านแม่เลย จะไปโทษท่านแม่ได้อย่างไรกันเจ้าคะ"

มารดาของนางยอมลำบากคลอดนางออกมา ทำให้นางได้เห็นโลกใบนี้ ได้รู้หนังสือและอ่านออกเขียนได้ นางยังไม่ทันได้ขอบคุณเลยด้วยซ้ำ จะไปตำหนิได้อย่างไร