ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 177

เถ้าแก่หนิวก็ลองชิมดูเช่นกัน หลังจากชิมเสร็จเขาก็มองไปที่พ่อครัวเฒ่า

พ่อครัวพยักหน้าเบาๆ

เถ้าแก่หนิวยิ้มและพูดว่า "น้องซู อาหารอร่อยมาก เราไปคุยเรื่องการร่วมมือกันในห้องรับรองเถอะ"

เฉียนซื่อกระซิบบอกซูซานหลางว่า "พี่ใหญ่ ที่นี่ไม่ต้องการข้า ข้าไปที่ร้านได้หรือไม่?"

ซูซานหลางพยักหน้า "น้องสะใภ้ เจ้ายังจำทางได้หรือไม่?

เฉียนซื่อพยักหน้า

ซูซานหลางพูดว่า "เช่นนั้นก็ได้ เจ้าไปก่อนเลย เดี๋ยวพอคุยเสร็จแล้ว ข้าจะกลับมาเอง"

เฉียนซื่อพยักหน้าอีกครั้ง นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก วันนี้นางทำได้ดี อาหารที่เตรียมมาก็ไม่มีปัญหา นางไม่ได้ทำให้พี่ใหญ่เสียหน้า ทั้งยังไม่ได้เป็นตัวถ่วงเช่นกัน

เจรจาการค้าต่อจากนี้ก็น่าจะราบรื่นแล้ว

เฉียนซื่อเดินออกจากโรงเตี๊ยมและจากไป

ซูซานหลางเดินขึ้นไปยังห้องรับรองพร้อมกับเถ้าแก่หนิว

เถ้าแก่หนิวสั่งให้เด็กในร้านยกชาและขนมมาให้ จากนั้นเขาก็เริ่มพูดคุยกับซูซานหลาง โดยเล่าเรื่องที่ตนเข้ามาดูแลโรงเตี๊ยมแห่งนี้อย่างไร

เขายังถามถึงสถานการณ์บางอย่างของครอบครัวซูซานหลางด้วย

หลังจากคุยกันอยู่นาน แต่ยังไม่ได้พูดว่าจะร่วมมือกันอย่างไร ซูซานหลางอยากถามแต่ก็ยังไม่มีโอกาส

เมื่อเถ้าแก่หนิวเห็นว่าเวลาพอเหมาะแล้ว เขาจึงลุกขึ้นและพูดว่า "น้องซู รอสักครู่นะ ข้าขอไปทำธุระก่อน แล้วจะกลับมาคุยกับเจ้าต่อ"

ซูซานหลางพยักหน้า เขาเองก็ต้องการเวลาคิดทบทวนเหมือนกัน

หลังจากเถ้าแก่หนิวลุกออกไป ซูซานหลางก็ครุ่นคิด เขารู้สึกว่าเถ้าแก่หนิวเหมือนกำลังถ่วงเวลา แต่ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นเล่า?

ซูซานหลางนึกย้อนกลับไป และสีหน้าของเขาก็เริ่มตื่นตระหนก เขานึกขึ้นได้ว่าตอนที่เฉียนซื่อกำลังทำอาหาร มีพ่อครัวคนหนึ่งคอยมองอยู่ตลอดเวลา หรือว่าเขากำลังเรียนรู้สูตรอาหารของเฉียนซื่อ?

จะเรียนรู้ได้เร็วขนาดนั้นเลยหรือ? ซูซานหลางไม่กล้าปฏิเสธความเป็นไปได้นี้ เขารู้สึกเสียใจที่เขาประมาทไป ทว่ายามนี้ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เขาเสียใจไปก็เปล่าประโยชน์

เขาเริ่มคิดหาทางรับมือ หากพ่อครัวของโรงเตี๊ยมฝูหมั่นไหลได้เรียนรู้สูตรอาหารไปแล้ว เช่นนั้นเขาจะทำอย่างไรต่อไปดี?

เมื่อคิดดูแล้ว เขารู้สึกว่าวันนี้คงจะเจรจาการค้าไม่สำเร็จ เขารู้สึกว่าตัวเองคิดไม่รอบคอบพอถึงได้พลาดไป คิดแล้วซูซานหลางก็รู้สึกหนักใจ

เขาถอนหายใจสองครั้ง ก่อนจะพยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้สงบและเยือกเย็น