ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 181

นางไม่อาจอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะการเป็นคนต้องไม่โลภมากเกินไป

แค่กๆ เอาเถอะ ว่ากันตามตรงแล้ว ในรุ่นนี้ของสำนักหมิงกู่ ก็มีแค่นางคนเดียวที่รอรับตำแหน่งเจ้าสำนัก พอวันหน้าตาเฒ่าอู๋จากไป ของทั้งหมดของเขาก็จะตกเป็นของนางอยู่ดี

ตาเฒ่าอู๋มองดูดวงตาที่เปล่งประกายสดใสของซูเสี่ยวลู่ มองแวบเดียวก็รู้ความคิดของนาง ตาเฒ่าอู๋เคาะหัวนางเบาๆ และพูดว่า "นังหนูจอมยุ่ง ใครบอกว่าอาจารย์จะยกให้เจ้า ข้าหมายถึงถ้าเจ้าอยากได้ รอจนเจ้าสำเร็จวิชาแล้ว อาจารย์จะทำให้เจี้กชุดหนึ่ง"

ดวงตาของซูเสี่ยวลู่เป็นประกายทันที และพูดว่า "อาจารย์ดีที่สุดเลย เช่นนั้นข้าเอาเจ้าค่ะ ข้าเอา"

"เช่นนั้นก็เรียนให้ดีๆ แล้วสำเร็จวิชาเร็วๆ ล่ะ"

ตาเฒ่าอู๋แค่นเสียงเย็นชา พูดจบก็หันหลังเดินจากไปอย่างหยิ่งยโส

เฉินหู่ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เขาไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก

ส่วนเฉินหู่จะฟื้นตัวได้แค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขา

หลังจากตาเฒ่าอู๋จากไปแล้ว ซูเสี่ยวลู่ก็ไปต้มยา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินหู่ก็ฟื้นขึ้นมา

ซูเสี่ยวลู่ต้มยามาได้ทันเวลา เมื่อเห็นซูเสี่ยวลู่ เฉินหู่อดทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัส แล้วพูดออกมาด้วยความยากลำบากว่า "เสี่ยวลู่ ข้ารู้สึกเจ็บมาก"

ความเจ็บปวดนี้ทำให้เขาอยากจะงอขา แต่เขาทำไม่ได้ เพราะหัวเข่าของเขาถูกแผ่นไม้ดามไว้ แม้แต่ฝ่าเท้าก็ด้วย

เฉินหู่รู้สึกทรมานมาก เขาไม่คิดว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ เขาเริ่มกังวลว่าหากขาเป็นแบบนี้ เขาจะยังทำงานได้หรือไม่

ซูเสี่ยวลู่ยื่นยาให้ นางยิ้มพลางกล่าวว่า "ท่านอาหูจื่อ การที่ท่านรู้สึกเจ็บเป็นเรื่องปกติ นี่คือยาระงับปวด ท่านดื่มก่อนนะเจ้าคะ อีกไม่กี่วันเมื่อเนื้อใหม่งอกขึ้นมา ก็จะไม่เจ็บขนาดนี้แล้ว"

"อีกอย่าง พวกมันงอมานานเกินไป พอถูกยืดออกทันที ท่านจะรู้สึกไม่ชินและเจ็บมาก แต่ลองคิดดูสิเจ้าคะ เมื่อมันหายดีแล้ว ขาที่เคยเดินกะเผลกของท่านก็จะกลับมาปกติด้วย"

ซูเสี่ยวลู่ปลอบโยนและให้กำลังใจ

เฉินหู่รับถ้วยยาและดื่มยา เขาพูดด้วยความซาบซึ้งว่า "ขอบใจนะ เสี่ยวลู่ เป็นข้าเองที่อดทนไม่เก่ง เจ็บแค่นี้ยังกล้าบ่น"

ซูเสี่ยวลู่รู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ ทั้งที่นางไม่จำเป็นต้องปลอบโยนเลย

หลังจากดื่มยา เฉินหู่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก

ซูเสี่ยวลู่พูดว่า "ท่านอาหูจื่อ พรุ่งนี้ข้าต้องไปจวนตระกูลซุนแล้ว ข้าจะไปสามวัน แผ่นไม้ที่ข้าดามไว้ให้ท่าน ห้ามถอดออกเด็ดขาดนะเจ้าคะ ถ้ารู้สึกว่าหลวม ให้รัดให้แน่นขึ้นอีกหน่อย รอจนข้ากลับมาในอีกสามวัน ข้าจะเปลี่ยนยาให้เจ้าค่ะ"

เฉินหู่พยักหน้า "อืม เจ้าไม่ต้องห่วงนะ อาจะไม่ถอดออกแน่นอน"

เขาได้โอกาสนี้มาอย่างยากลำบาก เขาจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป เพื่อครอบครัว และเพื่อตัวเขาเอง ต่อให้เจ็บแค่ไหน เขาก็จะกัดฟันทนต่อไป

"เช่นนั้นข้าก็สบายใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอาหูจื่อ เช่นนั้นข้าขอกลับบ้านก่อน ยาที่ข้าทำให้ท่านอาสะใภ้ยังเตรียมไม่ครบเลย รอให้ข้ารวบรวมครบแล้ว ข้าจะรักษาใบหน้าของท่านอาสะใภ้ให้นะเจ้าคะ"