ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 187

ซูเอ้อร์หลางคิดฉวยโอกาสนี้สร้างชื่อให้กับผักดองของตน หวังให้ผู้คนจดจำว่าแตกต่างและดีกว่าผู้อื่น

สตรีผู้นั้นได้ฟังแล้วก็เกิดความสนใจขึ้นมา เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงด้วยความสงสัยว่า “ที่นี่พอจะมีให้ลองชิมบ้างหรือไม่? วันนี้ข้ามาช้าไป ฝั่งนั้นขายจนหมดแล้ว พอดีเห็นว่าร้านพวกเจ้ามีเหลือ หากรสชาติอร่อยกว่าที่ฝั่งนั้น ข้าคงได้แวะเวียนมาซื้อที่นี่อีก”

นี่ถือเป็นลูกค้ารายแรกของพวกเขาเลยทีเดียว เดิมทีไม่ได้คิดเตรียมให้คนชิม แต่เมื่อเห็นว่าวันนี้ค้าขายไม่ค่อยคล่องนัก จึงตกลงนำผักดองออกมาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ให้สตรีผู้นั้นได้ลองชิม หวังว่าจะสร้างความประทับใจและดึงดูดลูกค้าเพิ่มขึ้นในวันหน้า

ซูเอ้อร์หลางพยักหน้าตอบอย่างกระตือรือร้น “โปรดรอสักครู่ ข้าจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้”

เขาปาดมือกับใบหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะหยิบผักดองมาจำนวนหนึ่งแล้วเริ่มหั่นโดยไม่สนใจอะไร

สตรีผู้นั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจว่า ซูเอ้อร์หลางดูไม่ค่อยสะอาดนัก พอมองดูใกล้ๆ ก็ยิ่งแน่ใจเมื่อพบว่าใต้เล็บของเขามีคราบดำติดอยู่ นางพลันรู้สึกหมดความอยากอาหารในทันที

ซูเอ้อร์หลางกลับไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ ใช้มือหยิบผักดองขึ้นมาอย่างง่ายๆ ก่อนส่งให้สตรีผู้นั้นพร้อมกล่าว

“ลองดูขอรับ รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”

สตรีผู้นั้นขมวดคิ้วด้วยความลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมรับผักดองมาลองชิม นางค่อยๆ ใส่เข้าปาก แต่เพียงไม่นานก็รีบคายออกมา สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจพลางเอ่ยว่า “นี่มันอะไรกัน? รสชาติแย่ขนาดนี้ ข้าไม่เอาแล้ว!”

รสชาติเค็มจนเกินไป และสัมผัสของผักดองก็แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก ต่างจากที่เคยกินจากร้านสือโหย่วเว่ยโดยสิ้นเชิง

ผักดองจากเซิ่งห่าวเว่ยนี้ช่างไม่ได้เรื่อง ยิ่งกว่าผักดองที่นางทำเองเสียอีก สตรีผู้นั้นถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีด้วยความผิดหวังและขุ่นเคือง

แค่ของแบบนี้ยังจะขายตั้งเจ็ดเหวิน? ให้ฟรีนางก็ยังไม่อยากกิน!

เมื่อเห็นว่าสตรีผู้นั้นกำลังจะเดินออกไป เฉินหลงรู้สึกกระวนกระวาย รีบพุ่งเข้ามาคว้ามือนางไว้ทันที พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “เจ้าไปไม่ได้! เจ้าลองชิมแล้ว จะไม่ซื้อได้อย่างไรกัน!”

การกระทำของเฉินหลงทำให้สตรีผู้นั้นตกใจจนสะดุ้ง นางมองเขาด้วยสีหน้าหวาดกลัวพลางกล่าวว่า

“พวกเจ้าจะทำอะไร? นี่มันจะบังคับซื้อบังคับขายหรืออย่างไร? ของของพวกเจ้านี่รสชาติไม่ได้เรื่อง ข้าจะไม่ซื้อแล้วยังจะไม่ให้ข้าไปอีกหรือ? นี่มันตรรกะอะไรของพวกเจ้า!”

“ข้าไม่สนใจ! ในเมื่อเจ้าชิมแล้ว เจ้าจะไม่ซื้อได้อย่างไร? หากคิดจะไม่ซื้อ แล้วจะชิมทำไม? มันไม่มีเหตุผลอะไรแบบนี้หรอก!” เฉินหลงยืนกรานเสียงแข็ง

เขามองว่านี่คือลูกค้ารายแรกของพวกเขา หากปล่อยให้นางปฏิเสธการซื้อไปง่ายๆ เช่นนี้ ลูกค้าคนอื่นๆ ที่มาทีหลังจะมองพวกเขาอย่างไร?

ท่าทีดึงดันของเฉินหลงดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้าง ผู้คนที่อยู่ในละแวกนั้นเริ่มหยุดยืนมองเหตุการณ์