ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 256

“ขอบคุณท่านพ่อ”

“ขอบคุณท่านลุงสาม”

ซูฉง ซูหวา และโจวเหิงลุกขึ้นพร้อมกันและกล่าวขอบคุณด้วยเสียงดังฟังชัด

ซูซานหลางยิ้มอย่างอ่อนโยนและพยักหน้า ก่อนแจกซองอั่งเปาให้ทุกคนในครอบครัว

ด้วยฐานะที่มั่งคั่งในตอนนี้ ซูซานหลางใส่เงินหนักถึงสองตำลึงลงในแต่ละซองอั่งเปา ถุงเงินแต่ละใบหนักอึ้ง ทำให้ทุกคนในครอบครัวเผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมา

มื้ออาหารในคืนส่งท้ายปีเก่ายังคงอบอุ่นและสมบูรณ์เช่นเคย

ซูฉงตอนนี้อายุสิบแปดแล้ว ส่วนซูหวาก็อายุสิบเจ็ด ด้วยความที่ครอบครัวมีฐานะดีขึ้น จึงเริ่มมีคนสนใจสอบถามเรื่องการหมั้นหมายของพวกเขา แม้แต่ซูเสี่ยวหลิงที่เพิ่งอายุสิบสามก็เริ่มมีคนถามถึง

ในเรื่องนี้ ซูซานหลางและจ้าวซื่อตอบปฏิเสธทุกครั้ง โดยให้เหตุผลว่าเด็กๆ ควรให้ความสำคัญกับการเรียนก่อน แต่เมื่อปฏิเสธหลายครั้งเข้า ก็เริ่มมีคนลือว่าพวกเขามีมาตรฐานสูงเกินไป

ดังนั้น การสอบของซูฉงและซูหวาในครั้งนี้จึงเต็มไปด้วยความกดดันอย่างมาก

หากสอบผ่านและกลายเป็นบัณฑิตซิ่วไฉได้ พวกเขาก็จะสามารถปิดปากคำครหาของผู้คนได้

แต่หากสอบไม่ผ่าน ย่อมมีคนจำนวนไม่น้อยที่พร้อมจะเย้ยหยัน

ในยามค่ำคืน จ้าวซื่อถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “พ่อ หากพวกเขาสอบไม่ผ่าน เด็กๆ จะทนรับไหวไหม?”

จะได้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างหนักจนล้มไม่ลุกหรือเปล่า?

จ้าวซื่อรู้สึกกังวลอย่างมาก สำหรับโจวเหิงที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี นางก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกชายแท้ๆ เช่นเดียวกับซูฉงและซูหวา

ชาวบ้านในหมู่บ้านเองก็ยอมรับกันว่าโจวเหิงเป็นลูกบุญธรรมของซูซานหลาง เวลามีคนพูดจาว่ากล่าวอะไรก็มักรวมถึงเขาด้วย

ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้น หลายครอบครัวจึงส่งลูกหลานไปเข้าเรียนหนังสือเบื้องต้น แม้กระนั้นก็ยังมีเด็กจำนวนไม่น้อยที่ไม่สามารถผ่านการสอบเป็นถงเซิงได้เลย

บางคนต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะสอบผ่านและได้รับตำแหน่งถงเซิง

การสอบขุนนางเป็นความฝันของบัณฑิต แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะคว้ามาได้ง่ายๆ

ในเส้นทางของการศึกษาเบื้องต้น มีครอบครัวจำนวนไม่น้อยที่ตัดสินใจเลิกสนับสนุนลูกหลานให้เรียนต่อ เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องยากเกินไป

แม้แต่ซูชิงและซูชุ่น ซึ่งเป็นคนในตระกูลซูเอง ก็ได้รับคำเตือนครั้งสุดท้ายในปีนี้ ว่าหากหลังปีใหม่พวกเขายังสอบไม่ผ่านการเป็นถงเซิง ก็จะไม่ได้รับการสนับสนุนให้เรียนต่อในโรงเรียน

เมื่อเป็นเช่นนี้ การที่บ้านของซูซานหลางมีลูกหลานถึงสามคนที่กำลังศึกษาและเตรียมสอบอยู่จึงดึงดูดสายตาของคนในหมู่บ้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ บ้างก็ไม่สนใจ แต่ก็มีไม่น้อยที่อิจฉาและจับตามองด้วยความริษยา

ในหมู่บ้าน มีอยู่หลายครอบครัวที่พยายามจะแนะนำญาติสตรีของพวกเขาให้กับซูฉงและซูหวา แต่เมื่อถูกปฏิเสธกลับไป ก็เกิดความไม่พอใจในใจ พวกเขาเฝ้ารอดู หากเด็กๆ สอบไม่ผ่าน จะได้มีเรื่องเยาะเย้ย

จ้าวซื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกหนักใจ

ซูซานหลางปลอบนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“แม่ อย่าคิดมากเกินไปเลย แม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าเด็กๆ เรียนได้ดีแค่ไหน แต่อาจารย์หลินที่เป็นอาจารย์ของพวกเขา พูดกับข้าทุกครั้งว่าเด็กๆ มีความก้าวหน้าในการเรียน ข้าก็เลยวางใจได้ ข้าคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

ซูซานหลางเองก็ครุ่นคิดถึงปัญหาที่จ้าวซื่อกังวล แม้ว่าเขาจะไม่ใส่ใจเรื่องการเสียหน้า หากเด็กๆ สอบไม่ผ่าน

แต่สิ่งที่เขากังวลจริงๆ คือความรู้สึกของเด็กๆ หากพวกเขาล้มเหลวในการสอบ เขากลัวว่าพวกเขาอาจท้อแท้และสูญเสียกำลังใจ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เขารู้ว่าไม่ควรแสดงความกังวลออกมา เพราะหน้าที่ของเขาคือการปลอบโยนจ้าวซื่อ ซึ่งกำลังใจคอไม่ดีอยู่แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน