“ท่านย่า ข้าจะไปกับท่านด้วย”
หูฉางโซ่วมีเปลวไฟแห่งความโกรธในดวงตา ตอนที่ท่านพ่อจากไปเคยบอกไว้ว่า ต่อไปเขาจะเป็นหัวหน้าครอบครัว เขาต้องปกป้องคนในครอบครัว
หูซวงซวงกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตาไว้ ก่อนจะพูดด้วยความเคียดแค้นว่า “ท่านย่า ข้าก็จะไปด้วย ไม่อาจปล่อยให้ท่านแม่ถูกกลั่นแกล้งเช่นนี้ได้”
หูฉางหยางกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ท่านย่า ข้าก็จะไปด้วย”
เฉาซื่อมองเด็กทั้งสามด้วยความพอใจ โชคดีที่พวกเขายังมีความกล้าหาญอยู่ เฉาซื่อพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ดี เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกัน”
ซูเสี่ยวจือชะงักไปเล็กน้อย อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา
เฉาซื่อพาทั้งครอบครัวออกไป มุ่งหน้าไปยังบ้านผู้ใหญ่บ้านโดยตรง
พ่อเฒ่าหวางมีความสัมพันธ์กับครอบครัวซูซานหลางมาโดยตลอด และก็คุ้นเคยกับเฉาซื่อเป็นอย่างดี
วันที่สองของปีใหม่ ครอบครัวของพ่อเฒ่าหวางอยู่กันพร้อมหน้า บรรดาสะใภ้ในบ้านต่างซักผ้าปูที่นอนและเสื้อผ้ากันอยู่ เมื่อเห็นเฉาซื่อก็ยิ้มทักทายว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านป้าเฉา”
เฉาซื่อพยักหน้ารับเบา ๆ
เมื่อเห็นเฉาซื่อพาครอบครัวมาด้วย สะใภ้บ้านตระกูลหวังก็หันไปตะโกนเข้าไปในบ้านว่า “พ่อ ท่านป้าเฉาจากบ้านตระกูลหูมาหาท่านเจ้าค่ะ”
พ่อเฒ่าหวางตอบรับเสียงจากในเรือนไม่นานก็เดินออกมา
เฉาซื่อไม่อ้อมค้อม พูดออกมาตรง ๆ ว่า “ผู้ใหญ่บ้านหวาง เรื่องนี้ท่านต้องช่วยพูดให้ดี ๆ หน่อย ตระกูลหูของข้าก็ไม่ได้ไร้คนสืบทอด จะปล่อยให้ใครมารังแกกันตามใจแบบนี้ไม่ได้”
พ่อเฒ่าหวางได้ยินน้ำเสียงของเฉาซื่อก็รีบถามด้วยความละเอียดว่า “คนตระกูลหู เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
เฉาซื่อดึงซูเสี่ยวจือมาข้างหน้า ยกใบหน้าของซูเสี่ยวจือขึ้นให้เห็นชัดเจน แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ผู้ใหญ่บ้าน ท่านดูให้ดี ๆ ดูว่าลูกสะใภ้ของข้าถูกทำร้ายจนเป็นแบบนี้ ใบหน้าและร่างกายถูกบีบจนช้ำเขียวไปหมด ท่านว่าแบบนี้มันสมควรหรือที่จะรังแกคนกันถึงเพียงนี้?”
ใบหน้าของซูเสี่ยวจือบวมเป่ง ดวงตาก็แดงและบวมเพราะการร้องไห้ นางก้มสายตาลงต่ำ ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะทำเช่นไรขณะที่ถูกจ้องมอง
พ่อเฒ่าหวางตกใจในใจ รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? เสี่ยวจือนี่ถูกใครทำร้ายหรือ?”
ซูเสี่ยวจือรู้สึกกระวนกระวาย ขยับริมฝีปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เฉาซื่อรู้สึกผิดหวังและหนักใจ แต่ก็เข้าใจดีว่าสิ่งนี้ต้องเป็นนางเองที่ต้องรับผิดชอบ นางจึงพูดกับพ่อเฒ่าหวางว่า “เป็นคนฝั่งตระกูลซูทำร้าย นี่เป็นเพราะพวกเขายุให้ซูเสี่ยวจือเอาเงินจากตระกูลหูไปให้ พอพวกเขาเรียกร้องมากเกินไปจนซูเสี่ยวจือหาให้ไม่ไหว พวกเขาก็ลงมือทำร้ายนาง เรื่องราวนี้ขึ้น ๆ ลง ๆ สุดท้ายตระกูลหูของข้าต้องเสียเงินไปสิบแปดตำลึงกับอีกสองร้อยอีแปะ”
“ผู้ใหญ่บ้าน เงินจำนวนนี้ตามหลักเหตุผลและความถูกต้องแล้ว ตระกูลซูไม่มีสิทธิ์เอาไปได้ วันนี้ท่านต้องช่วยข้าทวงความยุติธรรม ถ้าไม่เช่นนั้น ต่อให้ข้าต้องเอาชีวิตอันแก่เฒ่านี้ไปเสี่ยง ข้าก็จะไปฟ้องที่อำเภอให้ถึงที่สุด สามีข้าตายไปแล้ว ลูกชายข้าก็ตาย แต่ข้ายังมีหลานชายสองคน ตระกูลซูมารังแกพวกเราขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรกัน! วันนี้หากไม่ได้ความยุติธรรม ข้าจะไม่มีวันหยุดแน่!”
เฉาซื่อกล่าวจบแล้ว ก็รอให้พ่อเฒ่าหวางเอ่ยตอบ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา