ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 44

เฉียนซื่อถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะดึงเฉินหู่ขึ้นเตียงเข้านอนด้วยกัน

…

ซูซานหลางกลับมาถึงเรือน ลอบปีนขึ้นเตียงในความมืดแล้วเอ่ยกับจ้าวซื่อเสียงแผ่วเบา “แม่ พักเถอะ”

จ้าวซื่อรับคำอย่างเบาๆ เช่นกัน “อืม เจ้าเองก็พักเสียบ้าง”

ทั้งสองมิได้กล่าวอันใดอีก ความเงียบสงัดในยามราตรีปกคลุม แต่ไม่มีผู้ใดข่มตาหลับลงได้

ในยามนี้ หัวใจพวกเขาย่อมมิอาจสงบพอที่จะหลับใหล

รุ่งอรุณมาเยือน เมื่อฟ้าสาง ซูซานหลางและจ้าวซื่อที่มิได้หลับตาตลอดคืนก็ลุกขึ้น ทั้งสองมิกล่าวคำใด เพียงช่วยกันจับไก่ป่าและกระต่ายป่าที่เลี้ยงไว้ทั้งหมดมาฆ่า

ครั้นซูซานเม่ย ซูชง และซูหวาตื่นขึ้น กลิ่นหอมอบอวลก็ปกคลุมไปทั่วทั้งเรือน

น้ำซุปที่เคี่ยวจนข้นขาวส่งกลิ่นหอมกรุ่น จ้าวซื่อแบ่งน้ำซุปให้เด็กทั้งสามดื่มคนละชาม จากนั้นจึงให้กินเนื้อสัตว์

ข้าวสักเม็ดยังมิได้หุง

ทั้งหม้อที่เต็มไปด้วยเนื้อและน้ำซุปถูกทั้งครอบครัวกินจนเกลี้ยง

เมื่ออิ่มหนำแล้ว ซูซานเม่ยก็เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่ ข้ายังสามารถออกไปจับแมลงมาเลี้ยงไก่ได้อยู่หรือไม่?”

กระต่ายตัวน้อยก็ต้องกินหญ้าเช่นกัน

จ้าวซื่อมองลูกสาวด้วยความสงสาร ลูบศีรษะของซูซานเม่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกัดฟันเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ต้องไปแล้ว วันนี้ไม่ต้องจับแมลง วันนี้แม่จะให้ข้าวสารเลี้ยงมันแทน”

จ้าวซื่อจัดการนำข้าวสารไปเลี้ยงไก่และกระต่าย แม้ว่าจะรู้สึกปวดใจเหลือเกิน แต่นางก็ไม่หยุดมือ

ครั้นเพิ่งให้อาหารเสร็จ หันกลับมาก็เห็นกลุ่มคนมากมายเดินขึ้นมาบนถนน

ทั้งพ่อเฒ่าหวางผู้ใหญ่บ้าน และพ่อเฒ่าหลี่ผู้เป็นหัวหน้าตำบลจากหมู่บ้านใกล้เคียง ยังมีซูต้ากงและซูซื่อกงผู้เป็นเครือญาติระดับผู้อาวุโสในตระกูลซู รวมถึงญาติคนอื่นๆ และเพื่อนบ้านในหมู่บ้านอีกหลายคน

สายตาของจ้าวซื่อพลันหม่นหมองลง ท่ามกลางแรงกดดันอันหนักอึ้งเช่นนี้ ครอบครัวเล็กๆ ของพวกนางกลับดูอ่อนแอไร้ที่พึ่งพิง เมื่อเงยหน้าขึ้น สิ่งที่พบมีเพียงความว่างเปล่าและความอ้างว้างไร้ที่พึ่งพิงใดๆ เท่านั้น

ในใจของจ้าวซื่อเจือความรู้สึกเศร้าสร้อยอยู่บ้าง

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงหน้าบ้านตระกูลซู พ่อเฒ่าซู ผู้นำตระกูลซูยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าเคร่งขรึม เขาจ้องมองจ้าวซื่อด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเอ่ยเสียงกร้าว “ยังไม่เปิดประตูอีกหรือ?”

จ้าวซื่อก้มหน้าต่ำ ก้าวไปเปิดประตูอย่างเงียบๆ

ผู้ใหญ่บ้านทอดมองจ้าวซื่อแวบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

พ่อเฒ่าหลี่ที่มาด้วยกันก็ได้ยินเรื่องราวจากพ่อเฒ่าซูระหว่างทาง แม้สีหน้าของเขาจะเรียบเฉย และยังคงมีความเห็นใจเล็กน้อยต่อจ้าวซื่อ แต่การที่ซูซานหลางต่อต้านบิดามารดาเพราะจ้าวซื่อ เรื่องนี้ก็ทำให้พ่อเฒ่าหลี่รู้สึกโกรธเช่นกัน

ซูซานหลางหลับตาลง ฝืนความเจ็บปวดในใจ ริมฝีปากสั่นระริกอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยคำออกมาอย่างยากลำบาก “ข้าซูซานหลาง ขอสมัครใจถูกถอดชื่อออกจากแซ่ จะขอรับผิดชอบเลี้ยงดูภรรยาและลูกโดยลำพัง จากนี้ไปข้าจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลซูอีกต่อไป”

พ่อเฒ่าซูแค่นเสียงเย็นชา “ดี ในเมื่อเจ้ากล้าพูดเช่นนี้ ข้าก็จะช่วยทำให้เจ้าสมใจ”

“ซานหลาง เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ นั่นคือพ่อแม่ของเจ้านะ เจ้ายังจะกล่าวทิ้งขว้างได้ลงคอหรือ แม้พวกเขาอาจทำผิดไปบ้าง แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้ให้กำเนิดเจ้า การที่เจ้าทำเช่นนี้ ไม่เหลือเยื่อใยใดๆ เช่นนี้ จะไปโทษพวกเขาที่ไม่ยอมรับเจ้าได้อย่างไร”

ซูต้ากงถอนหายใจหนักหน่วง เอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

เรื่องราวของครอบครัวซูซานหลาง คนในหมู่บ้านเดียวกันย่อมรู้ดี ใครเล่าจะไม่ทราบ

แม้ว่าซูซานหลางจะต้องอดทนกับความอยุติธรรม แต่เขาก็ไม่อาจแข็งกร้าวต่อหน้าบิดามารดาได้ เพราะนี่คือกฎที่ไม่อาจลบล้าง

ซูซื่อกงจึงเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “ซานหลาง หากเจ้าถูกถอดชื่อออกจากแซ่แล้ว มันจะไม่มีทางย้อนคืน เจ้าจงตรองดูให้รอบคอบ อย่าให้ถึงเวลาที่เจ้าต้องเสียใจ แล้วโทษพวกเราว่าไม่ได้ห้ามปรามเจ้า”

ซูซานหลางก้มหน้าลง ดวงตาไม่สบกับผู้ใด น้ำเสียงของเขาเยียบเย็น “ข้าคิดดีแล้ว ข้ายอมพาครอบครัวของข้าเดินจากไปเอง”

น้ำเสียงเรียบเฉยนั้น กลับแฝงความแน่วแน่ที่ไม่อาจเปลี่ยนใจ

เมื่อซูซานหลางพูดถึงเพียงนี้แล้ว แม้แต่คนที่อยากเตือนสติก็ไม่คิดจะพูดอีกต่อไป

ในเมื่อเขาตัดสินใจดื้อรั้นที่จะชนกำแพง ดื้อรั้นที่จะเดินเข้าสู่ทางตาย เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาไปเถิด อย่ารั้งเขาไว้อีกเลย