ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 81

ซูเสี่ยวหลิงยิ้มบางๆ พลางพยักหน้าพูดว่า "ข้ารู้ ท่านปู่อู๋เป็นคนดีมาก ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเสี่ยวลู่จะฉลาดขนาดนี้ ถ้านางสามารถรักษาพี่ใหญ่พี่รองให้หายได้จริงๆ ก็คงจะดีมาก"

พอนึกถึงพี่ชายทั้งสอง ซูเสี่ยวหลิงก็รู้สึกเศร้าใจอยู่บ้าง

โจวเหิงเม้มริมฝีปาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ต้องรักษาให้หายได้แน่นอน"

โจวเหิงก็รู้ว่าซูฉงกับซูหวามีอาการปัญญาอ่อน แต่พวกเขาก็ทำดีต่อเขาจากใจจริง เขาก็รู้สึกได้เช่นกัน ถ้าสามารถรักษาให้หายได้จริง ก็คงจะเป็นเรื่องที่ดี

ขาของเขา ตาเฒ่าอู๋บอกว่ามีโอกาสสำเร็จแค่สี่ส่วน แต่ตอนนี้ อาจจะมีโอกาสถึงหกส่วนแล้วก็ได้

โจวเหิงครุ่นคิด ซูเสี่ยวหลิงก็เช่นกัน นางยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า "ถ้าพี่ใหญ่พี่รองหายดีแล้ว ก็อยากให้พวกเขาไปสำนักศึกษาเพื่อหาความรู้"

สองปีที่ผ่านมา เด็กๆ ที่ได้เล่าเรียนกับเด็กที่ไม่ได้เล่าเรียนก็แตกต่างกันแล้ว การอ่านออกเขียนได้เป็นเรื่องสำคัญมาก

ซูเสี่ยวหลิงตระหนักถึงจุดนี้แล้ว แต่นางเป็นสตรี ชาตินี้นางไม่มีโอกาสได้ไปสำนักศึกษา

แค่พี่ชายทั้งสองคนของนางมีโอกาสได้เรียน นางก็พอใจแล้ว

โจวเหิงเห็นความใฝ่ฝันและปรารถนาที่จะหาความรู้ของซูเสี่ยวหลิง เขาจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเม้มริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ตลอดช่วงบ่ายจนถึงค่ำ ตาเฒ่าอู๋สอนวิธีการเก็บรักษาเข็มเงินและอุปกรณ์อื่นๆ ให้ซูเสี่ยวลู่ ขณะต้มยาก็พาซูเสี่ยวลู่ไปด้วย

เมื่อฟ้ามืด ซูซานหลางก็กลับมา

จ้าวซื่อทำอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้วจึงเรียกทุกคนมากินข้าว

ซูฉงกับซูหวาเช็ดเหงื่อเล็กน้อยแล้วมาแบกโจวเหิงไปกินอาหารมื้อเย็น

อาหารมื้อเย็นมีไก่ตุ๋นหนึ่งตัวและผักต้ม

ครั้งนี้จ้าวซื่อไม่ได้ใส่พริกลงไป แต่ทำน้ำพริกใส่ถ้วยไว้ ใครอยากกินก็ตักเอาเอง

โจวเหิงกินอย่างเอร็ดอร่อย เขาแอบมองทุกคนในครอบครัวนี้ กินข้าวอย่างเงียบๆ เหมือนกับพวกเขา

หลังกินข้าวเสร็จ ซูฉงกับซูหวาก็หมายจะแบกโจวเหิงกลับไป

โจวเหิงพูดเบาๆ ว่า "รอสักครู่"

ซูฉงกับซูหวามองหน้ากัน ดูเหมือนจะไม่เข้าใจ