ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1073

กู้ฮวนเอ๋อร์ที่แอบฟังอยู่ด้านข้างหูตั้งขึ้นทันที แล้วเบนสายตาไปทางซ่งรั่วเจินทันที “ญาติผู้พี่ ท่านพบพิรุธอะไรหรือไม่?”

“พบแล้ว” ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “พี่สี่ของข้าผิดปกติยิ่งนัก!”

เมื่อก่อน พี่สี่เป็นคนลุ่มหลงในความรักจริง ๆ แต่หลังจากได้สติจากอาการลุ่มหลงนั้นแล้ว ก็กล่าวได้ว่าไม่สนใจโลกภายนอกเลย สตรีใดที่ท่านแม่แนะนำให้ ก็ไม่ชายตามองแม้แต่น้อย

เขากล่าวว่าบัดนี้เพียงอยากจัดการกิจการให้ดี รอได้พบสตรีที่ชอบเมื่อใดก็ค่อยว่ากันอีกที

นึกถึงก่อนหน้านี้ที่พบพี่สี่กับมู่เหยาอยู่ด้วยกันที่โรงน้ำชา ก็น่าแปลกอยู่บ้าง บัดนี้ดูท่าแล้ว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองสนิทกันยิ่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้

ในเวลาเดียวกัน ฉู่มู่เหยาและซ่งจิ่งเซินยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ดวงตาแฝงไว้ด้วยความใคร่รู้

“เหตุใดเจ้าไปเมืองหยางโจว แม้แต่สัมภาระก็มิได้ตระเตรียมเลย? หรือว่าปกติแล้ว เจ้าออกจากจวนก็มีความเคยชินเช่นนี้?”

ซ่งจิ่งเซินเหลือบมองฉู่มู่เหยาอย่างจนปัญญาแวบหนึ่ง”กระหม่อมเพียงแค่มาส่งน้องหญิงสี่ขึ้นเรือ ย่อมมิได้เตรียมสัมภาระไว้”

เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกมา ฉู่มู่เหยาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที “ฉะนั้นเจ้าก็มิได้คิดจะไปเมืองหยางโจวตั้งแต่แรก?”

“ใช่แล้ว” ซ่งจิ่งเซินพยักหน้า

ฉู่มู่เหยา “!!!”

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงตามข้าขึ้นเรือมาด้วยกันเล่า?”

ซ่งจิ่งเซินยกมืออย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววขบขัน “เห็นท่านทุกข์ใจเพราะเรื่องงานแต่งของเสิ่นหวยอัน หม่อมฉันมีเมตตายิ่ง จึงจะไปเป็นเพื่อนท่านสักครา”

“ข้ามิได้เสียใจเพราะเขา!” ฉู่มู่เหยากล่าว

ซ่งจิ่งเซินมองรอยคล้ำใต้เปลือกตาของนาง รวมถึงดวงตาที่บวมเล็กน้อย เห็นชัดว่ามิได้เชื่อเลยแม้แต่น้อย

“ท่านไม่ส่องกระจกดูหน่อยหรือ ว่าตัวเองตอนนี้มีสภาพเช่นไร?”

ฉู่มู่เหยาเข้าใจทันทีว่า ซ่งจิ่งเซินเข้าใจผิด รีบกล่าวว่า

“เจ้าอย่าพูดมั่ว เมื่อคืนข้าแค่คิดว่าพวกเสด็จพี่ออกไปเที่ยวกันแล้วไม่พาข้าไปด้วย แต่พอคิดว่าวันนี้ในที่สุดก็ได้ออกไปเที่ยว จึงตื่นเต้นจนหลับไม่สนิทเลยทั้งคืน!”