ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 17

“องค์ชายสาม?”

ชั่วขณะหลินจือเยว่มองเห็นฉู่จวินถิง สีหน้าก็เข้มขึ้น เขายังจำได้ดี เมื่อสองปีก่อนซวงซวงปฏิเสธเขาก็เพราะฉู่จวินถิง!

“ข้าได้ยินว่ามีไต้ซือวิชาล้ำเลิศของลัทธิเต๋าท่านหนึ่งเดินทางมาเมืองหลวงจึงมาดูสักหน่อย มองรูปลักษณ์ดูแล้วยอดเยี่ยมกว่าที่คิดไว้มากนัก”

ใบหน้าฉู่จวินถิงประดับยิ้ม ท่วงท่าที่แสดงออกมากลับไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าเขาเพียงยืนอยู่ที่นั่น พูดคุยอย่างสนุกสนานแต่กลับสง่างามเจิดจรัส ทำให้คนไม่กล้าล่วงเกิน

ชั่วขณะที่ฉินซวงซวงมองเห็นฉู่จวินถิง ก็ยังมิอาจควบคุมความหลงใหลที่สะท้อนภายในสายตาได้

แม้กลับชาติมาเกิดอีกครั้ง ยามได้พบฉู่จวินถิงก็ยังรู้สึกโหยหาอย่างมิอาจอดกลั้น บุรุษเช่นนี้ถึงจะเป็นคนที่นางต้องการอย่างแท้จริง สูงศักดิ์ หล่อเหลา ลึกลับ นางอยากรู้เหลือเกินว่าบุรุษเช่นนี้ จะเป็นอย่างไรหากวันหนึ่งเกิดหลงใหลยอมจำนนขึ้นมา?

ทว่าน่าเสียดายชาติก่อนนางเสียเวลาไปมากเพียงนั้น เดินทางผิดมากเพียงนั้น สุดท้ายก็ไม่สามารถทำให้เขาชายตาแลได้ ตรงกันข้ามกลับกลายเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน

ซ่งรั่วเจินเองก็คิดไม่ถึงว่าจะได้พบฉู่จวินถิงที่นี่ มองเห็นโชคชะตาสีแดงจนเริ่มม่วงนั้นของเขา นึกเสียดายขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ โชคชะตาแข็งแกร่งกว่าพระเอกเฉกเช่นหลินจือเยว่ดังคาด นี่ต่างหากคือบุตรแห่งโชคชะตาที่แท้จริง!

นิยายพูดถึงเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ทว่าบนโลกมิได้มีตัวเอกเพียงคนเดียว ดังนั้นมีคนโชคชะตาแข็งแกร่งปรากฏออกมาก็เป็นเรื่องปกติมาก ก่อนนี้ภายในหนังสือ ฉู่จวินถิงมิใช่เพียงคนธรรมดา หาไม่แล้วก็คงไม่ทำให้ฉินซวงซวงหลงรักปานนั้น

“ฉู่อ๋อง ให้ท่านเห็นเรื่องน่าขันแล้ว รั่วเจินโมโหไปชั่วขณะจึงพูดจาส่งเดช ท่านอ๋องอย่าเก็บไปใส่ใจเลยเพคะ”

หลิ่วเฟยเยี่ยนรีบอธิบาย ทั้งยังขยิบตาให้ซุนฮั่นเฟย หวังเพียงให้เขาสร้างผลงานดีเยี่ยมอย่างหนึ่งต่อหน้าฉู่อ๋อง บัดนี้ในบรรดาพระโอรสของฝ่าบาทก็มีฉู่อ๋องมีความสามารถที่สุด หากสามารถเข้าตาฉู่อ๋องได้ เช่นนั้นภายภาคหน้าก็สามารถขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้โดยไม่เปลืองแรงแล้ว

“ใช่แล้ว ญาติผู้น้องของกระหม่อมถูกโทสะครอบงำ รบกวนความสุขของท่านอ๋องแล้ว วันนี้ท่านอ๋องเดินทางมาก็เพื่อพบไต้ซือเทียนสุ่ยกระมัง?” ซุนฮั่นเฟยยิ้มประจบเอาใจ

ไต้ซือเทียนสุ่ยทางด้านข้างได้ยินว่าฉู่อ๋องมาพบตนเองก็ดีใจอย่างสุดระงับ นี่ก็คือโอกาสอันดี!

“ท่านอ๋อง แม่นางซ่งผู้นี้อาศัยชาติกำเนิดไม่ธรรมดาตั้งใจมาสร้างปัญหา นางพูดจาส่งเดชเพียงนี้ ทำผิดข้อห้าม ปากและลิ้นต้องเกิดแผลพุพอง เป็นราคาที่ต้องจ่าย ไม่ทราบว่าท่านอ๋องต้องการพบอาตมาเพื่อดูดวงชะตาอันใดหรือ? อาตมาจะต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเป็นแน่”

สายตาซ่งรั่วเจินสะท้อนไอเย็น “พูดเองเออเอง ปากน่าจะเจ็บมากกระมัง?”

“อาตมาไม่ได้...” เทียนสุ่ยเพิ่งอ้าปาก ก็กัดลิ้นตนเองแล้ว มุมปากมีเลือดไหล เกิดแผลพุพองในปากอย่างรวดเร็ว พูดแล้วก็เจ็บมาก

เป็นไปได้อย่างไร?

ภายในสายตาเทียนสุ่ยเผยแววตกตะลึงหวาดกลัว สายตาที่ทอดมองซ่งรั่วเจินเปลี่ยนไป เหตุใดจึงแม่นยำเพียงนี้?

“กรรมตามสนองแล้ว” ซ่งรั่วเจินพูดนิ่งๆ

คนอื่นเห็นเลือดที่มุมปากเทียนสุ่ยก็หน้าเปลี่ยนสี ครู่ถัดมาหันมองทางซ่งรั่วเจิน นางพูดถูกจริงหรือ? ตกลงนี่คือความบังเอิญหรือมีความสามารถอย่างแท้จริง?

“ข้ากลับคิดว่าแม่นางซ่งพูดมีเหตุผลมาก ในเมื่อนางพูดว่าสามารถหาแม่นางสวีได้ พวกเจ้าแต่ละคนขัดขวางอันใดกัน? จริงหรือเท็จเพียงมองดูก็รู้แล้ว”

ฉู่จวินถิงทอดสายตาสนใจลงบนตัวซ่งรั่วเจิน เกิดความสงสัยขึ้นภายในใจ ทั้งที่ชาติก่อนซ่งรั่วเจินกล้ำกลืนฝืนแต่งงานไป แม้มีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ แต่ออกเรือนแล้วต้องเชื่อฟังสามี ทำได้เพียงกลืนความเสียใจลงท้อง

แม้ว่าต่อมาหลินจือเยว่และฉินซวงซวงรักใคร่ปรองดอง ทำเรื่องเลยเถิดเกินไปมากมาย ซ่งรั่วเจินก็ไม่เคยพูดออกมาต่อหน้าธารกำนัลแม้ครึ่งประโยค บัดนี้นางถึงขั้นเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เขาคิดว่าซ่งรั่วเจินต้องกลับมาเกิดใหม่เฉกเดียวกับเขาเป็นแน่ เพียงแต่หลังกลับชาติมาเกิดแล้ว...อุปนิสัยเปลี่ยนไปมากเพียงนี้เชียวหรือ?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน