ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 121

“นี่มันหนังสือที่หม่อมฉันมอบให้ท่าน ท่านอ๋อง มีอะไรผิดปกติกับเนื้อหางั้นหรือ”

“เนื้อหาไม่มีปัญหาอะไร” มู่หรงฉีพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ทว่านักบวชผู้นี้พบบางสิ่งที่ไม่เหมาะสมในหนังสือโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“อะไรหรือ”

มู่หรงฉีขยิบตาให้นักบวชลัทธิเต๋า จากนั้นจึงเปิดหนังสือให้เหลิ่งชิงฮวนดูอย่างระมัดระวัง

“ข้าน้อยค้นพบว่าหมึกในหนังสือเล่มนี้ผสมยาพิษ หากสัมผัสเป็นเวลานาน อาจสามารถซึมผ่านผิวหนัง การหายใจเข้าสู่ร่างกาย ในตอนแรกมันจะทำให้เกิดอาการเช่นไอ เจ็บหัวใจและแขนขาอ่อนแรง”

เหลิ่งชิงฮวนตกตะลึงด้วย ก่อนจะถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “ท่านบอกว่าหมึกนี้มีพิษ?เป็นไปได้อย่างไร”

มู่หรงฉีพยักหน้า “ข้าก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นจึงเชิญเจ้ามาอธิบายที่นี่”

เหลิ่งชิงหลางกระแอมอีกครั้งเพื่อตอบสนองต่อโอกาสนี้ “หม่อมฉันเห็นบทกวีนี้ในห้องทำงานของท่านอ๋องในวันนั้นและชอบมันมาก จึงขอมาอ่านทุกวันแล้ววางไว้ข้างหมอนตอนกลางคืน ใช่ ใครจะไปรู้ว่าร่างกายของหม่อมฉันกลับแย่ลงทุกวัน ไม่ว่าจะไปหาหมอกี่ครั้งก็หาสาเหตุไม่ได้

คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเกิดจากหนังสือเล่มนี้ เหตุใดท่านพี่จึงเลินเล่อเช่นนี้ ต้องขอบคุณตัวหม่อมฉันเอง มิฉะนั้นท่านอ๋องถูกสังหารในห้องทำงานไปแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “หลังจากฟังที่เจ้าพูดแล้ว เรื่องราวดูน่ากลัวจริงๆ แต่เพียงแค่คำพูดสองสามคำของนักบวชลัทธิเต๋าเหล่านี้ พวกท่านทุกคนก็เชื่อว่าหมึกนี้มีพิษแล้วหรือ แล้วเหตุใดข้าถึงมองไม่ออก”

การแสดงออกของนักบวชลัทธิเต๋าดูซับซ้อนมาก “พอดีว่าข้าน้อยรู้ศิลปะการเล่นแร่แปรธาตุและมีความเข้าใจเกี่ยวกับพิษในหมึกนี้เล็กน้อย” มู่หรงฉีเริ่มหมุนประแจหยกสีเขียวบนนิ้วหัวแม่มือของเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ข้าจำได้ว่าพระชายาเอกเคยกล่าวไว้ว่าฝานจินเหลียนโง่เขลาถึงเพียงนั้นยังวางยาพิษอู่ต้าหลางให้ตายได้ หากเจ้าอยากจะสังหารคงเป็นเรื่องง่าย ดูเหมือนว่าข้าจะประมาทเกินไป”

เหลิ่งชิงฮวนแทบสำลัก สิ่งที่เขาพูดด้วยความโกรธนั้นแท้จริงแล้วผู้ชายคนนี้เก็บมันไว้ในใจมาตลอด เขาระมัดระวังตัวมาตลอด

“แม้แต่ท่านอ๋องยังเชื่อว่าหม่อมฉันเป็นคนใช้วิธีชั่วร้ายทำร้ายท่านงั้นหรือ”

“ไม่แน่ เพราะพระชายาเอกมักจะไม่พอใจข้าอยู่เสมอ นอกจากนี้อาจเป็นเพราะเจ้าไปจากข้าไม่ได้จึงเปลี่ยนทิศทางดาบ การใช้วิธีการอันชั่วร้ายนี้ก็ถือเป็นทางลัดเช่นกัน”

“มันไม่ใช่สไตล์ของหม่อมฉันเอาเสียเลย หม่อมฉันชอบการทำอย่างตรงไปตรงมามากกว่า หมึกนี้ไม่มีพิษ ถึงมีมันก็ระเหยไปในสองสามวัน

นี่มันเล่นลูกไม้สกปรกชัดๆ ต่อให้หม่อมฉันจะกลืนหนังสือลงไปทั้งเล่ม จะยังไอเป็นเวลาสิบหรือแปดปีจนกระทั่งผมหงอก ไม่มีใครอยากแต่งงานด้วย หม่อมฉันดูเบื่อชีวิตมากเลยหรือ”

“ไม่สำคัญว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าไม่สามารถฟังคำพูดด้านเดียวของเจ้าได้” มู่หรงฉีจ้องไปที่เธอ “ฉะนั้นข้าจึงส่งคนไปที่สุสานตระกูลเหลิ่งเพื่อเชิญคุณชายใหญ่มาที่นี่”

“พี่ชายของหม่อมฉันสุขภาพไม่ดี เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเขาอย่างไร”

“บทกวีนี้คัดลอกโดยเขา ถ้ามีอะไรผิดปกติกับหมึก เจ้าคิดว่ามันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาหรือ ยิ่งไปกว่านั้นชิงหลางเพิ่งบอกว่าสุขภาพของพี่ชายเจ้าไม่ได้แย่ขนาดนั้น มีคนเห็นด้วยตาตัวเองว่าครั้งหนึ่งเจ้าเคยขึ้นรถคันเดียวกับเขา ทั้งพูดคุยและหัวเราะกันโดยไม่เหมือนคนเจ็บป่วย”

เหลิ่งชิงหลางรู้แล้วงั้นเหรอ

ไม่แปลกทีนางรีบกระโดดข้ามกำแพงราวกับสุนัขที่ร้อนใจ เพื่อก้าวนำเธอไปหนึ่งก้าวโดยการสร้างเรื่องหมึกพิษ ที่แท้นางก็อยากทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกนี่เอง

แอบฆ่าสามีตัวเองงั้นเหรอ หากเรื่องราวถูกสืบจนเจอความจริง มู่หรงฉีชายผู้บ้าบิ่นอาจจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนกวาดไปทั่วใบหน้าของมู่หรงฉีอย่างรวดเร็ว รูม่านตาของเขากะพริบ ร่องรอยของรอยยิ้มหายวับไป มันเร็วมากจนแทบเป็นไปไม่ได้

ชายคนนี้จะเชื่อหรือไม่ หรือแค่รอดูความตื่นเต้น? เหลิ่งชิงฮวนขยับมองใกล้ขึ้น แต่เขายังคงมีสีหน้าเคร่งขรึมซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย ราวกับว่ามีคนจับได้ว่าเธอขโมยของบางอย่าง