ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 13

หลังจากที่เหลิ่งชิงฮวนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอบอกให้หลิงกวนเอ๋อร์ไปแจ้งให้คนเตรียมรถ เพื่อที่จะเอายาไปส่งให้เหล่าไท่จวิน

ยาได้ถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว บรรจุภัณฑ์ด้านนอกถูกฉีกออก และห่อด้วยถุงกระดาษ มองไปรอบๆ เห็นกล่องข้าวที่หลิงกวนเอ๋อร์เพิ่งซื้อมา ยาทุกชนิดถูกวางอย่างกระจัดกระจาย ราวกับว่ามีคนเคยเปิดใช้แล้ว ถึงอย่างไรเธอก็คงไม่สามารถที่จะเอายาออกจากแขนเสื้อของเธอท่ามกลางผู้คนได้ ไม่ช้าก็เร็วคนอื่นก็จะสงสัย อย่างน้อยนี่ก็ทดแทนกันได้

หลังจากที่จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ออกจากจวน เมื่อมองไปรอบๆ ตรงทางออก ก็ไม่เห็นรถม้าของจวนท่านอ๋อง เธอเลยส่งโตวโตวไปถามคนเฝ้าประตู คนขับรถม้าที่สวมหมวกสักหลาดถือแส้เดินมาและกล่าวว่า “พระชายา เชิญขอรับ”

“รถม้าล่ะ”

คนขับรถม้าชี้ไป “เตรียมพร้อมแล้วขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนมองดูอย่างละเอียด รู้สึกแย่อยู่ครู่หนึ่ง นี่น่ะหรือรถม้าที่ว่าไว้ แท้จริงที่ลากเกวียนนั้นเป็นเพียงลาสีดำมันวาวตัวหนึ่งเท่านั้น ส่วนเกวียนนั้นปูด้วยฟางที่ขาดรุ่งริ่ง เมื่อวานข้าแค่เผลอพูดด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าชายผู้นี้จะเก็บมาใส่ใจและรอจนถึงตอนนี้เพื่อแก้แค้นข้า เขาใจแคบเท่ากับรูเข็มหรืออย่างไร

ไม่เป็นไร อย่างไรเสียคนที่เสียหน้าก็คือมู่หรงฉี ข้าจะใส่ใจอะไร

เธอขึ้นเกวียนลาไปพร้อมกับโตวโตวและนั่งไขว่ห้าง คนขับเกวียนใช้แส้ตี ลาตัวน้อยส่งเสียงร้องดัง นั่นทำให้มู่หรงฉีรู้สึกเสียหน้า

เขาเข้าใจในทันที

พอมาถึงจวนอันกั๋วกง คนเฝ้าประตูจำนางได้พร้อมกับมองดูรถลาของนาง และเชิญเธอเข้าจวนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ตรงไปที่ลานบ้านของเหล่าไท่จวิน

เหล่าไท่จวินนั่งลงกับพื้นและกำลังให้อาหารปลาใต้ต้นทับทิมในสวน พอได้ยินว่าเหลิ่งชิงฮวนกำลังจะมา ท่านก็รีบบิดตัวอีกข้างหนึ่งและนอนลงพร้อมกับห่มผ้าห่ม หลับตาลงราวกับคนไม่มีชีวิตชีวา

เหลิ่งชิงฮวนเห็นจากระยะไกลแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พอมาถึงก็นำกล่องข้าววางไว้กับพื้นพร้อมกับพูดขึ้น “ถวายบังคมเหล่าไท่จวิน”

เหล่าไท่จวินหลับตาลงช้าๆ อย่างอ่อนแรง “สายป่านนี้แล้วเพิ่งจะมา หรือว่าข้าคนนี้ไม่มีความสำคัญ ก็เลยรบกวนคู่บ่าวสาวอย่างพวกเจ้า”

เฮ้อ เหล่าไท่จวินคนนี้ทำไมจึงพูดจาไม่มีมูลเช่นนี้ คำพูดเยาะเย้ยเช่นนี้ก็พูดออกมาได้

แม่สามีแอบหัวเราะเบาๆ เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้กระทำผิดอะไรแต่กลับถูกแซวจนหน้าแดง นางเปิดฝากล่องออก “เหล่าไท่จวินช่างมีอารมณ์ขันยิ่งนัก ที่หม่อมฉันมาช้าเป็นเพราะว่าเตรียมยาให้ท่านอยู่เพคะ”

สีหน้าของเหล่าไท่จวินเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ยาตั้งกล่องหนึ่ง นี่เจ้ากะจะวางยาพิษข้าหรือ หรืออยากให้ยาติดคอข้าจนตายหรือไง”

เหล่าไท่จวินผู้นี้ก็มีเหตุผลที่จะโกรธ

เหลิงชิงฮวนนำยาออกมา “มีอยู่ไม่กี่ชนิด แต่เป็นปริมาณสำหรับสี่ห้าวัน กินยาให้ตรงเวลาท่านก็จะดีขึ้นในไม่ช้า”

เหล่าไท่จวินมองมาที่เธอและพึมพำเบาๆ “เจ้าหวังให้ข้าหายเร็วๆ จะได้ไม่รบกวนเจ้าใช่ไหม”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกจนปัญญา เธอนั่งลงตรงหน้าหญิงชราลดสายตาลงและพูดเบาๆ “แน่นอนหม่อมฉันหวังจะให้ท่านหายเร็วๆ แม้ว่าหม่อมฉันจะหย่ากับท่านอ๋องแล้ว แต่ก็ยังจะมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ”

เหล่าไท่จวินเบิกตากว้างและมองมาอย่างเคร่งขรึม “ขืนเจ้ายังพูดคำว่าหย่าให้ข้าได้ยินอีก ข้าจะเป็นลมให้เจ้าดูเดี๋ยวนี้เลย”

“ชิงฮวนไม่เหมาะกับท่านอ๋องจริงๆ เพคะ”

“นี่เจ้ายอมพ่ายแพ้แก่คุณหนูรองรึ ทั้งๆ ที่เจ้ายังไม่ได้พยายามเลยแม้แต่น้อย ช่างเปล่าประโยชน์เสียจริง!”