ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 172

บรรดาหญิงสาวของจวนสกุลจินพาองค์หญิงหรูอี้เข้าไปในจวน เดินชมโดยรอบพลางเสนอสมบัติต่างๆ ที่จะนำมาใช้ในงานแต่งงานครั้งใหญ่ เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาให้คุณค่ากับนางในฐานะเจ้าหญิงมากแค่ไหน

หรูอี้รู้สึกวุ่นใจและรำคาญอยู่ครู่หนึ่ง ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ยิ่งรู้สึกว่ากำลังถูกสองพี่น้องตระกูลเหลิ่งกลั่นแกล้ง

เมื่อนึกถึงว่าปกตินางยิงธนูและเกิดความคิดที่จะแย่งชิงลูกเขย เหตุใดวันนี้นางเปลี่ยนเป้าหมายแล้วจึงยังเป็นตัวตลอดในบรรดาหญิงสาวอยู่

จำได้ว่าหลังจากที่เหลิ่งชิงเฮ่อเป็นลมหมดสติ เหลิ่งชิงฮวนก็รีบตรงมาจากเรือนซู่อวี้ นางซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนอย่างเงียบขรึม นางกำลังวางแผนอะไรอยู่หรือไม่

หรูอี้ไม่ชอบการแต่งงานกับจวนรองมหาเสนาบดี เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียคุณรายตระกูลจินจะเปรียบเทียบกับเหลิ่งชิงเฮ่อผู้เก่งกาจในงานราชการอย่างไร นอกจากนี้ยังเทียบไม่ได้กับความสูงส่งและความงดงามของจวนอันกั๋วกง แต่ตอนนี้มันจบลงแล้ว ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว ความรักกลายเป็นความเกลียดชัง นางไม่สามารถเลือกอะไรได้อีก

สมาชิกหญิงของตระกูลจินติดตามนางไม่ห่าง ความเย่อหยิ่งทำให้คุณนายน้อยหลายคนอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น จนอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบตอนที่พวกนางแต่งงานเข้าจวนสกุลจิน โดยรู้สึกว่ามันช่างต่างราวฟ้ากับเหว ในอนาคตแม้ว่าพวกนางจะเป็นพี่สะใภ้ ทว่ายังต้องเคารพนางเหมือนบรรพบุรุษ ทำให้พวงนางรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

บรรยากาศไม่มีชีวิตชีวาอยู่พักหนึ่ง องค์หญิงหรูอี้จึงลุกขึ้นและกลับไปที่พระราชวัง

เหลิ่งชิงหลางเดินไปส่งนางจนถึงด้านนอกของจวน ก่อนจะเห็นฟังผิ่นจือซ่อนตัวอยู่ใต้ร้านค้าตรงข้าม ทำท่าทางกับตัวเองเมื่อรู้ว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว นางยิ้มเล็กน้อย หลังจากรถขององค์หญิงหรูอี้ขับออกไป นางจึงอำลาน้าสะใภ้และคนอื่นๆ เพื่อไปพบฟังผิ่นจือ

รถขององค์หญิงหรูอี้ขับไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ ล้อรถส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดและกระแทกอย่างแรง

ขันทีผู้รับผิดชอบการขับรถลงจากรถเพื่อตรวจสอบ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

เพลาของรถม้าในวังที่ฝังด้วยแหวนลูกปัดเหล็กซึ่งทำหน้าที่หล่อลื่น เพื่อให้ล้อวิ่งได้ราบรื่นยิ่งขึ้น แต่ตอนนี้เพลาแตกเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง ลูกเหล็กจะหมุนและหลุดออกจากรอยแตกในตอนขับ

ลูกปัดเหล็กตกหายไประหว่างทางโดยไม่มีใครสนใจ ทำให้ล้อหมุนด้วยความยากลำบาก

นี่ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ เขาจะหาลูกเหล็กนั้นใหม่ได้ที่ไหน เขาจึงต้องส่งคนกลับไปที่พระราชวังและเปลี่ยนรถม้าคันอื่นมาแทน

มันเป็นวันในฤดูร้อนที่แผดเผา ก้อนน้ำแข็งทั้งหมดในรถม้าละลายจนหมด ทำให้อากาศภายในอบอ้าวมากยิ่งขึ้น

คนรับใช้พระราชวังที่ดูแลการรับใช้องค์หญิงหรูอี้ไปรอบๆ ก่อนจะเห็นโรงน้ำชาข้างถนน สภาพแวดล้อมเงียบสงบ สามารถเขาไปนั่งพักผ่อนครู่หนึ่งได้

ทันใดนั้น ทหารยามจึงเดินเข้าไปมองหาห้องที่หรูหรา หลังจากสั่งอาหารว่างแล้วจึงเชิญองค์หญิงหรูอี้เข้าไปด้วยความเคารพ

ห้องหรูหรานั้นหันหน้าไปทางถนน เมื่อประตูห้องหรูหราถูกเปิดออก ผ้าม่านโปร่งพลิ้วไหวเบาๆ เพราะสายลมอ่อน หรูอี้นั่งลงดื่มชาแก้เบื่อพลางมองไปรอบ ๆ เพื่อดูทิวทัศน์

ประตูห้องส่วนตัวตรงข้ามก็เปิดออกเช่นกัน มีชายสองคนนั่งอยู่ข้างในกำลังพูดคุยโม้โอ้อวดกัน เสียงของพวกเขาลอยผ่านม่านผ้าโปร่งจนได้ยินอย่างชัดเจน

หนึ่งในนั้นยิ้มอย่างมีเลศนัย “แค่คุยโม้น่ะสิ ดื่มเหล้าแล้วชอบพูดจาเรื่อยเปื่อย นางเป็นถึงลูกสาวของจวนมหาเสนาบดีและยังเป็นพระชายาเอกของอ๋องฉี จะตกหลุมรักนักปราชญ์ยาจกแบบนั้นได้อย่างไร เจ้ากำลังล้อข้าเล่นหรือไง”

พระชายาเอกของอ๋องฉี? นักปราชญ์ยาจก?

หรูอี้ตกตะลึงในทันที ก่อนจะขยิบตาให้ข้าราชบริพารเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขาเงียบ จากนั้นเดินไปหลังม่านอย่างเงียบ ๆ และเงี่ยหูฟัง

“ขนาดชุยอิงอิงในเรื่องหอตะวันตกยังชอบจางเซิงได้เลย มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้บ้าง ทั้งสองคนถูกตีจนต้องแยกจากกัน ไม่เช่นนั้นทำไม่พระชายาเอกถึงฆ่าตัวตายในวันแต่งงานเล่า การแต่งงานกับท่านอ๋องเป็นงานแต่งที่ผู้หญิงหลายคนในฉางอันต่างก็พากันอิจฉา”

“เจ้าพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ มีข่าวลือข้างนอกว่าพระชายาเอกอิจฉาพระชายารองที่ได้รับความโปรดปรานมากกว่าจึงมิอาจทนได้”

“เมื่อสองสามวันก่อนจู่ๆ นักปราชญ์ยาจกนั่นก็รวย เอาแต่โอ้อวดให้พวกเราฟัง นั่นเป็นเงินตระกูลเหลิ่งไม่ใช่หรือไงเขาด้วย ตอนนี้เขาไม่ได้ขายหนังสือแล้ว บอกว่าต่อไปคงไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่อีก ช่องไหว่เพียงหยิบมือของอ๋องฉีสามารถทำให้เขาสุขสบายไปชั่วชีวิต”

“อ๋องฉีมีอำนาจมากและไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ดีกว่าเขาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า ไม่ช้าก็เร็วอ๋องฉีจะต้องเตะมันออกไปแน่ มีอะไรให้น่าภูมิใจกัน”

หนึ่งในนั้นลุกขึ้นเช็ดปากและเดินออกไป “นั่นเป็นเพราะในมือของเขามีความลับของพระชายาเอกของอ๋องฉีน่ะสิ”

“ความลับอะไร อย่าเพิ่งไป พูดให้จบก่อนสิ!”

“ข้าดื่มจนน้ำเต็มท้องแล้ว หิว ข้าจะไปรีดไถนักปราชญ์นั่นดีกว่า” ชายคนนั้นลดเสียงลง “ข้าบอกไว้ก่อนนะว่าเจ้าห้ามหลุดปากบอกใครเด็ดขาด จะได้ไม่ถูกฆ่าปิดปากไปเสียก่อน”

“ข่มขวัญกันชัดๆ”

“หึๆ ไม่กลัวก็แล้วเจ้าเถิด พระชายาเอกอ๋องฉีน่ะตั้งครรภ์ได้สี่เดือนกว่าแล้ว”

“อะไรนะ”

“จ้าคิดดูสิว่านางแต่งเข้าวังมานานแค่ไหนแล้ว”

“แล้วเด็กคนนี้...”

“ยังต้องพูดอีกหรือ ลูกของนักปราชญ์นั่นแหละ พระชายาเอกอ๋องฉีมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ข้าไม่รู้ว่านางใช้วิธีใดในการหลอกลวงอ๋องฉี ข้าเกรงว่าท่านคงจะไม่รู้ความจริงและมัวดีใจที่จะได้เป็นพ่อคน”

ทั้งสองยิ้มอย่างมีเลศนัยและเดินออกไปด้วยกัน “คนที่กล้าสวมเขาให้อ๋องฉีแห่งราชวงศ์ฉางอันมีเพียงนักปราชญ์เป็นคนแรก ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ ไปดื่มกับเขากันเถอะ”

หรูอี้ในห้องหรูหราไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินข่าวลือขณะที่มาพักผ่อนในโรงน้ำชาโดยไม่ตั้งใจ นางอาศัยอยู่ในวังเป็นเวลานาน เคยเห็นหมู่นางสนมทะเลาะกันมาบ้าง แต่นางไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนข้างนอกจะน่าหวาดกลัวถึงเพียงนี้

และเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ยังเป็นเรื่องบังเอิญ นางไม่คิดว่ามีคนจงใจวางกับดักให้นางเข้าไปในนั้น เป็นเพราะความเย่อหยิ่งและขาดความรอบคอบ หลังจากการยั่วยุของเหลิ่งชิงหลาง นางรู้สึกไม่พอใจเหลิ่งชิงฮวนมากขึ้น

หรูอี้ตกใจอยู่ครู่หนึ่งและยืนอยู่หลังประตูด้วยความงุนงงโดยไม่ตอบสนอง

เมื่อรู้สึกตัวจึงเดินผ่านม่านออกไป มองซ้ายขวาและพูดกับทหารยามสองคนที่อยู่ข้างนอกอย่างกระวนกระวาย “รีบตามชายสองคนที่นั่งดื่มในห้องข้างๆ เมื่อครู่ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น ตามไปดูว่าพวกเขาไปพบใครแล้วจับตัวมาให้ข้าทั้งหมด”

ทหารยามรับคำสั่งและไล่ตามพวกเขาทันที

หรูอี้รออยู่ที่โรงน้ำชา หลังจากเวลาธูปหนึ่งดอกผ่านไป นางดื่มชาไปสองถ้วย ทหารยามสองคนกลับมาและบอกกับนางว่า “ข้าน้อยแอบตามไปห่างๆ เห็นว่าพวกเขาเข้าไปในตรอก ทว่าใครจะรู้ตรอกน้อยมีเส้นทางซับซ้อน ทำให้ข้าน้อยคลาดกับพวกเขา องค์หญิงโปรดทรงให้อภัยด้วย จะให้ข้าน้อยตามสืบต่อหรือไม่ขอรับ”

หรูอี้รู้สึกผิดหวัง แต่เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากเหลิ่งชิงฮวนตั้งครรภ์ได้สี่เดือนจริงๆ นี่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ที่แน่นหนา เพียงพอที่จะทำลายชื่อเสียงของนางไปจนวันตาย

ดังนั้นทำไมนางต้องกังวลอีก

ถึงเวลานั้นใครเป็นชู้ย่อมถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน

นางถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมตั้งแต่เด็กและยังสามารถแสดงอำนาจในวังได้ตามอำเภอใจ ทว่านางกลับต้องทนทุกข์ทรมานกับการสูญเสียภายใต้เงื้อมมือของเหลิ่งชิงฮวน นางจะกล้ำกลืนความโกรธและปล่อยมันไปได้อย่างไร “ไม่ต้อง กลับวัง!”