ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 188

สายตาของมู่หรงฉีนั้นเปลี่ยนไป "ชิงฮวนบกว่าที่เจ้าไปหานางก็เพื่อรักษาโรค เมื่อก่อนข้าไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว สมองของเจ้านั้นป่วยจริงๆ"

ชายชุดแดงทำสีหน้าโอดครวญ "นางอธิบายความสัมพันธ์ของพวกเราให้เจ้าฟังแบบนี้หรือ ช่างน่าเสียใจจริงๆ ดูเหมือนว่าผู้หญิงนั้นเปลี่ยนใจไวยิ่งกว่าเปลี่ยนหน้าหนังสืออีก คิดถึงเมื่อก่อนที่พวกเรานั้นรักแรกพบที่เรือนหลินหลาง สัญญาจะรักกันชั่วฟ้าดินสลาย ร่วมรักชิดสนิท ช่าง..."

พูดยังไม่ทันจบ มู่หรงฉีก็ทยานตัวขึ้น กระบี่ยาวในมือวาดไปทางจรผมแล้วตัดผมของเขาขาดไปหนึ่งช่อ

"หากกล้าพูดไร้สาระทำลายชื่อเสียงของชิงฮวน ข้าไม่ปล่อยไว้แน่!"

ชายชุดแดงไม่คิดว่าอยู่ๆ เขาจะโกรธขึ้นมา เขาเองจึงโมโหเหมือนกัน "หัวขาดได้ แต่ทรงผมจะเสียไม่ได้ เข้ากล้าตัดผมของข้าจนขาดรึ!"

ทั้งสองคนนั้นโกรธเคืองอย่างมาก ต่างถือกระบี่ขึ้นแล้วสู้กันอีกครั้ง

ณ เวลานั้นเอง เงากระบี่ที่ฟาดฟันกันทำให้หินทรายนั้นฟุ้งกระจาย

"ชิงฮวนนี่ตาไม่ถึงจริงๆ ทำไมถึงได้แต่งงานกับคนขึ้หึงแบบนี้ ทั้งเห็นแก่ตัว ใจแคบ ใช้ความรุนแรง ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ข้าก็แค่พูดเล่นสองสามคำ ถึงกับทำให้เจ้าต้องสู้ตายแบบนี้เลยรึ หากผู้ชายบนโลกใบนี้ล้วนใจแคบแบบเจ้า ต่อไปข้าจะทำตัวเจ้าชู้แอบเสพสุขได้ยังไงกัน"

ยิ่งเขาพูดบ่นมากเท่าไหร่ กระบี่ยาวในมือของมู่หรงฉีก็ยิ่งดุดันมากยิ่งขึ้น

มีเสียงฝีเท้าม้าดังมาจากที่ไกลๆ

ชายชุดแดงทำเสียงไม่พอใจ "กองทัพเสริมของเจ้ามาอีกแล้ว คนเยอะกว่าชอบรังแกคนน้อยกว่า หน้าไม่อาย!"

มู่หรงฉีนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง "อย่าพูดไร้สาระ มาตัดสินกันเลยดีกว่า!"

ชายชุดแดงกัดฟันแล้วพยักหน้า "ได้! หากข้าชนะ เจ้าต้องยอมให้ชิงฮวนกับข้า!"

"อย่าหวังเลย!"

ทั้งสองคนนั้นแอบออมพลังเพื่อสู้สุดแรง ทั้งสองนั้นเก็บกระบี่ยาวในมืออย่างพร้อมใจกัน แล้วออกพลังใส่อีกฝ่ายอย่างสุดพลัง

ทันใดนั้น เสียงม้าร้องสนั่น เหล่าทหารอารักขาเองก็รู้สึกเลือดในตัวสูบฉีด มีอาการเวียนหัวและตัวโยกไปมา เกือบจะตกลงมาจากม้า พวกเขาต่างตื่นตระหนก รู้สึกว่าที่ไกลออกไปด้านหน้านั้นมีแรงสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินถล่ม ทำให้เกิดความรู้สึกหวาดผวาและเกรงกลัวไม่อยากจะเข้าใกล้

"ท่านอ๋องคงจะไม่ได้ผ่าภูเขาออกเป็นสองซีกเพราะความโกรธหรอกใช่ไหม" รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดก็พยายามสุดความสามารถเพื่อรั้งเชือกม้าเอาไว้และตกตะลึงอย่างมาก

มู่หรงฉีนั้นก้าวถอยไปสองก้าว ตัวของเขานั้นเซ และรู้สึกว่าที่คอนั้นมีกลิ่นคาวเลือดออกมา เขาพยายามเอาลิ้นดันเพดานปากเพื่อไม่ให้เลือดมันออกมา นอกจากนี้ยังรู้สึกหน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ แทบจะยืนไม่อยู่จึงรีบเอากระบี่ยันพื้นเอาไว้

เมื่อหายหน้ามืดและมองอะไรชัดเจนขึ้นมา จึงมองไปที่ชายชุดแดง เห็นว่าเขานั้นคุกเข่าลงไปกับพื้นข้างหนึ่ง มือหนึ่งยันกระบี่เอาไว้ อีกมือก็ดันอยู่ที่พื้น และก็พยายามกัดฟันอดทนเหมือนกัน

"เจ้าแพ้แล้ว!"

มู่หรงฉีกัดฟันแน่แล้วพูดสามคำนี้ออกมา หากจะเทียบวิชาตัวเบาแล้ว มู่หรงฉีสู้เขาไม่ได้ แต่ถ้าเป็นกำลังภายในแล้ว ตนเองนั้นก็อยู่เหนือกว่า

ชายชุดแดงไม่ยอมรับ "ข้าก็แค่ไม่เหมือนเจ้า รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไร ได้รับบาดเจ็บหนักแท้ๆ แต่ก็ยังกัดฟันอดทน รู้สึกไม่สบายก็นั่งลงสิ หรือไม่ก็นอนลงไป ยืนไว้ให้รู้ว่าเจ้ามันซื่อบื่อหรือไง"

"สะใจจริง!" มู่หรงฉีนั้นพยายามยิ้มออกมา "ไม่เคยรู้สึกสบายอกสบายใจแบบนี้มานานมากแล้ว หากเจ้าดูแลควบคุมปากของตนเองได้โดยไม่พูดจาไร้สาระและตื๊อชิงฮวนอีก บางทีข้าก็คงจะเป็นเพื่อนกับเจ้าได้"

ชายชุดแดงนั้นไม่รับน้ำใจ "ใครพิศวาสเจ้ากัน ข้าอยากเป็นเพื่อนกับชิงฮวนเท่านั้น"

มู่หรงฉีทรงตัวให้อยู่แล้วถือกระบี่ขึ้นมาอย่างช้าๆ "จะมาสู้กันอีกสักรอบไหม"

"ไม่สู้แล้ว ข้าไม่โง่สักหน่อย เจ้าบาดเจ็บมีชิงฮวนคอยยกข้าวส่งน้ำป้อนยาให้ ส่วนข้านั้นมีแต่ผู้ชายรายล้อม เห็นแล้วก็รำคาญใจ ระบบภายในของข้านั้นถูกเจ้าอัดจนสั่นสะเทือนไปหมดแล้ว ข้าไม่เล่นกับเจ้าแล้ว ไว้ค่อยไปหาชิงฮวนวันหลังดีกว่า ไว้เจอกันใหม่"

เขาขยับตัวเล็กน้อยจากนั้นก็หายวับไปเลย