ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 20

"ข้ามีสินเดิมที่ท่านพ่อให้มา มีทั้งที่ดินแปลงนาและร้านค้าต่างๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องการใช้ชีวิตต่อไป กลับเป็นท่านพี่ที่อยู่ในจวนนี่ คนรับใช้ก็กดขี่ผู้ต่ำต้อยแล้วเยินยอผู้สูงส่ง ท่านพี่มีหลายอย่างที่จะทำต้องทำ ขาดเบี้ยเงินไปไม่ได้หรอกนะ"

เหลิ่งชิงเฮ่อยิ้มเศร้า "ร่างกายของข้า ข้ารู้ตัวดี คงจะมีเวลาอีกไม่มาก เบี้ยพวกนี้ข้าก็ไม่ได้ใช้หรอก อีกอย่าง เรื่องการกินอยู่ต่างๆ แม้ว่าจินซื่อจะละเลย แต่ยาที่ต้องกินอยู่ทุกวันนี้ จินซื่อกลับไม่เคยละเลยเลย ไม่เคยให้ขาดยาแม้แต่วันเดียว ขอแค่มียา ชีวิตของพี่ก็จะรักษาไว้ได้"

เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งนึกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้ได้ นางยื่นมือไปหาเหลิ่งชิงเฮ่อ "ท่านพี่ ให้ข้าจับดูชีพจรดูหน่อยนะ"

เหลิ่งชิงเฮ่อยิ้มเบา "ได้ข่าวว่าในงานวันแต่งของน้องนั้น น้องรักษาอาการป่วยเรื่อรังของเหล่าไท่จวินที่จวนอันกั๋วกงได้หรือ เรื่องในวันนั้นแพร่กระจายไปทั่ว แต่พี่ยังไม่ค่อยจะเชื่อนัก น้องจับดูชีพจรเป็นด้วยหรือ"

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า นางได้เตรียมคำพูดเอาไว้แล้ว "วันแต่งงานนั้นข้าอยากจะคิดสั้น ตอนที่หมดสติไปนั้นข้าฝันเห็นท่านแม่ ท่านบอกว่าตอนนี้ท่านกำลังเป็นเทพอยู่บนสวรรค์ จะคุ้มครองให้พวกเราปลอดภัย หลังจากนั้นข้าก็ตื่นมา แล้วอยู่ๆ ก็เข้าใจด้านการแพทย์จนได้"

สายตาที่คมลึกของเหลิ่งชิงเฮ่อจ้องมองไปที่เหลิ่งชิงฮวน แรกเริ่มรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่จากนั้นก็ปล่อยวางไปทันที

"งั้นท่านแม่ที่อยู่บนสวรรค์นั้นคงจะเป็นห่วงพวกเรา ให้เจ้าได้มีความสามารถในการรักษาผู้คน"

เหลิ่งชิงฮวนจับชีพจรให้เขา พลางใช้แหวนนาโนตรวจสุขภาพร่างกายอย่างละเอียดให้เขา ผ่านไปนานถึงจะลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็มีความเยือกเย็นแวบผ่าน นางกัดฟันพูดว่า "ตามที่ข้าคิดไว้ไม่มีผิด!"

เป็นยังไงบ้าง" เหลิ่งชิงเฮ่อถามเสียงเรียบ

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นยืนแล้วมองออกไปข้างนอกห้องศาลบรรพบุรุษทางหน้าต่าง เห็นว่าไม่มีใครอยู่ แม้แต่คนรับใช้เองก็ไม่รู้หายไปไหน จึงกดเสียงให้ต่ำแล้วพูดว่า "ท่านพี่ไม่ได้เป็นวัณโรค แต่ถูกวางยาพิษต่างหาก!"

"น้อง ล้อเล่นกันใช่ไหม" เหลิ่งชิงเฮ่อถามแบบยิ้มๆ

"เรื่องจริงเจ้าคะท่านพี่" สีหน้าของเหลิ่งชิงฮวนนั้นตึงเครียด "ยาพิษที่ท่านถูกวางยานั้นถูกหลอมขึ้นมาจากสารปรอทและสารพิษอื่นๆ ที่ปอดนั้นมีเงาที่ไม่เป็นระเบียบมากนัก มีแนวโน้มที่จะเกิดเป็นฝ้า ยังดีที่ไตนั้นยังไม่ถูกทำลายไปมาก เป็นความโชคดีในความโชคร้ายจริงๆ"

รอยยิ้มของเหลิ่งชิงเฮ่อค่อยๆ จางหายไป เขามองไปที่น้องสาว ผ่านไปนานจึงถามออกมาด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่า "ยังรักษาได้ไหม"

เสียงของเขานั้นมีความกังวล แต่แฝงไปด้วยความหวัง เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า "แน่นอน ต่อไปน้องจะต้องพึ่งอาศัยท่านพี่อีก ท่านพี่จะต้องรีบหายไวๆ นะเจ้าคะ"

สีหน้าที่ขาวซีดของเหลิ่งชิงเฮ่อนั้นแดงเพราะความโกรธ นัยต์ตานั้นระยิบระยับ "อยู่ดีๆ ทำไมถึงถูกวางยาได้ ดีนะที่ถูกวางยาพิษ ถ้าเป็นวัณโรคจริง ต่อให้น้องเป็นเทวดา ก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้"

ตอนนี้วัณโรคนั้นเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้

เหลิ่งชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างเบาๆ แม่ลูกจินซื่อนั้นจงใจจะสร้างปัญหาให้ตน แล้วจะปล่อยพี่ไปได้ยังไง เพราะเรื่องก่อนหน้าทำให้ท่านพ่อรู้สึกระแวง จึงไม่ได้ให้ฐานะของภรรยาเอกกับนาง หากท่านพี่ตายไป ลูกชายของจินซื่อก็จะเป็นลูกชายของภรรยาเอกของตระกูลเหลิ่ง จินซื่อนั้นก็จะเชิดหน้าชูคอแล้วก็มีฐานะ

"นอกจากจินซื่อแล้ว ที่ลานหลังจวนมหาเสนาบดียังมีใครกันที่โหดเหี้ยมใจกล้าขนาดนี้! พวกเขาแม่ลูกเกลียดท่านแม่เข้าไส้ ปล่อยพวกเราไว้ไม่ได้อยู่แล้ว แก้ยาพิษให้ท่านพี่นั้นก็ง่ายอยู่หรอก แต่สู้กันซึ่งหน้ารับมือได้ง่ายกว่าการแอบแทงข้างหลัง ใครจะไปรู้ว่าจินซื่อจะทวีความรุนแรงขึ้น ข้างกายท่านพี่นั้นล้วนเป็นตาของจินซื่อ พวกเราจะต้องวางแผนกันใหม่

เหลิ่งชิงเฮ่อเงียบไป "น้องไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก ต่อไปพี่จะระวังเรื่องการกินให้มากขึ้น"

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหัว ยังคงรู้สึกไม่ไว้ใจ "การวางยานั้นมีร้อยพันรูปแบบ หากพี่ไม่รู้ มันก็ยากที่จะป้องกัน ท่านพี่ เอาแบบนี้ไหม พี่ออกจากจวนแล้วลบหลีกไปสักพักไหม"

"หลบหลีกหรือ"

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า "ไม่อย่างนั้น ท่านพี่บอกท่านพ่อว่าตนเองนั้นป่วยหนัก กลัวว่าจะแพร่ให้กับคนในครอบครัวอยากจะออกไปรักษานอกจวน แล้วก็มีลานนี้พอดี ท่านพี่รักษาตัวให้หายดีเงียบๆ ก่อน แล้วพวกเราค่อยมาคิดหาทางออกกัน"