ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 298

ซื่ออี๋เหนียงรู้สึกโกรธขึ้นในทันที “ถ้ายังพูดอะไรไร้สาระอีกข้าจะตบปากเจ้าเสีย！ นางเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ที่กำลังจะแต่งงาน”

ทหารยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน “ถูกคุณหนูรองหลอกมาใช้ไหมขอรับ หญิงสาวบริสุทธิ์อะไรกัน นางนอนกับผู้ชายไปค่อนเมืองแล้ว ข้าเองก็ประหยัดเงินเกือบเดือนแล้วเพื่อที่จะได้นอนกับนางสักครั้ง ตอนนี้พอนึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเสียดายมาก จนปวดใจไปหมด”

จู่ๆซื่ออี๋เหนียงก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางหัว ความคิดแรกของนางคือลูกสาวของนางถูกเหลิ่งชิงหลางเอาไปขายหอนางโลม！ และกลายเป็นนางคณิกาที่มีชีวิตย่ำแย่กว่านักแสดง

นางถามย้ำกับทหารยามอย่างไม่เชื่อ “ที่เจ้าเล่ามาเป็นเรื่องจริงหรือ”

“จะไม่จริงได้อย่างไร เมื่อครู่ตอนที่นางกำลังจะออกไปยังทักทายพวกเราอย่างร่าเริงอยู่เลย ซื่ออี๋เหนียงสนใจนางไปทำไมกัน หรือว่านางมาหลอกอะไรทท่าน”

หลังจากนั้นทหารยามพูดอะไรออกมาซื่ออี๋เหนียงก็ไม่ได้ฟังแล้ว ในหัวของนางอื้ออึงราวกับมีผึ้งบินวนอยู่ในนั้น นางโกรธจนตัวสั่นและกัดฟันแน่นกรอด

ทหารยามที่เห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนสีไปมาก็รู้สึกตกใจ “ซื่ออี๋เหนียงท่านเป็นอะไรไป”

ซื่ออี๋เหนียงไม่พูดอะไรออกมา นางหันหลังกลับเดินเข้าไปในจวนมหาเสนาบดีด้วยความโมโหและมุ่งหน้าไปยังเรือนของเหลิ่งชิงหลาง

แม่จ้าวนำเงินทองที่ขอกลับคืนมาได้จากเทพธิดาน้อยส่งให้กับเหลิ่งชิงหลาง เหลิ่งชิงหลางวางแผนเล็กๆจนได้โชคเล็กๆมาก้อนหนึ่งอย่างไม่คาดคิด นางกอดมันเอาไว้ในอกอย่างดีใจและนับมัน และรอที่จะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นตั๋วเงิน เธอลอบภูมิใจในตัวเอง ซื่ออี๋เหนียงนั้นหลอกง่ายเกินไม่ มิน่าล่ะอี๋เหนียงของเธอถึงหลอกนางมาได้เป็นสิบปี

ซื่ออี๋เหนียงผลักประตูเข้ามาด้วยใบหน้ามืดครึ้ม สายตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้นราวกับจะฆ่าคน

เธอตกใจจนลุกขึ้นนั่งและรีบนำกล่องเครื่องประดับไปซ่อนไว้ด้านหลัง “กลับมาอีกทำไม”

ซื่ออี๋เหนียงอดทนต่อความเจ็บปวดที่มีในใจ เธอเค้นคำพูดออกมาอย่างลำบาก “ท่านบอกข้ามาตามความจริงว่าท่านเอาลูกข้าไปไว้ที่ไหนกันแน่”

เหลิ่งชิงหลางมึนงงไปครู่หนึ่ง “เมื่อครู่เจ้าเพิ่งได้พบกับนางไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้วิ่งมาถามคำถามนี้กับข้าล่ะ”

ซื่ออี๋เหนียงค่อยๆก้าวเข้าไปหานางทีละก้าว สายตาของนางแหลมคมราวกับคมมีด

“ท่านกล้าเอานางไปขายที่หอหลิงหลาง? ให้นางเป็นางคณิกา? ทำไมพวกท่านถึงได้ใจร้ายแบบนี้”

เหลิ่งชิงหลางชะงักไป “เจ้าไปฟังใครพูดอะไรไร้สาระมา บ่าวในจวนนี้คงต้องจัดการให้ดีหน่อยแล้ว！ จะได้อยู่ในที่ของตัวเอง”

“ท่านยังคิดอธิบายอยู่อีกหรือ” ดวงตาของซื่ออี๋เหนียงแดงก่ำและจ้องเขม็งไปที่เหลิ่งชิงฮวน “ข้าระลึกถึงบุญคุณที่ฮูหยินมีต่อข้าเสมอ หลายปีมานี้ข้ารับใช้พวกท่านว่าแข็งขันราวกับสุนัขตัวหนึ่ง และทำเพื่อพวกท่านทุกอย่างแม่แต่ลงมือฆ่าคน! แต่พวกท่านกับทำกับลูกสาวของข้าแบบนี้ จิตใจของพวกท่านไปไหนหมด เอาไปให้สุนัขกินหมดแล้วใช่ไหม”

เหลิ่งชิงหลางที่เห็นว่าเรื่องถูกเปิดเผยออกมาแล้วและปิดไม่มิดอีกต่อไป นางจึงพูดออกมาอย่างตื่นตระหนกว่า “เจ้าอย่าตกใจไปฟังที่ข้าพูดก่อน เรื่องนี้เกรงว่าจะมีการเข้าใจผิด”

ครั้งนี้ซื่ออี๋เหนียงโกรธจริงๆ นางคว้าชายเสื้อของเหลิ่งชิงหลางไว้แน่น “ยังจะอธิบายอะไรอีก พวกท่านทำร้ายจนข้าต้องทนทุกข์ วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะข้าอยากจะพบนางสักครั้งเกรงว่าข้าก็จะยังไม่รู้เรื่องอะไร ข้าจะเรียกร้องความยุติธรรมคืนให้กับลูกของข้า！”

คนซื่อสัตย์รีบร้อนขึ้นมาและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ซื่ออี๋เหนียงที่กำลังคว้านชายเสื้อเอาไว้แน่น มืออีกข้างหนึ่งของนางก็กุมไว้ที่ลำคอของเหลิ่งชิงหลาง

เหลิ่งชิงหลางเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆจะไปมีแรงต่อต้านได้อย่างไรกัน ทันใดนั้นเหลิ่งชิงหลางก็รู้สึกหายใจไม่ออก แขนทั้งสองข้างของนางก็ปัดไปมาเปะปะและดิ้นรนอย่างสู้ชีวิต

เมื่อแม่จ้าวที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาห้าม