ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 324

พระสนมฮุ่ยเฟยขมวดคิ้วและมองไปที่จิ่นอวี๋ “เรื่องนี้เป็นความผิดเจ้า ยังจะมาพูดจาส่งเดช เรื่องแบบนี้จะพูดเหลวไหลได้หรือ?”

จิ่นอวี๋หยุดพูด กลืนคำพูดที่คิดจะพูดก่อนจะก้มหน้าลง “จิ่นอวี๋รู้ผิดแล้วเพคะ”

พระสนมฮุ่ยเฟยหันหน้าไปมองเหลิ่งชิงฮวน “ข้ารู้ว่าระหว่างเจ้ากับจิ่นอวี๋อาจจะมีเรื่องบาดหมางกัน แต่วันนั้นข้าบอกฉีเอ๋อร์ชัดเจนแล้ว หากเจ้าไม่ชอบข้าจะให้จิ่นอวี๋กลับเข้ามาในวังหรือไม่ก็ดูแลนางให้ดี เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับจิ่นอวี๋หรือไม่นั้นต้องรอหารือกันต่อไป ในฐานะพี่สะใภ้เจ้าก็ควรจะใจกว้างไม่ควรยุยงให้ฉีเอ๋อร์ทำแบบนี้กับลูกพี่ลูกน้องตนเอง”

ก่อนที่เหลิ่งชิงฮวนจะพูดมู่หรงฉีก็เอ่ยขึ้นมาก่อน “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับชิงฮวน นางไม่รู้เรื่องอะไร”

พระสนมฮุ่ยเฟยโบกมือขัดจังหวะคำอธิบายของมู่หรงฉี “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิ แต่ข้าแค่สอนหลักการของการเป็นภรรยาให้ชิงฮวน เช่นเดียวกับชิงหลาง การตั้งครรภ์ของนางถือเป็นเรื่องมงคลของจวนอ๋องฉี แล้วทำไมชิงฮวนถึงยังไม่ยอมปล่อยวาง ต้องทำให้เรื่องมันใหญ่โตเช่นนี้ด้วย?”

“หากนางไม่ยโสหนีไปอยู่บนกระท่อมบนเขาแล้วยายหลิงจะมีโอกาสลงมือได้อย่างไร? เสด็จพ่อของเจ้าเองก็ไม่พอใจกับเรื่องนี้ ข้าไม่จำเป็นต้องพูดถึงผลที่ตามมาพวกเจ้าก็น่าจะรู้ดี”

ชิงฮวนไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอกลัวว่าหากเธอเอ่ยปากแล้วจะขัดแย้งกันถูกแม่สามีหาว่าไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

มู่หรงฉีอยากจะแก้ต่างให้เหลิ่งชิงฮวนอีกครั้ง แต่ถูกพระสนมฮุ่ยเฟยขัดจังหวะ “ตั้งแต่ชิงฮวนกลับมาที่จวน ก็คงจะตระหนักถึงความผิดของตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องให้ข้าพูดอะไรมากมาย ในฐานะที่เจ้าเป็นอ๋องฉีแห่งราชวงศ์ เรื่องสามภรรยาสี่สนมนั้นก็ปกติ ยิ่งมีลูกมากยิ่งมีวความสุข เพื่อสืบทอดราชวงศ์ต่อไป”

มู่หรงฉีถอนหายใจ เขาหวังเพียงว่าเสด็จแม่ของเขาจะแสดงความเมตตา วันนี้กว่าเหลิ่งชิงฮวนจะยอมไว้หน้าเขาได้ อย่าทำให้นางโกรธจนหนีไปอีกเลย

เหลิ่งชิงฮวนไม่โต้แย้งอะไร เธอก้มหัวลงและกุมท้องแสร้งทำเป็นเชื่อฟัง แต่ในใจของเธอกลับบ้าคลั่ง เธอกำลังคิด เสด็จพ่อสามีของเธอแม้จะแก่แต่ก็ยังมีไฟ หากเลือกสาวงามอีกสักคนเพื่อเพิ่มวังหลังเป็นตัวอย่างให้เธอศึกษา ก็อยากจะรู้นักว่าแม่สามีคนนี้จะยังมีคุณธรรมอยู่ไหม

พระสนมฮุ่ยเฟยไม่ได้ตำหนิอะไรต่อเพราะท่าทางสำนึกผิดของเธอ

เมื่อกวาดสายตามองก็เห็นจิ่นอวี๋ที่น้ำตาคลอราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้า ในใจของนางก็อ่อนยวบ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่านางน่าสงสาร

“ข้าก็แค่เป็นห่วงเรื่องในจวนอ๋องฉีของเจ้า เดี๋ยวคนนู้นเข้าคนนี้ออกทำให้คนอื่นกังวล หากไม่มีเรื่องอะไรข้าขอกำชับจิ่นอวี๋สักหน่อยแล้วก็จะกลับ พวกเจ้าก็แยกย้ายกันไปเถอะ”

ทุกคนออกไปทันที

พระสนมฮุ่ยเฟยกวักมือเรียกจิ่นอวี๋ “เข้ามาให้ข้าดูหน่อยว่าเจ้าบาดเจ็บหนักหรือไม่?”

เมื่อเห็นจิ่นอวี๋บาดเจ็บ พระสนมฮุ่ยเฟยก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรแต่กลับตำหนิตัวเอง นางก็ยิ่งเสียใจ เมื่อเดินไปได้ไม่เท่าไหร่น้ำตาเม็ดโตก็ไหลลงมาโดนชายกระโปรง

“เด็กโง่ แตงโมที่ฝืดเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน ถ้าข้าสามารถช่วยได้ข้าก็จะช่วย แต่เพราะเจ้ากับฉีเอ๋อร์ไม่มีวาสนาต่อกัน ปล่อยวางเสียเถอะจะฝืนไปทำไม จะไปหาเรื่องเหลิ่งชิงฮวนต่อหน้าให้ฉีเอ๋อร์เกลียดเจ้าหรือ?” พระสนมฮุ่ยเฟยเอ่ยอย่างจริงจัง