ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 342

ทหารอารักขากรูกันเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?”

“ข้าว่าแล้ว นางอยู่ในตำหนักเจียนเจีย ที่นี่ไม่มีทางสงบแน่นอน”

พระสนมฮุ่ยเฟยที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มคน จ้องเหลิ่งชิงฮวนอย่างเย็นชา “มิน่าล่ะ สองวันมานี้ไม่มีเหตุผลเลยที่มีแมวเสือดาวจํานวนมาก ออกมาล้อมตำหนักเจียนเจียไม่ยอมไปไหน ต้องเป็นเจ้าที่แส่หาเรื่องแน่นอน”

แมวเสือดาวที่ถูกถลกหนังตัวนั้น สร้างบรรยากาศหวาดกลัวให้กับทุกคน ทำให้ทุกคนพร้อมใจกัน เกิดความกลัวต่อเหลิ่งชิงฮวน

มันเหมือนกับการดูหนังสยองขวัญ คนที่เห็นหวาดกลัว จนแทบจะฉีราดแล้ว จริง ๆ แล้วทั้งหมดขึ้นอยู่กับบรรยากาศและเอฟเฟกต์เสียง เมื่อคุณปิดเสียงแล้ว แม้แต่กำลังดูเรื่อง 《เดอะริง คำสาปมรณะ》ก็รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังตลก

ในทำนองเดียวกัน แต่เดิมทุกคนรู้สึกว่า สิ่งที่ยายหลิงเคยกล่าวไว้เป็นเรื่องไร้สาระ พระชายาฉีอ๋องชอบพูดคุยหัวเราะ สามารถกระโดดโลดเต้น เข้ากับคนง่าย อีกทั้งยังชอบอาบแดด จะเป็นผีไปได้อย่างไร?

แต่ว่า ฉากที่เห็นนั้นทำให้ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่า แมวเสือดาวถลกหนังตัวนี้กับเหลิ่งชิงฮวนยากที่จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน ต้องเป็นเพราะหลิงติงรบกวนนาง ก็เลยทิ้งไว้ตรงนี้อย่างรีบร้อน

คุณพระ ทำไมพระชายาฉีถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้?

เป็นที่รู้กันดีว่า มีคำกล่าวที่ว่า แมวตัวนี้เป็นหยิน โดยเฉพาะแมวดำ ซึ่งเกิดจากการเปลี่ยนแปลงของความอยุติธรรม

ทำไมจู่ๆตำหนักเจียนเจียถึงได้มีแมวเสือดาวที่ไล่แล้วไม่ไปมากมายอย่างนี้? ทำไมพระชายาฉีถึงต้องถลกหนังแมวทั้งเป็นด้วย?

เหลิ่งชิงฮวนแบกรับสายตาแปลกๆของคนรอบตัว กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หงุดหงิดใจเล็กน้อย

ฝีมือการใส่ร้ายป้ายสีที่ต่ำช้าขนาดนี้ จงใจให้มีคนหลงเชื่อ

“ของแบบนี้หม่อมฉันเองก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน หม่อมฉันก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว จากนั้นก็เปิดหน้าต่างดู ก็มีคนโยนสิ่งนี้เข้ามา”

“เจ้าคิดว่าคนอื่นโง่หรือไง? ที่ประตูตำหนักเจียนเจียมีทหารอารักขาเฝ้าอยู่มากมาย พวกเขาไม่ใช่จะมารังแกได้ จะปล่อยให้คนนอกปะปนเข้ามาได้อย่างไรกัน?”

“แต่เมื่อกี้หลิงติงสั่งให้ทหารอารักขาช่วยไปไล่แมว อาจจะไม่มีใครระวังบริเวณโดยรอบ?”

“ความหมายของเจ้ากคือพวกข้าจงใจล่อเสือออกจากถ้ำ จากนั้นก็ใส่ร้ายเจ้างั้นเหรอ?” พระสนมฮุ่ยเฟยร้อนรน

ตัวเองไม่ได้พูด แต่ฉันก็มีเหตุผลที่จะสงสัย

เหลิ่งชิงฮวนยักไหล่อย่างไม่สนใจ “เห็นได้ชัดว่ามีคนยืมหัวข้อแสดงความเห็น จงใจใส่ร้ายหม่อมฉัน ถ้าหากฮุ่ยผินอยากที่จะอาสารับผิดเอง หม่อมฉันก็หมดหนทาง”

เธอมองแค่ว่านี่เป็นการกลั่นแกล้งของใคร ไม่ได้มองเป็นเรื่องเดียวกัน รู้สึกแค่ว่าหิ้วไปฝังก็จบแล้ว

พระสนมฮุ่ยเฟยกลับไม่ยอมแพ้และห้ามเธอไว้ “คิดที่จะอำพรางศพงั้นเหรอ? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เรื่องนี้พวกเราต้องหาเหตุผลดีๆ”

ที่นี่เสียงดังอึกทึก จนคนข้างนอกตกใจ ดังนั้น ที่ประตูตำหนักเจียนเจียคนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

มีคนแอบคุยกัน “ได้ยินว่า หลายวันมานี้ ในตำหนักเจียนเจียไม่ค่อยสงบ ตอนกลางคืนมีแมวเป็นฝูง ทำให้คนหวาดกลัว

“แล้วเมื่อคืนที่ผ่านมา มีขันทีน้อยที่ลาดตระเวนกลางดึก เห็นเงาคนมีขาวลอยผ่านมาอยู่แถวนี้ เพียงขยี้ตาแปปเดียวก็ไม่เห็นแล้ว แปลกมากๆ”

“พวกเจ้ายังไม่รู้สินะ ไก่ที่เลี้ยงไว้ในกรงในห้องเครื่องเดิมนั้น พวกเจ้ารู้ไหมว่ามันตายหมดเลยเพียงชั่วข้ามคืน และถูกดูดเลือดจนแห้ง บนพื้นไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียว เรื่องนี้แปลกมากจริงๆ ผู้ดูแลห้องเครื่องก็ไม่กล้ารายงาน แค่คิดว่าตัวพังพอนกัดตาย เลยจะจัดการอย่างเงียบๆ เจ้าว่า ใครจะกล้ากินล่ะ? ถ้าเกิดกินเข้าไปแล้ว ใครจะรับผิดชอบกันล่ะ?”

“เจ้ายังเก็บเป็นความความลับอีกเหรอ? หลายวันมานี้มีข่าวลือในวังหลวง แม้แต่คนใหญ่คนโตไม่กล้าพูดพล่าม กลัวถูกเจ้านายลงโทษ”

“พวกเจ้าว่า มันแปลกไหม? หลังจากที่พระชายาฉีเข้ามาอยู่ในวังหลวง เรื่องประหลาดก็เกิดขึ้นมาทีละเรื่อง”

เสียงคุยไม่ได้ดัง แต่ก็ยังลอยเข้าหูเหลิ่งชิงฮวน

สีหน้าของคนในตำหนักเจียนเจียต่างก็เปลี่ยนไปกันหมด