ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 350

ผู้คุมนักโทษไม่กล้าปิดบัง เขาจึงยอมรับว่า “เดิมที่กระหม่อมเป็นแค่คนฝึกหนูข้างถนน อาศัยเพียงวิชาฝึกฝนหนูในการหาเลี้ยงครอบครัวจึงเป็นโอกาสที่ทำให้กระหม่อมได้รู้จักขุนนางคนหนึ่งซึ่งเป็นญาติห่างๆกับฮองเฮา เมื่อเขาได้ใช้ให้กระหม่อมทำงานนี้

ดังนั้นเมื่อกระหม่อมได้ยินว่าเขาเป็นคนข้างกายของฮองเฮาหม่อมฉันจึงไม่ได้เอะใจอะไรเลย จึงได้ฟังคำสั่งของเขาและใช้ประโยชน์จากการลาดตระเวนในตอนกลางคืนให้หนูนำกระดูกนิ้วไปซ่อนไว้ที่ใต้เตียงของพระชายาฉี และในตอนเช้ามืดก็ได้นำแมวเสือดาวที่ถูกถลกหนังไปครึ่งตัวเข้ามาแล้วแอบวางไว้ในห้องคุมขังพ่ะย่ะค่ะ”

คนที่อยู่เบื้องหลังนั้นกลับรู้ถึงความเป็นมาของผู้คุมนักโทษของคุกหลวงคนนี้อย่างละเอียด อีกทั้งยังใช้ประโยชน์จากมัน สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใจ หากคิดจะทำแล้วก็หาโอกาสจากทุกช่องทางเสียจริง

ฮ่องเต้ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ต่อไป เขาจึงส่งเรื่องให้กับคนของวัดต้าหลี่ซื่อเพื่อให้พวกเขาสืบหาต้นตอต่อไป

ไม่ว่าอย่างไรเหลิ่งชิงฮวนก็สามารถล้างมลทินออกไปได้ และถือว่าได้แสดงให้เห็นถึงความบริสุทธิ์ของเธอและสามารถพลิกเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีได้

ฮ่องเต้มองไปที่เหลิ่งชิงฮวนกับฮุ่ยเฟยที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและไม่น่ามอง

“ตอนนี้พวกเจ้ารู้หรือยังว่าผิด”

ไม่รู้ก็ต้องยอมรับไปก่อน

เหลิ่งชิงฮวนยกชายกระโปรงขึ้นแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้ “ชิงฮวนผิดไปแล้ว ดังนั้นฝ่าบาทโปรดให้หม่อมฉันได้ทำคุณเพื่อชดใช้ความผิดด้วยเคะ”

“เจ้าจะทำอะไรเพื่อชดเชยความผิดล่ะ”

“ชิงฮวนขอให้ตัวเองได้ติดตามไปด้วยกันกับสามีที่ปาสู่และทำลายล้างลัทธินักบุญหญิงเพคะ”

“ไร้สาระ！” ฮ่องเต้พูดเตือนเธออกไปอย่างไม่ต้องคิด “ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์และใกล้คลอดแล้ว จะให้เจ้าเดินทางไกลได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่พระพักตร์ของฮ่องเต้อย่างกล้าหาญ “เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะหม่อมฉัน หม่อมฉันเคยแอบสืบเรื่องลัทธินักบุญหญิงนี้มาก่อนจึงได้รู้ความเป็นมาเป็นไปของพวกนางดี พวกนางถนัดในการลอบใช้คุณไสยต่างๆในการทำร้ายผู้คนและยากที่จะป้องกันได้ทั้งหมด

เช่นเดียวกันเมื่อไม่นานมานี้หม่อมฉันได้ปะทะกับยายหลิงในภูเขา ทั้งงูพิษ สัตว์ปีก วิธีการต่างๆ นั้นยากนักที่จะรับมือ นี่น่าจะเป็นวิชาเล็กๆน้อยๆของพวกนาง ไม่ต้องพูดถึงทั้งลลัทธินักบุญหญิงทั้งหมดจะเป็นอย่างไร

บวกกับพื้นที่เมืองสู่มีภูมิประเทศสลับซับซ้อนซึ่งยากต่อการเดินทาง อีกทั้งยังมีแมลงมีพิษจำนวนมากเรียกได้ว่าถูกที่ถูกเวลา มู่หรงฉีนับว่าเสียเปรียบอยู่ อีกอย่างเขาก็กังวลที่จะรีบกลับมา เขาต้องใจร้อนและโลภในความสำเร็จ จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะถูกเล่นงาน ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่วางใจให้เขาไปเผชิญอันตรายเพียงลำพังเพคะ เสด็จพ่อโปรดอนุญาตด้วยให้หม่อมฉันไปกับเขาด้วยเถอะเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนพูดออกมาแบบนี้ฮ่องเต้ก็รู้สึกว่าให้มู่หรงฉีไปกำราบลัทธินักบุญหญิงก็เหมือนกับจะบุ่มบ่ามไป ถึงแม้ว่ามู่หรงฉีจะกล้าหาญและชำราญศึก แต่ว่าให้เขาไปรับมมือกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งอาจจะไม่สามารถต้านไว้ได้ไหว เหมือนกับที่จวนอ๋องฉีที่ผู้หญิงสามคนทำให้เขาสูญเสียเกราะของเขาได้

แต่ว่าเขาเป็นฮ่องเต้นะ จะผิดได้หรือ

“ถ้าเจ้าไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร”

“หม่อมฉันเอาเงินไปเพคะ ยุทธภพก็คือยุทธภพ กระทำเรื่องที่พิเศษกับคนที่พิเศษ หม่อมฉันกำลังครุ่นคิดว่าการให้รางวัลหนักจะทำให้คนมาทำงานให้ เลยอยากจะหาคนคุ้มครองที่มีความสามารถสักสองสามคนก็นับว่ายังไม่สามารถกำจัดลัทธินักบุญหญิงได้ บังคับให้พวกนางส่งตัวน่าจ่าอีนั่วออกมาเพื่อความปลอดภัยของตัวเองดีไหมเพคะ”

“หึ อวดดี！” ฮ่องเต้คำรามในลำคอเบาๆ “เจ้าคิดออกมาได้ เจ้าคิดหรือว่าฉีเอ๋อร์จะคิดไม่ได้”

“ท่านอ๋องฉีมีจิตใจกล้าหาญเด็ดเดี่ยว อีกทั้งยังเป็นเทพสงคราม ถ้าหากคนอื่นรู้ว่าเพียงเพื่อเด็กผู้หญิงคนเดียวแล้วเขาถึงกลับต้องไปขอร้องคนอื่นจะเป็นการทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสียได้เพคะ ดังนั้นหม่อมฉันจะเป็นผู้ที่โดนประณามเอง โปรดอนุญาติให้หม่อมฉันไปช่วยเขาอีกแรงด้วยเพคะ”

เหตุผลอันไร้สาระนี่มีจุดประสงค์เดียวก็คือเธอไม่สามารถทนอยู่ในวังได้อีกต่อไปแล้ว

“ไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือเจ้าต้องรักษความปลอดภัยของหลานชายของข้า！” ฮ่องเต้พูดออกมาอย่างเด็ดขาดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว

เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าไม้นี้ไม่ได้ผล ดวงตาของนางแดงก่ำขึ้นทันทีจนแทบจะเปล่งเสียงร้องไห้ออกมา

“ปาสู่นั้นเป็นดินแดนห่างไหล กองทัพเดินเท้าไปก็ใช้เวลานาน กว่าเขาจะทั้งไปทั้งกลับต้องใช้เวลาเกือบสองเดือน ถ้าช้าล่ะก็ไม่แน่ว่าในครึ่งปีนี้อาจจะยังไม่ได้กลับมาเลย กว่าจะกลับมาลูกของหม่อมฉันคงพูดคำว่าพ่อได้แล้ว หม่อมฉันเองก็รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ จะให้ดูแลครรภ์อย่างสงบได้อย่างไรเพคะ”

เธอพูดไปพลางเหลือบมองไปทางฮุ่ยผินพลาง