ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 369

อ๋องเฮ่ายิ้มอย่างอบอุ่น “อุบายปัดภัยพิบัติสู่บูรพาของน้องสะใภ้สามนี่ ยอดเยี่ยมจริงๆ”

เหลิ่งชิงฮวนยังคงงุนงงตามไม่ทัน “ปัดภัยพิบัติอะไรหรือ”

“เช่นนี้แล้ว หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับองค์ชายอันต๋าจริงๆ พวกเราก็ยังเหลือหนทางในการเจรจากับมั่วเป่ยได้ อย่างไรเสีย พิษนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้องค์ชายอันต๋าต้องบาดเจ็บถึงชีวิต”

ตอนนี้เอง เหลิ่งชิงฮวนถึงตระหนักได้ว่า ทั้งฮ่องเต้และอ๋องเฮ่าต่างก็เข้าใจผิดคิดว่าคำพูดเมื่อสักครู่ของตนเป็นการจงใจปัดความรับผิดชอบ

ฉันเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือขนาดนั้นเลยหรือ พิษนี่ แปดในสิบส่วนเป็นคนในของพวกเขานั่นแหละที่วางยา หญิงสาวจิตใจดีงามและใสซื่อแบบฉันนี่นะ จะป้ายสีความผิดให้คนอื่น ที่พูดออกไปน่ะ ล้วนแล้วแต่เป็นความจริงทั้งนั้น

ยังไม่ทันจะได้โต้แย้งกลับไป จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากในห้อง “กรี๊ดดด!”

เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย?

ทำไมเสียงร้องถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ แทบจะแตกเป็นเสียงสองแล้ว

คนทั้งสามไม่กล้ารอช้า รีบรุดเข้าไปด้านในทันที

ฮ่องเต้ช่างอาจหาญไม่หวั่นเกรงต่อภัยอันตราย พุ่งเข้าไปเป็นคนแรก

เหลิ่งชิงฮวนร่างกายเงอะงะรั้งอยู่ท้ายสุด แต่จู่ๆ อ๋องเฮ่าหมุนตัวกลับมาขวางนางเอาไว้ แล้วยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อบังสายตาของนาง

“อย่าเข้าไป!”

แต่เหลิ่งชิงฮวนที่เปี่ยมล้นไปด้วยพลังงานไม่คิดว่าอ๋องเฮ่าจะหันกลับมาอย่างกะทันหัน จึงชนเข้าอย่างจัง

นางผงะถอยหลัง แต่เท้ากลับซวนเซไม่มั่นคง โชคดีที่อ๋องเฮ่าประคองไว้ได้ทัน “น้องสะใภ้ ระวังด้วย”

แต่กระนั้น เหลิ่งชิงฮวนยังคงได้เห็นภาพอันน่าตื่นตาที่ลอดผ่านแขนเสื้อของอ๋องเฮ่าออกมา

องค์ชายอันต๋าที่ฟื้นตื่นแล้วกำลังลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่น พลางนิ่งอึ้งจ้องมอง...อะแฮ่ม...ส่วนนั้นของตน ก่อนที่จะร้องเสียงหลงออกมาเหมือนกับไอ้นั่นถูกตัดหายไปอย่างนั้นแหละ จากนั้นก็คำรามออกมาอย่างเดือดดาล

“ผู้ใดกัน เป็นฝีมือของผู้ใด ข้าจะสังหารนางเสีย! โอ๊ยยย...เจ็บ!”

เสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังเช่นนี้ แสดงว่าเขาฟื้นตัวแล้ว แต่การออกแรงมากขนาดนี้ เกรงจะทำให้แผลฉีกได้

เหลิ่งชิงฮวนรู้ตัวดี จึงหดตัวลงแอบอยู่ข้างหลัง เมื่อหน้าที่จบลงแล้วก็ควรจะหลบฉากไปได้ ต่อจากนี้ไปคงไม่ใช่เรื่องของนางอีกแล้ว อ๋องเฮ่าปล่อยมือที่ประคองนางออก ใบหน้าของเขาแดงเรื่อ ดูเหมือนหญิงสาวมากกว่าเหลิ่งชิงฮวนเสียอีก

ภายในห้อง ราชทูตกลับไม่คิดจะปล่อยเหลิ่งชิงฮวนไป เขายกมือขึ้นชี้มาที่นาง “ทูลท่านอ๋อง เป็นสตรีผู้นี้พ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายอันต๋ามองไปที่เหลิ่งชิงฮวน เวลานี้ นางยิ่งหดตัวลงพยายามแอบอยู่ข้างหลังอ๋องเฮ่าเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

บุญคุณใหญ่หลวงอย่าได้เกรงใจ ไม่ต้องเอ่ยคำขอบคุณก็ได้

ฮ่องเต้กระแอมขึ้นเบาๆ ด้วยความรู้สึกประดักประเดิด “ดูเหมือนองค์ชายอันต๋าจะไม่เป็นอะไรแล้ว”

องค์ชายอันต๋าเพิ่งจะสังเกตเห็นฮ่องเต้ หนวดของเขากระตุกตั้งขึ้นทันที “ขอทรงอภัย อันต๋าได้รับบาดเจ็บ จึงไม่สามารถลุกขึ้นคำนับพระองค์ได้”

ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์เบาๆ “ไม่เป็นไรๆ องค์ชายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

แต่องค์ชายอันต๋ายังคงทำท่าทางขึงขังและชี้ไปที่เหลิ่งชิงฮวนโดยไม่ใส่ใจฮ่องเต้ “เจ้าเป็นคนทำหรือ”

อ๋องเฮ่าหันหลังกลับมาพลางอธิบายว่า “องค์ชาย โปรดอย่าได้เข้าใจผิดไป เรื่องนี้ หมอหลวงเป็นผู้รักษาให้ท่าน โดยได้รับคำชี้แนะจากพระชายาฉีแห่งฉางอัน ทุกสิ่งก็เพื่อรักษาโรคและช่วยชีวิต ไม่ได้กระทำการเสียมารยาทเลย”