ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 408

เรื่องอันดีงามเกิดอย่างกะทันหัน ทำให้สมองของเหลิ่งชิงฮวนหมุนไปรอบๆ ด้วยความเร็วสูง อยากได้สิ่งใดเป็นรางวัลล่ะ พวกทองคำเพชรพลอย? เลื่อนตำแหน่ง? ป้ายทองเว้นโทษประหาร? เป็นครั้งแรกที่พบว่าข้อสอบปรนัยไม่น่าทำ ทำไมถึงรับตามจำนวนรายการของขวัญทั้งหมดมิได้

เหลิ่งชิงฮวนยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกอะไร ชายชราก็คิดแทนนางแล้ว

“พวกทองคำเพชรพลอยเจ้ามีไม่น้อย ส่วนเลื่อนตำแหน่ง เจ้าก็เป็นถึงพระชายาฉีแล้ว ดาบอาญาสิทธิ์ ข้าเคยให้รางวัลไปแล้ว แล้วก็…”

เหลิ่งชิงฮวนแบะปากกับคำพูดเหล่านี้ ยังมีหน้ามาพูดถึงดาบอาญาสิทธิ์ ราวไม้ไผ่แตก ก็นำมาให้หม่อมฉันฆ่าเวลา ตามตำนานไม่มีฮ่องเต้ขี้เหนียวเช่นนี้

ฮ่องเต้หมุนดวงตา เขามีแผนนานแล้ว โบกมืออย่างใจกว้าง และกล่าวอย่างมีความหมายว่า “เช่นนั้นก็มอบบุรุษรูปงามให้เจ้าเป็นรางวัล”

พูดจบ มู่หรงฉีกับเหลิ่งชิงฮวนก็หน้ามืด

บนโลกมีพ่อแบบนี้ด้วยหรือ ไม่ชอบธรรมเอาเสียเลย

เขาอยากให้ทั้งสองคนเกิดความขัดแย้งภายในมิใช่หรืออย่างไร

เหลิ่งชิงฮวนรีบโบกมือ “ไม่ต้อง ไม่ต้องเพคะ ไร้วาสนาเสวยสุข”

ลูกชายของท่านฆ่าคนได้ แม้แต่ขันทีก็มิได้ เพราะเขาหึงเหมือนกัน

ฮ่องเต้คิดว่าการตัดสินใจของตนเองฉลาดมาก เขากวักมือเรียก “เข้ามา นำรางวัลที่ข้ามอบให้พระชายาฉีออกมา”

“เวยเฉินอยู่ขอรับ!”

ด้านหลังเหลิ่งชิงฮวนหลายเสียงขานรับพร้อมเพรียงกัน เสียงดังกึกก้อง ไพเราะเสนาะหู หันหน้าไปมอง ช่างแปลกใจยิ่งนัก เป็นบุรุษรูปงามอย่างแท้จริง

แต่ละคนล้วนสวมเสื้อคลุมยาวสีขาว เสื้อคลุมยาวแขนกว้าง ด้านบนสวมหมวกผ้าแพร เรือนร่างดั่งต้นใบเงิน ใบหน้าดั่งกวีรูปงามพานอาน ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่คำนึงถึงจรรยา ทำให้คนน้ำลายไหล สิ่งไม่บริสุทธิ์นี้กำลังทดสอบการควบคุมจิตใจของตนเองอยู่ใช่ไหม

จะว่าไปแล้ว ชายชรามีการเตรียมตัวมาก่อน เมื่อครู่แกล้งซักถามความเห็นของตน นั่นเป็นการหยอกตนเล่น

ไอหยา รู้แต่แรกคงไม่ให้มู่หรงฉีเข้าวังมาพร้อมกับตน ถึงแม้ไม่สามารถรับเข้าในวังหลัง ห้องทองซ่อนซ่อนเจียว

เจ้าดูตอนนี้สิ เห็นแล้วไม่กล้าพูดมาก ไม่อย่างนั้นขวดน้ำส้มมู่หรงฉีพลิกเมื่อไหร่ ใครก็อย่าคิดจะอยู่อย่างสงบสุข แค่คิดก็เจ็บเอวแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนเรียกว่าอาลัยอาวรณ์ เหมือนกับมีคนหยิบกองทองคำ และขอให้เจ้ารับไว้ ชัดเจนว่าเจ้าอยากรับมา แต่จำเป็นต้องถ่อมตัว “ไม่ละอายได้อย่างไร เอาออกไป รีบเอาออกไป!”

ดังนั้น เหลิ่งชิงฮวนรีบปฏิเสธสิ่งยั่วยวนของฮ่องเต้อย่างชอบธรรม

“เสด็จพ่อ ชิงฮวนกับท่านอ๋องฉินเซ่อสอดประสาน เจียวเตี๋ยรักกันยิ่ง หม่อมฉันคิดว่าไม่จำเป็นชั่วคราว” ชำเลืองมองมู่หรงฉี จำต้องกล่าวเสริมอย่างฝืนใจ “ต่อไปก็ไม่จำเป็นเพคะ”

“เคืองเพราะน้อยไป หรือว่าเคืองเพราะขี้เหร่”

“ไม่ใช่แน่นอน!” เหลิ่งชิงฮวนชำเลืองมองใบหน้าอันเคร่งขรึมของมู่หรงฉีอีกครั้ง พลางปิดบังมโนธรรม “รังเกียจเพคะ! เคยพบเห็นทะเลมาก่อน แม่น้ำอื่นยากจะดึงดูดความสนใจ เว้นแต่บนเขามิใช่เมฆ นอกจากท่านอ๋องของหม่อมฉัน ชิงฮวนจะไม่ชอบใครอื่น!”

ฮ่องเต้กุมฟัน และแสดงอาการแปลกใจ “โอ๊ย ปวดฟัน เปรี้ยวจริงๆ”

มันเปรี้ยวจริงๆ แต่มู่หรงฉีพึงพอใจมาก ยืดอกเหมือนกับไก่ตัวผู้หยิ่งผยอง

ฮ่องเต้เห็นท่าทางอิ่มใจของลูกชายตนก็ขัดตา “เหมือนว่าเจ้าจะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับรางวัลของเสด็จพ่อนะ”

มู่หรงฉีต่อล้อต่อเถียงกับชายชราเสียที่ไหน

“ไม่ใช่แน่นอน แค่เสียดายเงินเท่านั้น จวนฉีอ๋องไม่ค่อยเฟื่องฟู่ เกรงว่าคงดูแลคนมากมายขนาดนี้ไม่ได้”

เหลิ่งชิงฮวนใจสั่น มู่หรงฉีไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าขู่เข็ญฮ่องเต้ของผู้เป็นบิดาของตนเอง

ท่านต้องโชคร้ายมากแน่!

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ใบหน้ายิ้มแย้มของฮ่องเต้หายไป และประนีประนอมอย่างรวดเร็ว “ในเมื่อพวกเจ้ามีจิตใจที่กตัญญูเช่นนี้ เช่นนั้นฮ่องเต้ก็ไม่ฝืนใจ รอชิงฮวนให้กำเนิดหลานกษัตริย์ มีเวลาว่างค่อยมาสอน ไม่รีบร้อน แต่ว่า…”

เขาหยุดพูดและหันไปทางเหลิ่งชิงฮวน “ข้าพระโอษฐ์ทองวาจาสะอาด รางวัลล้วนเห็นชอบแล้ว เปลี่ยนใจไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งไม่สามารถให้คนอื่นมาบอกว่าข้าตระหนี่ ชิงฮวน ราวไม้ไผ่ที่มอบให้เจ้าเป็นรางวัลคราวก่อนใช้การสะดวกไหม”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “ไม่พอดีมือเพคะ ใช้การไม่ได้ เหมือนคันบริเวณมือด้วย”

มู่หรงฉีหนังตากระตุก

ฮ่องเต้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “หลังจากข้าคิดดูแล้ว ก็คิดเช่นกันว่าราวไม้ไผ่อันเดียวคงไม่เพียงพอต่อการสร้างอำนาจ”

มู่หรงฉีประสบกับการกระตุ้นให้เกิดสำนึก เขาทำหน้าเศร้า “…”

เหี้ยมจริงๆ ถึงแม้ท่านจะไม่แยแสลูกชายผิวหยาบเนื้อหนาทนทานต่อการทุบตีของท่าน ก็ไม่กลัวลูกสะใภ้ของท่านออกแรงมากเกินไปจนเอวเคล็ด

บนโลกใบนี้ นอกจากข้า คนอื่นล้วนเป็นคนลูกแท้ๆ

เหลิ่งชิงฮวนพยายามกลั้นขำ “ขอบพระทัยฮ่องเต้ ฮ่องเต้อายุยืนหมื่นปี!”

“ขอบพระทัยอะไร น่าสงสารหัวใจบิดามารดาบนโลกหล้า เห็นพวกเจ้าสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว ข้าก็สบายใจมากแล้ว อีกอย่างนะฉีเอ๋อร์ ยิ้มซะบ้าง สิบปีมันน้อย ไม่เป็นอะไรก็ไม่ต้องทำหน้าบึ้ง ทำเหมือนกับข้ากำลังจะตาย เรียนรู้จากข้าไปสักหน่อย ถ่อมตัวคนเข้ากับคนง่าย อ่อนโยนน่าใกล้ชิด

ฮ่องเต้ยิ้มเห็นเหงือก เสน่ห์เปล่งประกายรอบด้าน ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิสวยสดงดงาม