ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 538

มู่หรงฉีกัดฟันถามทีละคำอย่างเน้นชัด “ชิงฮวนล่ะ”

“นางหนีไปแล้วน่ะสิ ดูสภาพของเจ้าตอนนี้สิ”

โฉวซือเส่าเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าท่าทางกวนประสาท

“ครั้งนี้ข้าไม่ได้ลักพาตัวนางไปนะ นางหนีไปเอง เพราะอยากทำให้เจ้าประหลาดใจน่ะ”

ประหลาดใจกับผีน่ะสิ เรียกว่าทำให้ตกใจมากกว่า

โชคดีที่คนกราบไหว้ฟ้าดินกับเขาคือชิงฮวน หากเป็นโฉวซือเส่าเขาคงยอมกัดลิ้นตายเสียยังดีกว่า

“นางไปไหน”

โฉวซือเส่าเอนตัวไปด้านข้างและมองไปที่มู่หรงฉีอย่างนึกสนุก “ข้าไม่รู้ เอาเป็นว่าคืนนี้เตียงเป็นของข้าแล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไรข้าก็ไม่ไป เจ้าอยากจะขึ้นมานอนหรือไม่ก็ตามใจ”

มู่หรงฉีตะคอกอย่างเย็นชา “ชอบเตียงของข้า?ได้ เด็กๆ”

โตวโตว แม่นมเตียวและคนอื่นๆ ที่รออยู่ข้างนอกผลักประตูเข้ามาทันที “ท่านอ๋องมีอะไรจะรับสั่งหรือเจ้าคะ...”

เมื่อเห็นโฉวซือเส่าคนสวยนอนอยู่บนเตียง พวกนางก็ตะลึงเช่นกัน

มู่หรงฉีกัดฟันแน่น “เรียกกองทหารรักษาการณ์เข้ามาปรนนิบัติโฉวซือเส่าให้ดี”

“นี่! มู่หรงฉี เจ้ามันโรคจิต!” โฉวซือเส่าลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะโจมตีกลับแบบนี้ ชิงฮวนไม่ได้บอกข้าก่อน นี่เจ้าคิดจะทำลายชื่อเสียงของข้าหรือไง ข้าไม่ทำแล้ว ออกไปดีกว่า!”

เขาลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไป แต่มู่หรงฉีกลับห้ามเอาไว้ “อย่าเพิ่งร้อนใจสิ รอให้ข้าถอดชุดมงกุฎหงส์นี่ออกก่อน แล้วข้าจะเชิญช่างปักสิบกว่าคนมาจัดการงานทั้งวันทั้งคืน ข้าจ่ายเงินไปมากกว่าพันตำลึง จะให้เจ้าเสียเปรียบได้อย่างไร”

โฉวซือเส่าไม่สนใจ เขาเดินตรงออกไปแต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าคอเสื้อเอาไว้

โฉวซือเส่าหันกลับมาและหลบเลี่ยงมือของมู่หรงฉีอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง

ชายกระโปรงยาวกว่าห้าฟุตลากไปกับพื้น มู่หรงฉีถือกระโปรงไว้ในมือพลางออกแรงดึงผ่านหน้าต่าง

“แคว่ก” เสียงประหลาดดังขึ้น ชุดกระโปรงราคาแพงถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นเรียวขาแข็งแรงของโฉวซือเส่า

อัญมณีหลากสีที่ประดับอยู่บนชุดกระเด็นไปทั่วพื้น

โฉวซือเส่ารู้สึกหวาดกลัว เขาร้องออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียว “เหลิ่งชิงฮวน เจ้ามันผู้หญิงใจร้าย เจ้าไม่สนใจข้าแล้วใช่หรือไม่ มู่หรงฉีหิวกระหายไม่เลือกหน้า เขาแทบจะกินข้าเข้าไปอยู่แล้ว”

มู่หรงฉีกระโดดออกจากห้อง โดยตั้งใจจะถอดเสื้อผ้าทั้งหมดบนร่างกายอีกฝ่ายออกเพื่อแก้แค้น

บนหลังคาตรงข้ามมีเสียงถอนหายใจด้วยความเสียดายดังขึ้น “เฮ้อ ช่างคึกคักอะไรอย่างนี้ น่าเสียดายที่มีข้าแค่คนเดียวที่ได้เห็น น่าเบื่อจริงๆ ถ้ามีเพื่อนดูอีกสักสองคนคงจะดี”

เหลิ่งชิงฮวนนั่นเองที่กำลังนั่งดูเรื่องสนุกๆ อยู่บนนั้นเพียงลำพัง

โฉวซือเส่ากระโดดหนีพลางด่าทอ “เจ้ามันเป็นผู้หญิงไร้ความยุติธรรม ข้าตกที่ลำบากถึงขนาดนี้ เจ้ายังนั่งดูอยู่ได้ เจ้าจะรอให้ข้าถูกลวนลามก่อนหรือไง งั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ มู่หรงฉี ภรรยาของเจ้าเป็นคนคิดวิธีนี้ขึ้นมาเอง พอข้ารู้ว่าเจ้ามีแผนก็เลยจะไปแจ้งข่าวที่จวนมหาเสนาบดี บังเอิญเจอนางที่ออกมาจากหน้าต่างด้านหลัง นางขอให้ข้าแกล้งปลอมตัวทำให้เจ้าประหลาดใจ ตอนแรกเสิ่นหลินเฟิงตกลงบอกว่าจะดื่มกันจนรุ่งสางเพื่อป่วนคืนเข้าหอเจ้า แต่ใครจะรู้ว่าพวกนั้นกลับทิ้งให้ข้าเล่นละครฉากนี้อยู่คนเดียว เจ้ายังเป็นสุภาพบุรุษอยู่หรือเปล่า หากเจ้าเก่งนักก็ไปเอาเรื่องที่ภรรยาตัวเองสิ ไม่ใช่มาทำกับข้าแบบนี้”

ทันใดนั้นเหลิ่งชิงฮวนบนหลังคาก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงพยายามหนี แต่มันก็สายเกินไป

มู่หรงฉีนึกถึงตอนที่พวกเสิ่นหลินเฟิงมาขวางไว้ ก่อนจะปล่อยพวกเขาอย่างง่ายดาย ที่แท้ก็มีแผนร้ายอย่างนี้นี่เอง

เขาปล่อยมือจากโฉวซือเส่าและลอยตัวขึ้นไปบนหลังคา ยืนขวางเหลิ่งชิงฮวนผู้ร้ายตัวจริงของเรื่องนี้

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มอย่างซุกซน “ประหลาดใจหรือไม่ คาดไม่ถึงล่ะสิ”

มู่หรงฉียิ้มตอบเช่นกัน “ประหลาดใจมาก”