ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 606

นับตั้งแต่เหลิ่งชิงฮวนก้าวเข้ามาในจวนแม่ทัพใหญ่ก็ถูกจับตามองทุกฝีก้าว จนเธอไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น

ฮูหยินแม่ทัพใหญ่นำสาวใช้จำนวนมากเพื่อแสดงความเคารพและรับใช้เหลิ่งชิงฮวนทุกวิถีทาง

มีการยกผลไม้และขนมทุกชนิดรวมถึงชาเข้ามา จากนั้นก็เอาแต่ถามว่าร้อนหรือไม่? หนาวหรือไม่?

เหลิ่งชิงฮวนฮัมเพลงและหัวเราะ หลังจากถูกไอร้อนของถ่านเธอก็เริ่มง่วงนอน เปลือกตาบนค่อยๆ ปิดลงมา

แต่ฮูหยินแม่ทัพใหญ่กลับไม่มีความคิด ยังคงเฝ้าเหลิ่งชิงฮวนและพล่ามบ่นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน

“ใต้เท้าของหม่อมฉันไปที่ค่ายทหารเพื่อระดมกำลังและตรวจสอบเส้นทางเข้าออกอย่างเข้มงวด เพื่อไม่ให้พวกโจรเหล่านั้นหลบหนีไปได้ พระชายาก็อยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถิดเพคะ หากท่านต้องการอะไรหรืออยากกินอะไรก็รับสั่งมาได้ อย่าได้เกรงใจเป็นอันขาดนะเพคะ”

“หม่อมฉันไม่มีความรู้ ไม่เคยเห็นนางฟ้านางสวรรค์เหมือนท่านมาก่อน ซ้ำยังไม่รู้กฎเกณฑ์ หากทำอะไรไม่ดีขอพระชายาโปรดให้อภัยนะเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนหลับตาลงครึ่งหนึ่ง ความคิดของเธอล่องลอยไปแล้ว

ฉันตัดสินใจอย่างเร่งรีบในวันนี้ ไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิด

ไม่เห็นร่องรอยของมู่หรงฉีมาสักพัก ไม่รู้ว่าท่ามกลางสภาพอากาศเช่นนี้เขาจะนอนตากลมหนาวอยู่บนหลังคาหรือไม่ ไม่รู้ว่าเขาจะค้นพบอะไรใหม่ๆ หรือไม่กลุ่มโจรที่บุกตระกูลโฉวมีความสัมพันธ์อะไรกับแม่ทัพใหญ่ฝู? เสด็จอารองรับหน้าที่อะไรในเรื่องราวนี้?

ถ้าเขามีบางอย่างเกี่ยวข้องกับแม่ทัพใหญ่ฝูจริงๆ การที่เธอมาถึงหน้าประตูเช่นนี้ก็คงจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น แม่ทัพใหญ่ฝูต้องสัมผัสได้ว่าอันตรายใกล้เข้ามาดังนั้นเขาต้องดำเนินการอะไรบางอย่างแน่นอน

ความเคลื่อนไหวภายนอกต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมู่หรงฉี

นอกประตู ทหารลาดตระเวนเดินผ่านประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า เห็นได้ชัดว่าแม่ทัพใหญ่ฝูระวังตัวเองมาก อาจเป็นเพราะความอื้อฉาวของเธอ แม้แต่ผู้คนในจิ้นโจวก็เข้าใจเธอผิด?

เหลิ่งชิงฮวนคิดว่าเธอควรออกเดินไปรอบๆ ดูหรือไม่? อย่างน้อยก็ต้องให้คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเสียก่อน เผื่อวันหน้าเกิดเรื่องขึ้นมาจะวิ่งหาทางประตูทางออกไม่เจอ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการใช้ประโยชน์จากการแม่ทัพใหญ่ฝูไม่อยู่สำรวจหาที่อาจจะซ่อนเงินไว้ หากภายในจวนสะอาดหมดจดจริงๆ เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อ

สร้างโอกาสสักหน่อยไหม?

เธอคิดในใจแล้วเปิดเปลือกตาขึ้น

ฮูหยินแม่ทัพใหญ่เอ่ยถามทันที “พระชายามีอะไรจะรับสั่งหรือเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนบิดขี้เกียจ “ห้องนี้ค่อนข้างอบอุ่นเลยนะ” ฮูหยินแม่ทัพใหญ่ชำเลืองมองที่เท้าของเธอ “ถ่านไฟโดนท่านมมากไปหรือเพคะ?”

“ไม่ ไม่” เหลิ่งชิงฮวนสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ “พอห้องอุ่นขึ้นมา เจ้าตัวน้อยสามตัวของข้าก็เริ่มตื่นแล้วก็ขยับไปขยับมา”

ฮูหยินแม่ทัพใหญ่ชำเลืองมองที่แขนเสื้อของเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พระชายาพาสิ่งมีชีวิตมาด้วยหรือเพคะ?”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “ข้าเลี้ยงมาตั้งแต่มันยังเด็ก เลี้ยงมาสี่ห้าปีแล้ว เชื่องมาซ้ำยังงดงาม ข้าชอบมันจึงพามันไปไหนมาไหนด้วย”

ฮูหยินแม่ทัพใหญ่รู้สึกประหลาดใจมาก “มันคืออะไรกันหรือเพคะ พระชายา ขอข้าดู หน่อยได้ไหมเพคะ”