ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 622

เสด็จอารองพยักหน้าอย่างใจเย็น “” ใช่ ตอนแรกข้ารู้สึกกังวลล ไม่อยากจะเสี่ยงอยู่ในจิ่นโจวต่อไป ใครจะรู้ว่าหิมะตกหนักเปิดเผยที่อยู่ของข้า เจ้าพบที่เก็บเงินได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะวางแผนซ้อนแผนหลอกล่อผู้อยู่เบื้องหลังอย่างมั่วเป่ยที่ต้องการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ พวกเขาเคยติดต่อกับข้า เรื่องในหมู่บ้านอี้จะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว แต่ข้าไม่คาดคิดว่าจะเร็วขนาดนี้”

“อันที่จริงหากวันที่เจอศพบนภูเขา ท่านไม่ใจร้อนรีบส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์ หม่อมฉันคงไม่สงสัยว่าท่านจะไปหมู่บ้านอี้ หากท่านไม่ฝังทองไปพร้อมกับศพ ท่านคงไม่ถูกเปิดเผยเช่นกัน แต่เสด็จอารองผู้สูงศักดิ์กลับซ่อนในสถานที่ที่เต็มไปด้วยซากศพเช่นนั้น ถือเป็นสถานที่หลบซ่อนที่ดีจริงๆ”

“หากพลาดท่าคงจะหมดซึ่งความน่าเกรงกลัว ข้าเชื่อแล้ว”

“เช่นนั้นเสด็จอารองยินดีที่จะตอบคำถามหลานสักสามข้อตามความเป็นจริงหรือไม่”

“เจ้าอยากถามอะไร”

“ประการแรก คนของมั่วเป่ยจะต้องส่งปืนและระเบิดฟ้าคำรนไปยังเหอซี ท่านนำมันซ่อนไว้ที่ไหน”

เสด็จอารองส่ายศีรษะ “ข้าไม่รู้ เหมือนกับที่พวกเขาไม่รู้ว่าเงินของข้าถูกซ่อนไว้ที่ไหน”

มู่หรงฉีไม่ได้ถามต่อ “” เช่นนั้นเสด็จอารองส่งคนปลอมตัวเป็นโจรจำนวนมากปล้นตระกูลโฉว ยังกักโฉวซือเส่าอีกด้วย หลานอยากรู้ว่าเสด็จอารองเป็นคนรับคำสั่งใช่หรือไม่”

“เสด็จอารองไม่เต็มใจที่จะตอบคำถามนี้ คงจะตรวจสอบได้ไม่ยากนัก”

“คำถามสุดท้าย... โจรพวกนั้นอยู่ที่ไหน ท่านเลี้ยงทหารม้าเป็นการส่วนตัวทั้งหมดเท่าไรกันแน่”

เสด็จอารองยิ้ม “เปล่า แค่กลุ่มหนึ่งเท่านั้น หลังจากได้ประโยชน์ก็แยกย้ายกันไป”

“โปรดยกโทษให้หลานด้วยที่หลานไม่สามารถเชื่อได้” มู่หรงฉีส่ายศีรษะ “ในเมื่อแผนของท่านล้มเหลว หลานคิดว่าเป็นการดีกว่าที่จะบอกความจริง เพื่อไม่ให้มิตรภาพความสงบสุขระหว่างอาหลานของเราเสียหาย”

เสด็จอารองเย้ยหยัน “มิตรภาพความสงบสุข? มิตรภาพความสงบสุขที่ฉาบฉวยไม่ใช่หรือ” ความสามัคคี? ความปรองดองที่ฉาบฉวยไม่ใช่หรือ? เจ้าได้รับมรดกนี้มาจากบิดา เจ้ากลัวข้ามากอย่างเห็นได้ชัด เจ้าต้องการจะขังข้าไว้ ทำตัวเป็นคนมีเมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ข้าถูกผลักไสจากเมืองหลวงไปยังเหอตง จากนั้นไปที่เหอซีอันห่างไกลเมืองหลวงและอาศัยอยู่ในสถานที่อันหนาวเหน็บแห่งนี้”

“นี่คือเหตุผลที่ท่านเลี้ยงทหารม้าเป็นการส่วนตัว ปล้นเงิน ซื้ออาวุธและตั้งใจจะก่อการกบฏใช่หรือไม่ บิดาของข้าทราบดีถึงความทะเยอทะยานของท่าน พระองค์ไม่สังหารท่านทันทีเพราะสายใยพี่น้อง เขามอบโอกาสให้ท่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่นนี้ถือว่าผิดด้วยหรือ” มู่หรงฉีถามเชิงโวหาร

“ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ยังมีอะไรต้องพูดอีก อีกอย่างเจ้าจะมาเข้าใจความคับข้องใจของคนรุ่นก่อนได้อย่างไร”

“ความคับข้องใจอันใด ไม่มีอะไรมากไปกว่าการแย่งชิงบัลลังก์และอำนาจ”

เสด็จอารองยิ้มอย่างขมขื่น “เดิมทีข้าไม่อยากแย่งชิง พวกเขาเป็นคนบีบบังคับข้าเอง เจ้าจะต้องรู้ว่าบัลลังก์และอำนาจเพียงพอที่จะพรากทุกสิ่งที่เป็นของเจ้าแต่เดิม

มู่หรงฉี เจ้าไม่เข้าใจ ยากมากที่เจ้าจะสามารถยึดมั่นในจิตใจที่บริสุทธิ์ในราชสำนักที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายหลอกลวง แต่วันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจว่าบางสิ่งไม่อาจเป็นไปตามความประสงค์ของเจ้า วันหนึ่งเจ้าจะถูกดึงดูดเข้าสู่วังวนนี้เช่นกัน เจ้าจะต้องต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่เป็นของเจ้า

อาไม่ได้อยากอธิบายหรือพูดมากเกินไป แต่ทั้งหมดนี้พ่อของเจ้าเป็นฝ่ายติดค้างข้า!”

มู่หรงฉีเงียบ “หากเป็นเช่นนั้นเสด็จอารองได้โปรดเสด็จกลับไปเมืองหลวงพร้อมหลานหรือไม่หากท่านมีอะไรจะพูด โปรดพูดกับพ่อของข้าด้วยตัวเอง”

เสด็จอารองมองไปในระยะไกล นัยน์ตาของเขามองออกไปไกลด้วยความโศกเศร้าไม่รู้จบ “เมืองหลวง? ข้ากลับไปที่นั่นได้แล้ว วันนี้เจ้าจะปล่อยข้าไปหรือสังหารข้าแล้วนำศพกลับไปเมืองหลวงแทน”

ปืนในมือเขาเล็งไปที่หัวใจของมู่หรงฉี

มู่หรงฉีตกใจมาก “ท่านจะทำอะไร”

เหลิ่งชิงฮวนตัดสินใจอย่างเด็ดขาด โดยบรรจุกระสุนและเล็งไปที่เสด็จอารองในทันที “วางปืนลง ไม่เช่นนั้นอย่าโทษว่าหม่อมฉันเสียมารยาท”

เสด็จอารองยังคงยิ้มอย่างสงบเยือกเย็น “ยิงเลยสิ เล็งไปที่หัวใจของข้า มาดูกันว่าพวกเราคนไหนจะมีฝีมือการยิงปืนที่ดีกว่ากัน”

เหลิ่งชิงฮวนรู้อยู่แก่ใจว่าไม่สามารถยิงปืนกระบอกนี้ได้ หากเขาเป็นคนอื่น เธอคงยิงโดยไม่ลังเล แต่เขาเป็นถึงเสด็จอารอง น้องชายร่วมสายโลหิตของฮ่องเต้ แม้ว่าเขาจะมีใจคิดกบฏ จะเป็นหรือตายต้องอยู่การตัดสินใจของฮ่องเต้ เธอไม่สามารถตัดสินใจเองได้

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีไทเฮาอยู่ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฮ่องเต้จึงไม่เคยใจร้ายกับเขาและไว้ชีวิตเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

มือของเธอที่กำลังถือปืนเริ่มสั่น ปากกระบอกปืนเคลื่อนลงห่าง

เสด็จอารองถอยไปทีละก้าวด้วยใบหน้าเย้ยหยัน จากนั้นขยิบตาให้ลูกน้องรอบข้างและกระซิบเสียงเบา “ขอบคุณที่ส่งข้า หลานชาย หวังว่าจะไม่พบกันอีก ไปตายซะ!”