ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 624

พระสนมหลินเฟยเข้าไปข้างในนานเท่ากับเวลาหนึ่งมื้ออาหาร ทุกคนรออยู่ข้างนอกโดยไม่พูดอะไรและไม่กล้าร้องไห้ออกมา ด้านนอกอากาศหนาวเย็น ทำได้เพียงถือเตาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะตัวสั่นจากความหนาวเย็น

ความสัมพันธ์ครอบครัวในราชวงศ์นั้นเบาบาง ทุกคนรู้ดีอยู่ในใจ ใบหน้าที่ดูเศร้าเหล่านี้ส่วนใหญ่แสร้งทำเป็นเช็ดน้ำตาแสดงความกตัญญูต่อฮ่องเต้ พวกเขาต่างก็หวังว่าไทเฮาจะสิ้นพระชนม์ในเร็วๆ นี้ แล้วทุกคนจะมีความสุขในปี ไทเฮาเองก็รู้อยู่ในใจเช่นกัน

ในที่สุดพระสนมหลินเฟยก็เดินออกจากห้องนอน จากนั้นยกกระโปรงขึ้นหันหลังและคุกเข่าลง

สี่กงกงเดินโซเซออกไปด้วยท่าทางอ่อนแรงและพูดด้วยเสียงแหบพร่า “น้อมส่งองค์ไทเฮา!”

เสียงอันอ่อนแรงถูกบีบเค้นออกมา น้ำตาค่อยๆ ไหลรินอาบใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความชรา

ทุกคนคุกเข่าลงบนพื้นพลางร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเห็นเหลิ่งชิงฮวนจึงคลานเข้าไปข้างๆ มองผู้ใหญ่ที่คุกเข่าบนพื้นที่กำลังร้องไห้เสียงดังด้วยความไม่เข้าใจ

เขาถามเหลิ่งชิงฮวนอย่างเงียบๆ “ท่านแม่ เสด็จทวดเป็นอะไรหรือ ทำไมท่านถึงร้องไห้”

เหลิ่งชิงฮวนกลืนความเปรี้ยวลงในลำคอ “เพราะว่าเสด็จทวดจากไปแล้ว บนโลกนี้จึงขาดคนที่รักแม่ไปอีกหนึ่งคน”

อวิ๋นเช่อน้ำตาไหลเช่นกัน “ไม่นะ ข้าไม่ให้เสด็จทวดไป!”

เสียงเด็กน้อยของเขาโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน

หรูอี้ยืนขึ้นพลางชี้ไปที่เหลิ่งชิงฮวน และสาปแช่ง “เจ้ายังมีหน้ามาร้องไห้ที่นี่อีกหรือ หากท่านไม่ได้ฆ่าเสด็จอารอง ไทเฮาจะเสียพระทัยจนกระทั่งสิ้นพระชนม์ได้อย่างไร ท่านกล้าลงมือกับคนในครอบครัวได้เช่นไร ท่านมันคนทรยศ!”

เหลิ่งชิงฮวนเตรียมใจไว้แล้วว่าหลังจากกลับมาเมืองหลวงอาจถูกดูถูกเยาะเย้ยและด่าทอด้วยถ้อยคำรุนแรง ทว่าเมื่อเผชิญกับสายตาแปลกๆ ของทุกคน เธอยังคงรู้สึกทนไม่ได้

มู่หรงฉีเงยหน้าขึ้นและมองไปยังหรูอี้อย่างเย็นชา “เจ้าไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ เจ้าไม่รู้ความจริง ดังนั้นทำไมเจ้าถึงตำหนิข้ากับชิงฮวน พวกเราทุ่มเทต่อสู้กับกลุ่มคนชั่วร้ายด้วยชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เจ้า...เพลิดเพลินกับความสะดวกสบายในเมืองหลวง เจ้ามีคุณสมบัติอะไรที่จะชี้นิ้วตำหนิพวกข้า!”

“นางทำให้เสด็จย่าสิ้นพระชนม์ ยากที่จะให้อภัย ท่านยังต้องการปกป้องนางอีกหรือ นางจะต้องชดใช้!”

ไม่มีใครตอบกลับและไม่มีใครยื่นมือเข้ามาห้าม แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวน จะเห็นการประณามอยู่ในนั้น

“หุบปาก!”

ฮ่องเต้ตวาดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเช่นกัน “ไทเฮาเพิ่งสิ้นพระชนม์ เจ้ามาโต้เถียงกันเช่นนี้ ไม่ต้องการให้นางจากไปอย่างสบายใจหรือ”

สี่กงกงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวด้วยความยากลำบากและพูดอย่างงุ่มง่าม “” ฝ่าบาท ขณะที่ไทเฮากำลังจะจากไป พระองค์ได้บอกเพื่อบอกกับพระชายาเอกฉีอ๋องว่าท่านไม่ได้นาง พระชายาเอกฉีอ๋องกล่าวถูกต้อง นางจำเป็นต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเพื่อครอบครัว ประเทศและโลกใบนี้ พระองค์แค่คิดไม่ตก ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระชายาเอกฉีอ๋องและห้ามมิให้ผู้ใดทำให้นางลำบากใจ!”

ฮ่องเต้สูดหายใจเข้าพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของไทเฮา หากมีใครกล้าพูดเกี่ยวกับชิงฮวนเพราะเรื่องนี้ในอนาคต ข้าจะไม่ยกโทษให้เด็ดขาด!”

หรูอี้พูดไม่ออก ได้แต่คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก

น้ำตาของเหลิ่งชิงฮวนซึ่งยากที่จะหยุดในตอนนี้ จู่ๆ ก็ร่วงลงมาอย่างรุนแรง สะอื้นไห้อย่างควบคุมไม่ได้ ไทเฮารับรู้ความรู้สึกอ่อนไหวและความเศร้าในดวงตาของเธอจึงกำชับให้สี่กงกงนำข้อความออกมาบอก

ช่างเป็นหญิงชราที่แสนใจดี

ทำไมนางถึงไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับการรักษาล่ะ

สี่กงกงเดินโซเซไปหาเธอและถอนหายใจ “เสียพระทัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ไทเฮาทรงจากไปอย่างสงบ นางจากไปอย่างสมความปรารถนาทุกอย่าง พระองค์ทรงกำชับมาว่าการคาดหวังให้ลูกชายมีอนาคตเป็นเรื่องดี แต่อย่าเข้มขวดกับเสี่ยวอวิ๋นเช่อมากนัก เขายังเด็ก หากทำผิดก็แค่สั่งสอน”

นางยังคงไม่ปล่อยวางเรื่องเสี่ยวอวิ๋นเช่อสินะ

เหลิ่งชิงฮวนระงับเสียงสะอื้นและพยักหน้า