ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 714

ตี้ลี่ผลักรองแม่ทัพอวี๋ออก เดินผ่านเขาไปด้วยความภาคภูมิใจเหมือนนกยูง

หลังจากเดินไปได้สองก้าว แขนเสื้อของเธอก็ถูกรองแม่ทัพอวี๋ดึงไว้จากทางด้านหลัง เมื่อหันหน้ามา รองแม่ทัพอวี๋ก็มองเธอด้วยสายตาที่น่าสงสาร รวบรวมความกล้า “ข้าฟันไม่ค่อยดี สามารถกินข้าวนุ่มๆได้นะ”

ตี้ลี่เม้มมุมปาก “นี่เป็นคำที่พวกนายท่านพูดงั้นเหรอ?”

รองแม่ทัพอวี๋พยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ ท่านอ๋องเคยบอกไว้ ผู้ชายสามารถกินข้าวนุ่มได้ถือเป็นความสามารถ”

ในที่สุดตี้ลี่ก็อดที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ท่านอ๋องเกิดมาเป็นขุนนางเชื้อพระวงศ์ บัญชากองกำลังทหารนับหลายแสนนาย อยู่ยงคงกระพัน ใครจะกล้าพูดว่าเขาสามารถกินข้าวนุ่มได้?

อีกอย่างนะ...”

ตี้ลี่มองบนใบหน้าที่ทาแป้งของเขาอย่างลังเล “สามารถกินข้าวนิ่มได้ อย่างน้อยก็เป็นได้แค่คนที่อ่อนต่อโลก แป้งของท่านมันยังหนาไม่พอ!”

รองแม่ทัพอวี๋เห็นเธอหัวเราะยิ้มแย้ม ไม่ได้โกรธเลยสักนิดเดียว ทันใดนั้นความกล้าก็เพิ่มขึ้นมาเต็มเปี่ยมทันที

“เจ้าบอกมา เจ้ายินดีหรือไม่ที่จะเป็นนายหญิงของบ้านข้าหรือไม่? บอกให้ดีใจหน่อย! จะไปต่อหรือถอยหลังก็ตายเหมือนกัน ข้ายอมรับ! ถ้าเจ้ารังเกียจที่ข้าดำ แกะผงแป้งของข้าก็ได้!”

ตี้ลี่จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง “หากข้าพูดว่าไม่ยินดีล่ะ?”

“ไม่ยินดี?”

รองแม่ทัพอวี๋กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สีหน้าไร้ซึ่งความกลัว “ข้าก็ ข้าก็จะ...”

“ท่านจะเป็นยังไง?”

รองแม่ทัพอวี๋ออกแรงกดตี้ลี่เข้ากับมุมกำแพง จากนั้นก็โผตัวเขาหาปิดปากของตี้ลี่ไว้!

เรียบง่ายหยาบคาย!

ตี้ลี่ยกขาขึ้นเตะอย่างเร็วโดยไม่ลังเล

รองแม่ทัพอวี๋เหมือนจะเตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่นแล้ว ยกมือขึ้นกดไว้ ส่วนอีกมือนึงก็โอบเอวของเธอไว้ ริมฝีปากประกบแน่นขึ้น ยืนหยัดอย่างไม่ลดละ

ฉู่ป้าหวางขึ้นสายธนู!

ตี้ลี่ทั้งเตะทั้งต่อย ยากที่จะดิ้นหลุดออกจากการตรึงของเขา โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ “ท่านเป็นบ้าหรือไง? ไม่กลัวคนเห็นหรือไง!”

รองแม่ทัพอวี๋ได้ยินเธอไม่ได้ต่อว่าล่วงเกินตัวเอง นี่เป็นวิธีที่ใช้ได้ ดีใจจนลืมไปชั่วขณะหนึ่ง “กลัวอะไร? นี่ยังเป็นเวลาทานอาหารกลางวัน จะไปมีคนอยู่ได้ไงกัน?”

“ท่านลุงอวี๋ อวิ๋นเช่ออยู่นี่”

ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงสดใสดังขึ้นมา

รองแม่ทัพอวี๋หันหน้าไป เสี่ยวอวิ๋นเช่อเงยหน้า ดวงตากลมโตสองข้างกระพริบตาปริบๆ จ้องมองทั้งสองอย่างใจจดใจจ่อ สีหน้าเพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง

ตี้ลี่หดคอ เอามือปิดหน้า อยากจะที่เตะขารองแม่ทัพอวี๋อย่างเต็มแรง น่าอัปยศเสียหน้ามาก

รองแม่ทัพอวิ๋จิ๊ปาก เจ้ากาน้ำชาน้อยตัวนี้ทำไมมาได้ผิดเวลาอย่างนี้? ทำลายเรื่องราวดีๆของตัวเองหมด

เขาหัวเราะเจื่อนๆ หยิบเงินหนึ่งตำลึงออกมาจากแขนเสื้อ “ตอนนี้ลุงอวี๋กำลังแลกเปลี่ยนความรู้กับพี่ตี้ลี่ของเจ้าอยู่ เด็กดี ลุงให้เงินเจ้า เจ้าเอาไปซื้อขนมนะ ไม่ต้องมายืนประสมโรงตรงนี้แล้ว”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อมองเงินตำลึงนั้นที่ไม่เพียงแต่รับมา แล้วยังหยิบจางหมิงซั่วที่เหลิ่งชิงเหยาให้เขาออกมาจากในแขนเสื้อ

“ของข้านั้นเป็นทอง มีค่ามากกว่าของท่านอีก มอบให้ท่าน พวกท่านสู้กันอีกสิ ให้ข้าดูอีกพักนึงนะ? ข้าเคยเห็นคนใช้ปากทะเลาะกัน ไม่เคยเห็นคนใช้ปากสู้กันเลย”

นี่สิเรียกว่าคนที่รวยพูดดังกว่าผู้อื่น!

ตี้ลี่อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ผลักรองนายพลอวี๋ออก มองเฉือดเฉือนเขาอย่างแรง เบือนหน้าแล้ววิ่งหนีไป

เสี่ยวอวิ๋นเช่อยื่นมือมาหาเธออย่างกระตือรือร้น “พี่ตี้ลี่ท่านช่วยสอนข้าหน่อยสิ”

ตี้ลี่รีบวิ่งหนี สะบัดจางหมิงซั่วที่อยู่ในมือของเสี่ยวอวิ๋นเช่อลงกับพื้น

เธอไม่ทันได้สังเกต วิ่งกลับตำหนักฉาวเทียนหายวับไปกับตา

อวิ๋นเช่อทำปากจู๋ บ่นโอดครวญอย่างไม่ดีใจ “ใจแคบจริงๆ”

ก้มลงมองจางหมิงซั่วที่ตกแตกแยกสองส่วนอยู่ที่พื้น ด้านในมีลูกบอลที่ผนึกขี้ผึ้งประทับตรากลิ้งออกมา

นี่คืออะไร?

รองแม่ทัพอวี๋ก็เห็นเหมือนกัน ก้าวไปข้างหน้าแล้วหยิบขึ้นมา พลิกดูอย่างละเอียด ด้านในขี้ผึ้งประทับตรา เหมือนกับเป็นผ้าไหมหนึ่งผืน ด้านบนเหมือนมีตัวอักษรอยู่ลางๆ