ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 849

เสียงชิงฮวนสำลัก “แค่กๆ ” สองครั้ง คำโกหกที่เพิ่งจะหลุดออกมาจากปาก มิได้เตรียมการให้ดีไว้ล่วงหน้า ตอนนี้จึงทำได้เพียงจำใจพล่ามเรื่องไร้สาระต่อไป

“มีสิ ตอนแรกองค์ชายอันต๋าบอกหม่อมฉัน บอกว่าดวงตาของน้องสาวนางนี้เหมือนระฆังทองแดง จมูกราวกับหัวกระเทียม ปากเหมือนอ่างเลือด ฟันราวกับเมล็ดงา เป็นตัวนำโชคปัดเป่าลางร้ายแห่งวังของมั่วเป่ย ยิ่งไปกว่านั้น นางเกิดมาพร้อมกับวิญญานชั่วร้าย คนหนึ่งแต่งงาน อีกคนหนึ่งจะตาย เกี้ยวยังมิทันได้ออกไป ข่าวการตายก็มาแล้ว ดังนั้น จึงยังมิได้สมรสมาโดยตลอด ชายใดล้วนหลบลี้หนีหน้าราวกับคนใจดำ เฮ้อ เสด็จพ่อใจร้ายจริงๆ มิกลัวว่าท่านจะโดนข่มเอารึ?”

มู่หรงฉียกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มีความขี้เล่น เฝ้าดูเรื่องที่ชิงฮวนปั้นแต่งอย่างสนอกสนใจ

เขารู้ว่าชิงฮวนกำลังพูดเรื่องไร้สาระ ทว่าก็มิได้เปิดโปง

เพราะชิงฮวนบอกว่าอยากจะหนี จึงต้องมีเหตุผลในการหลบหนีด้วย ถึงแม้นางอยากจะไปสุดหล้าฟ้าเขียว ตนก็แค่อยากจะไปกับนางด้วย

เสด็จพ่อชอบหลอกคนเป็นลูกชายอยู่เรื่อย ในถุงผ้าไหมนี่ จะต้องมิใช่ข่าวดีอันใดแน่

ดังนั้น เขาจึงให้ความร่วมมือกับนางอย่างตามใจ “ตอนที่เจ้ารู้จักองค์ชายอันต๋าในตอนแรก นั่นก็หกปีมาแล้ว องค์หญิงผู้นั้นมิได้แต่งงานมานานเช่นนี้ จะต้องยังมิได้แต่งงานเป็นแน่ ก็เอาตามที่เจ้าตัดสินใจ รอให้สถานการณ์โดยรวมคงที่ แล้วเราก็จะไป ถ้าต้องทำผิดต่อเจ้า ตั้งครรภ์ขึ้นมา แล้วต้องระหกระเหินไปกับข้า มันจะต้องลำบากมากแน่ๆ ”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ชิงฮวนกลับอายขึ้นมาแทน

หากมู่หรงฉีมารู้ว่าตนโกหกเขาในภายหลัง และทำลายอนาคตที่สดใสของเขา จะโกรธหรือไม่?

ถ้าหากมู่หรงฉีทำตามพระราชโองการในถุงผ้าไหมของชายชราผู้เป็นฮ่องเต้จริงๆ ล่ะก็ มิต้องพูดถึงองค์หญิงแห่งมั่วเป่ยเลย นับจากนี้เกรงว่าเขาจะเป็นที่หมายปองของสตรีที่สวยงามมากมายอย่างมิมีที่สิ้นสุด ถึงจะแบ่งเป็นสิบแปดคนก็ยังมิพอ

ดังนั้น ถุงผ้าไหมนี่ มิให้มู่หรงฉีมีโอกาสได้เปิดมันดูจะดีกว่า เรื่องของชาวบ้านอย่างอ๋องเฮ่า ตนต้องยุ่งกับมัน จะให้อ๋องเฮ่าวางแผนร้ายกับชายชราผู้เป็นฮ่องเต้จนสำเร็จมิได้

รายงานราชการยามเช้า ณ วังหลวง

บัลลังก์สองที่นั่งที่ว่างเปล่ามีอ๋องเฮ่ากับพระชายาเฮ่านั่งอยู่แทน

สำหรับสถานการณ์ในท้องพระโรง มิมีการแยกแยะผิดชอบชั่วดี นอกจากฝ่ายของอ๋องเฮ่า ฝ่ายของเหลิ่งเซียงแล้ว ยังมีพวกนกสองหัวทั้งสองฝ่ายด้วย

สำหรับการปกครองของรัฐ แม้ว่าอ๋องเฮ่าจะมีอำนาจหนุนหลัง ท้ายที่สุดคือ หนึ่งมิมีคำสั่งจากฮ่องเต้ สองมิมีตราหยกในมือ และข้อที่สาม เหลิ่งเซียงและคนอื่นๆ สนับสนุนอ๋องรุ่ย เขามีเพียงคำพูดลอยๆ ที่สามารถข่มขู่ให้สตรีในวังหวาดกลัวได้ แต่หากจะดำเนินการโดยพลการในท้องพระโรง คงยังมิเหมาะสม

เหลิ่งเซียงจับมือกับฝ่ายของอ๋องเซวียนที่เป็นเรือขาดหางเสือ พยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล และสร้างพื้นที่ในท้องพระโรงให้อ๋องรุ่ย

ส่วนใหญ่แล้วอ๋องรุ่ยจะมิได้แสดงความคิดเห็นของตัวเองนัก ทว่าบทบาทของเขากลับมีความสำคัญเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะการแต่งตั้งทางการและระดมกำลังทหารของท้องพระโรง ถ้าหากมิมีเขา อ๋องเฮ่าจำเป็นต้องค่อยๆ เอาตำแหน่งสำคัญบางตำแหน่งมาแทนที่ ถึงตอนนั้นสถานการณ์ก็จะอยู่เหนือการควบคุม

สถานการณ์ในท้องพระโรงนั้นมีความละเอียดอ่อนเป็นอย่างมาก และตึงเครียดมากเช่นกัน ดูเหมือนจะสามารถระเบิดขึ้นมาได้ทุกเมื่อ ทุกคนต่างมีความตึงเครียดอยู่ในจิตใจ และต่างคนต่างใจ

แต่ทันใดนั้นเสียงกลองร้องทุกข์ด้านนอกท้องพระโรงก็ดังขึ้น

เสียง “ตึงๆ ” ของกลองทั้งทุ้มและทรงพลัง แสงพระอาทิตย์ยามเช้ากึ่งสว่างกึ่งมืดผ่านเข้ามาในท้องพระโรง กระแทกเข้าไปในใจของฝูงชน

บรรดาข้าราชบริพารต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ เสียงซุบซิบดังขึ้นมาทันใด

กลองร้องทุกข์นี้ตั้งอยู่ด้านนอกท้องพระโรง จะมิมีการตีมัน เว้นเสียแต่มีการสู้รบที่เร่งด่วนสุดแสน หรือความผิดอันใหญ่หลวง หากผู้ตีกลองกล่าวเท็จ หรือหลักฐานมิเพียงพอ ก็จะได้รับการลงโทษด้วยการโบยสามสิบครั้ง หากร่างกายอ่อนแอ ก็อาจจะตายได้

ตั้งแต่ที่ราชวงศ์ฉางอันสร้างขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะมีเพียงครั้งเดียวที่มีศัตรูต่างชาติบุกเข้ามา แล้วผู้ส่งสารเข้ามาในเมืองหลวงกลางดึก พร้อมตีกลองร้องทุกข์อย่างมิกลัวใดๆ วันนี้ผู้ใดกันกล้าเช่นนี้? แล้วมีเรื่องคอขาดบาดตายอันใดอีก?

มิเพียงแต่เหล่าข้าราชบริพารจะงงงวยเท่านั้น ในใจของอ๋องเฮ่าก็ยิ่งบีบรัดขึ้น หนานจ้าว มั่วเป่ย ล้วนมีผลเพียงพอที่จะกระทบกับทั้งหมดทั้งมวล

ในขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงกัน ทหารรักษาพระองค์ที่ดูแลรับผิดชอบกลองร้องทุกข์ด้านนอกโดยเฉพาะก็รีบปรี่เข้ามา และรายงานว่า “ประกาศ! พระชายาฉีบุกเข้ามาในวัง จึงตีกลองร้องทุกข์เพื่อเรียนให้ทราบขอรับ”

ทันใดนั้นท้องพระโรงก็ฮือฮาขึ้นราวกับน้ำเดือด

นางรู้มากแค่ไหนกัน? การที่โฉวซือเส่าปรากฏตัวใกล้กับสุสานจักรพรรดิ มิใช่เรื่องบังเอิญแน่ พระชายาฉีดูเหมือนสุนัขจรจัดที่มิน่ากังวลมากพอ แต่จะประมาทมิได้