ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 862

พระชายาเฮ่าช่างหลงตัวเองเสียจริง ชิงฮวนแทบจะกลั้นไม่อยู่

“เจ้ามีอะไรให้ข้าอิจฉา?”

ประโยคเดียวทำเอาพระชายาเฮ่านิ่งค้าง

เหลิ่งชิงฮวนดีกว่านางในทุกด้าน ฐานะตระกูลก็สูงส่ง คนในตระกูลต่างเคารพนับถือนาง สหายมีอยู่มากมาย อ๋องฉีรักนางเท่าชีวิต ซ้ำยังให้กำเนิดพระนัดดา

ความงามและโชคลาภทั้งหมดในโลกนี้ล้วนกองทับอยู่บนตัวนาง นางเป็นบุตรีของสวรรค์อย่างแท้จริง

ชิงฮวนมองดูนางและพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้เจ้าหมดหนทางแล้ว ยังเอาแต่ฝันกลางวันอยู่ได้ หากเขาจริงใจต่อเจ้าจริงเขาจะให้เจ้าแบกรับความทุกข์ไว้เพียงผู้เดียวได้อย่างไรกัน?”

“เรื่องชิงเหยาก็เหมือนกัน ไหนจะเรื่องของหัวหน้าสำนักชีอีก วันนี้เจ้าถูกส่งมาให้ตายเพียงลำพัง บุรุษที่ไม่ยอมทนทุกข์ร่วมกันกับเจ้า เจ้ายังคาดหวังที่จะมีความสุขกับเขาอีกงั้นหรือ?”

พระชายาเฮ่ามีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่นางไม่ต้องการที่จะยอมรับ และไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าชิงฮวน

“หุบปาก! ใกล้จะตายอยู่แล้วยังไม่วายมายุแยง พูดจาไร้สาระ!”

ชิงฮวนยักไหล่ ไม่ถือสาเอาความกับคนโง่ “นี่คือของขวัญชิ้นที่สามที่เจ้าให้ข้าใช่ไหม?”

พระชายาเฮ่ายกยิ้มเย็น สีหน้าเปลี่ยนเป็นน่าสงสาร “เจ้าคิดว่าทั้งหมดนี้ง่ายเพียงแค่เอาตัวเจ้ามาไว้ในนี้หรือ? ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ดูถูกข้าเกินไปแล้ว นี่มันก็แค่เริ่มต้น ของจริงอยู่ข้างหลัง เจ้ารอเถอะ”

หัวใจของชิงฮวนไหววูบ แต่ใบหน้ากลับเรียบนิ่ง เธอเดาจากคำพูดของพระชายาเฮ่า “ข้างหลัง? พวกเจ้าจะก่อกบฎ?”

“ใช่” พระชายาเฮ่ายอมรับอย่างภาคภูมิใจ “แต่น่าเสียดายที่เจ้าคงอยู่ไม่ถึงวันนั้น ไม่อย่างนั้นข้าก้อยากให้เจ้าดูข้ากับอ๋องเฮ่าเริงร่ากัน”

ชิงฮวนหัวเราะ “ข้าไม่ทันได้ดูก็ไม่เป็นไร แต่ที่น่าเสียดายน่ะคือเจ้า ยอมถวายชีวิตเพื่ออ๋องเฮ่า แต่ในท้ายสุดคนที่ได้อยู่เคียงข้างอ๋องเฮ่ากลับเปลี่ยนไปแล้ว”

พระชายาเฮ่ากระวนกระวายใจอยู่ครู่หนึ่ง และไออย่างรุนแรง “อ๋องเฮ่าต้องพาข้าออกไปแน่นอน เขาไม่นิ่งเฉยดูดายหรอก!”

ชิงฮวนดูเหมือนกำลังได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุด “ถ้าอย่างนั้น มาเดิมพันกันดูไหมว่าจะมีใครมาช่วยพวกเรา อ๋องเฮ่าหรือว่าคนของข้า?”

พระชายาเฮ่าสะดุ้งราวกับนึกถึงอะไรบางอย่างออก จากนั้นนางก็พิงกำแพงหินอย่างหดหู่ “หินมังกรนี้ไม่สามารถเปิดออกได้”

ชิงฮวนไม่เชื่อ ไม่มีห้องลับใดในโลกนี้ที่ไม่สามารถเปิดได้ ขึ้นอยู่กับว่าอ๋องเฮ่าเกลียดเธอมากกว่าหรือชอบพระชายาเฮ่ามากกว่า

เธอมองไปที่พระชายาเฮ่าผู้เศร้าโศกและพยายามค้นหา “มีทางออกอื่นใช่ไหม? เจ้าคงไม่ได้ลืมทิ้งทางออกไว้ให้ตัวเองหรอกใช่ไหม?”

พระชายาเฮ่าเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธอจากช่องว่างบนเส้นผมยุ่งเหยิงของนาง “นี่เป็นหลุมศพที่ขุดไว้สำหรับเจ้า ทำไมข้าถึงต้องทิ้งทางออกไว้ให้เจ้าด้วยล่ะ เจ้าก็แค่รอความตายเท่านั้น ที่นี่ไม่มีอาหารและน้ำ ไม่ถึงสองวันเจ้าจะกระหายน้ำและหิวโหย นอกจากนี้ซากงูพิษที่พื้นจะเน่าเปื่อยจนเหม็นอีกด้วย ข้าทนได้ แต่เจ้าท้องแล้วจะทนได้หรือ? แม้จะมีคนมาช่วยเจ้า แต่เจ้าแน่ในหรือว่าจะมีชีวิตรอดออกไปได้”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ว่ากันว่าเมื่อคนกำลังจะตายเขาจะพูดจาได้ดี เจ้าบอกว่าเจ้าก้าวขาเข้ามาในโลงข้างหนึ่งแล้ว ไม่คิดจะทำกรรมดีเก็บไว้บ้างเลยหรือ ยังพูดจาชั่วร้ายเช่นนี้อยู่อีก”

เธอหยิบน้ำตาลกลูโคสออกมาจากแหวนาโนราวกับเล่นกล เปิดออกแล้วใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยต่อหน้าต่อหน้าพระชายาเฮ่า

“ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าข้ามีอาหาร น้ำ สารอาหารหรือแม้แต่ออกซิเจนที่ต้องใช้หายใจ ข้าสามารถสังเคราะห์พวกมันได้ ซึ่งก็เพียงพอที่ข้าจะใช้ได้ตลอด รอให้พวกเขาหาทางเข้ามาช่วย แต่เจ้าจะทำได้หรือไม่นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง”

ใบหน้าของพระชายาเฮ่าผิดรูปทันที ดวงตาของนางแทบจะลุกเป็นไฟ “เป็นไปไม่ได้!”

ชิงฮวนหรี่ตาและเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม “มีคำพูดที่ว่าผู้คนไม่ดีเท่าพระเจ้า ข้าไม่รีบร้อนที่จะฆ่าเจ้า ข้ามีความอดทนพอที่จะรอช้าๆ รอให้เจ้าขอร้องอ้อนวอนเมื่อต้องทนทรมานกับความหิวและกระหาย”