ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 878

“เปล่าเลย” ชิงฮวนโต้กลับ “เสด็จพ่อไม่ได้หยามท่าน แต่ให้โอกาสท่านเปลี่ยนใจครั้งแล้วครั้งเล่า พระองค์ไม่เชื่อว่าบุตรชายที่คาดหวังไว้สูงนั้นจะมีจิตใจจะทะเยอทะยาน จนกระทั่งกล้าเนรคุณมาก ท่านต่างหากที่หลงงมงายตั้งแต่ต้น หากเดินหน้าต่อไปจะได้อะไรมาแล้วสิ่งใดจะหายไปงั้นหรือ”

“อะไรหายไป”

อ๋องเฮ่ากัดฟันมองดูซากปรักหักพังที่อยู่ด้านหลังเหลิ่งชิงฮวน ดูเหมือนว่าเขาจะตัวสั่นเพราะความอดทนอดกลั้น “ข้าไม่เคยได้เป็นเจ้าของมันเลยด้วยซ้ำ! เพราะความลับที่น่าอับอายนี้ทำให้ข้ากลัวว่จะสูญเสียทุกสิ่งเมื่อใดก็ได้ อาจมีหายนะอะไรบางอย่างเกิดขึ้นจนข้าไม่เหลืออะไร

นาง...นางบอกว่าไม่ว่าข้าจะรวยหรือจน สูงหรือต่ำ นางก็จะอยู่กับฉันและจะไม่จากไป แต่ตอนนี้นางกลับทิ้งข้าไปอีกคน! ทรยศและทำลายความหวังอันยิ่งใหญ่ของข้า!”

ชิงฮวนนิ่งเงียบ “ท่านก็รู้ว่าใครเป็นต้นเหตุของความอับอายนั่น และจนถึงตอนนี้ท่านยังไม่เข้าใจว่าเหตุที่พระชายาเฮ่าผนึกสัตว์พิษทั้งหมดไม่ใช่การทรยศ แต่เพื่อส่งเสริมท่านต่างหาก”

อ๋องเฮ่าสะดุ้ง “ส่งเสริม?”

“เมื่อใดที่พระชายาเฮ่าสิ้นใจ จะเกิดอะไรขึ้นกับขุนนางที่ถูกควบคุมเหล่านั้น”

“เจ้าสำนักนักบุญหญิงจะมีวิธีควบคุมพวกเขาแน่นอน!”

“เจ้าสำนักนักบุญหญิงคือใครกัน”

อ๋องเฮ่าผงะกับคำพูดของชิงฮวน เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่าและเหม่อลอยไปชั่วขณะ

เจ้าสำนักนักบุญหญิงคือคนของพระสนมหลินเฟยอย่างไม่ต้องสงสัย หากพระสนมหลินเฟยได้ควบคุมราชสำนัก นั่นเท่ากับการควบคุมฉางอันทั้งหมด แม้ว่าอ๋องเฮ่าจะกลายเป็นจักรพรรดิแห่งฉางอัน แต่เขาไม่สามารถควบคุมใต้หล้าโดยปราศจากสัตว์พิษเหล่านั้นได้

“อ๋องเฮ่าต้องการช่วยและปล่อยให้ท่านเป็นตัวของตัวเอง! ท่านจะไม่ถูกคนอื่นหลอกใช้และใช้ชีวิตทั้งชีวิตเป็นหุ่นเชิดในมือของผู้อื่น แม้กระทั่งนาทีสุดท้ายนางก็ยังนึกถึงท่านเสมอ”

เลือดบนใบหน้าของอ๋องเฮ่าจางหายไปในทันที แม้แต่ดวงตาของเขาก็ว่างเปล่า

ชิงฮวนกล่าวต่อ “ความปรารถนาสุดท้ายของพระชายาเฮ่า นางไร้ญาติขาดมิตร หวังว่าจะถูกฝังอยู่ในวังใต้ดินแห่งนี้อย่างเงียบๆ โดยไม่ถูกรบกวน ท่านลองทบทวนตัวเองดูแล้วกัน” ราวกับว่าความแข็งแกร่งทั้งหมดในร่างกายของอ๋องเฮ่าถูกดึงออกไป ความทะเยอทะยานทั้งหมดถูกทำลายจนหมดสิ้น เขาค่อยๆ คุกเข่าลงด้วยความหดหู่ใจ หันหน้าไปทางวังใต้ดินพร้อมกับร้องไห้เสียงดังด้วยความเสียใจ

มู่หรงฉีจับมือของชิงฮวน ทั้งสองจับมือกันไว้แน่น ด้วยอารมณ์ที่หลากหลายในใจอยู่พักหนึ่ง

เมื่อครู่ฉันเกลียดเขาจนอยากจะหั่นเขาออกเป็นชิ้นๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ ชีวิตของเขาคงจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก

ฉีจิ่งอวิ๋นที่ยืนมองอยู่ด้านหลังฝูงชน หันหลังกลับและเดินออกไปจากสุสานหลวง

เสื้อผ้าของผู้คุ้มกันที่เขาสวมใส่แบบสบายๆ ค่อนข้างเทอะทะเล็กน้อยซึ่งทำให้เขาดูผอมลง

เหลิ่งชิงฮว่าค้นหาเงาของเขาในฝูงชน และเมื่อเห็นว่าเขากำลังจากไป นางจึงรีบวิ่งไล่ตามด้วยความเร่งรีบ ซึ่งทหารก็ไม่หยุดนางไว้

ทักษะการได้ยินของฉีจิ่งอวิ๋นเป็นเลิศ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง แต่ไม่ได้หันไปมอง เมื่อไม่มีใครอยู่แถวนั้น หญิงสาวจึงจะสามารถรวบรวมความกล้า “ท่านจะไปอีกแล้วหรือ”

ฉีจิ่งอวิ๋นหยุดชั่วคราวพร้อมกับตอบรับในลำคอเบาๆ

“เมื่อครู่ขอบคุณมากที่ช่วยข้าไว้อีกครั้ง”

“ไม่ต้องเกรงใจ เป็นเรื่องที่สมควรทำ”

“หากเป็นคนอื่น ท่านอาจจะไม่ลงมือช่วยก็ได้ใช่หรือไม่”

“ท่านคิดมากเกินไปแล้ว”

ชิงฮว่าเดินเข้าไปใกล้ด้วยความหอบเหนื่อย “ข้ารู้ว่าท่านเป็นใคร”

ฉีจิ่งอวิ๋นหยุดชั่วคราว หันหน้าไปมองชิงฮว่าเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับอีกครั้ง “รู้แล้วอย่างไร”

ในที่สุดชิงฮว่าก็ตามทันและคว้าแขนเสื้อของเขาไว้ “ข้าได้ยินว่าท่านเรียกอ๋องฉีว่าท่านพี่”

ฉีจิ่งอวิ๋นก้มหน้าลงและจ้องมองไปมือเรียวขาวที่กำแขนเสื้อของเขาไว้ “มหาเสนาบดีเหลิ่งไม่เคยสอนเจ้าหรือว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน”